Περίπου ενάμισι χρόνο μετά την προβολή της στο 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, προβάλλεται στους κινηματογράφους η ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου, «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό». Στο διάστημα αυτό μεσολάβησε η πανδημία κάτι που καθιστά την ταινία ιδιαίτερα επίκαιρη. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μάλιστα, δηλώνει πως δεν μπορεί να φανταστεί πλέον «πώς θα εκλάβει ο θεατής μια ταινία με βασικό θέμα την εξάπλωση ενός επικίνδυνου ιού όταν ο ίδιος θα πρέπει να φοράει μάσκα προκειμένου να την δει».
Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Όμηρος Πουλάκης, ο οποίος υποδύεται τον Άρη, έναν επιτυχημένο άνδρα, στέλεχος σε μια μεγάλη ανώνυμη εταιρεία. Εκτός όμως από πετυχημένος επαγγελματικά, είναι και μεγάλος γυναικάς, έτσι ώστε να συμβαδίζει με τα κοινωνικά στάνταρ. Ο Άρης, λοιπόν, αλλάζει διαρκώς ερωμένες και έχει καταφέρει να είναι όλες θυμωμένες μαζί του. Όχι πως τον ενδιαφέρει βέβαια, αφού αυτός συνεχίζει τη ζωή του.
Θα έρθει όμως μια στιγμή που θα αναγκαστεί να δει τη ζωή διαφορετικά. Αυτό θα συμβεί όταν μια μέρα θα πάει στο νοσοκομείο για να δώσει αίμα για την ξαδέλφη ενός φίλου του. Μερικές ώρες μετά τον ειδοποιούν από το νοσοκομείο και εκεί ο γιατρός του ανακοινώνει πως είναι φορέας μιας σεξουαλικά μεταδιδόμενης ασθένειας, η οποία είναι θανατηφόρα μόνον για τις γυναίκες. Αυτό που οφείλει τώρα να πράξει, είναι να δώσει πληροφορίες για τις ερωτικές του συντρόφους ώστε να βρεθούν, να ειδοποιηθούν και να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις. Ο Άρης αποφασίζει να τις αναζητήσει, να τις βρει ο ίδιος και να μιλήσει μαζί τους. Σε αυτήν την αναζήτηση ο νεαρός άνδρας θα ανασκαλέψει μνήμες, θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τις γυναίκες που εγκατέλειψε και τις φέρθηκε με άσχημο τρόπο, εν τέλει με τις ίδιες του τις επιλογές οι οποίες σημάδεψαν τη ζωή του. Μια ζωή η οποία, όπως συνειδητοποιεί πλέον, ως εκείνη τη στιγμή, κύλησε επί ματαίω.
Σε κριτικό μου σημείωμα για την ταινία, όταν είχε αυτή προβληθεί στο φεστιβάλ, είχα γράψει πως το σενάριο είναι πολύ ενδιαφέρον και «δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αν και δεν ταυτίζεται μαζί της, μέχρι στιγμής τουλάχιστον!». Πως θα μπορούσα να φανταστώ πως, μερικούς μήνες μετά, το σενάριο όχι μόνο δεν απείχε καθόλου από την πραγματικότητα αλλά θα ταυτιζόταν με αυτήν!
Ο Γιώργος Γεωργόπουλος σκηνοθετεί με εντυπωσιακό ρυθμό και καταφέρνει να διατηρήσει τις ισορροπίες αποφεύγοντας το μανιχαϊστικό μοντέλο κακός Άρης - καλές γυναίκες. Η σκηνοθεσία ακολουθεί και μεταδίδει με επιτυχία στους θεατές την αγωνία του κεντρικού ήρωα καθώς προσπαθεί να βρει και κυρίως να πείσει τις πρώην ερωμένες του να δεχτούν να τον ακούσουν! Τελικά θα ανακαλύψει πως κι αυτός ο ίδιος είναι θύμα των επιλογών του. Ένας άνδρας επιτυχημένος αλλά μοναχικός, ένας άνδρας ο οποίος δεν καταφέρνει να αναπληρώσει το εσωτερικό κενό που νιώθει με την αγάπη και τη συντροφικότητα.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Γεωργόπουλος, σημειώνει: «Όταν ξεκίνησα να γράφω τον “Δυσάρεστο” φανταζόμουν μια ταινία που αποπνέει τη μελαγχολία τού να συναντάς ανθρώπους που κάποτε ήταν σημαντικοί για σένα. Μια σκοτεινή βουτιά στον κόσμο των ανθρώπινων σχέσεων. Ένα σχόλιο για τον τρόπο που βλέπουμε το παρελθόν μας. Με την ιστορία ενός, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενου ήρωα, τοποθετημένη σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η αδυναμία έκφρασης συναισθήματος, ο ανταγωνισμός, η διαμεσολαβημένη επικοινωνία. Αυτός ήταν ο στόχος.
Από όταν τελείωσε όμως η ταινία και μέχρι να βγει στους κινηματογράφους, ο κόσμος άλλαξε. Και άλλαξε τόσο πολύ που η ίδια η ταινία μάλλον επανανοηματοδοτείται. Και δεν ξέρω με ποιο τρόπο. Αλλά έτσι είναι μάλλον το σινεμά. Οι ταινίες ουσιαστικά ανεξαρτητοποιούνται και παίρνουν άλλου τύπου ζωή όταν πλέον βγουν στον κόσμο. Κάποιες φορές με ομαλό τρόπο και κάποιες άλλες με έναν τρόπο τελείως απροσδόκητο».
Εκτός από τον Όμηρο Πουλάκη, παίζουν οι Βαγγέλης Μουρίκης, Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Παππά, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Σίσσυ Τουμάση, Βίκυ Παπαδοπούλου, Μάρι Γιαμαμότο, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Χριστίνα Μαντέση, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Γιώργος Φουρτούνης, Έλενα Χαρμπίλα, Γιάννης Οικονομίδης, Αντώνης Κοτζιάς.