Οι δολοφονικές πλημμύρες στη Γερμανία αποστομώνουν οριστικά τους αρνητές της κλιματικής κρίσης και επιβεβαιώνουν ότι το θέμα θα κυριαρχήσει και στην ατζέντα των εκλογών του Σεπτεμβρίου, αλλάζοντας τα ως τώρα δεδομένα.
Ο μέσος Γερμανός είχε συνηθίσει να βλέπει τέτοιες εικόνες μόνο στην τηλεόραση, από κάποιες μακρινές χώρες της Ασίας συνήθως. Ατέλειωτες πλημμυρισμένες εκτάσεις, χωριά και κωμοπόλεις ισοπεδωμένα, απελπισμένοι άνθρωποι να αναζητούν σωτηρία από την ορμή του νερού, αλλά και τους δικούς τους μέσα στις λάσπες και στα χαλάσματα. H κακοκαιρία, που χτύπησε αυτή τη φορά την Δυτική Ευρώπη, το Βέλγιο, την Ολλανδία, αλλά κυρίως τα δυτικά της Γερμανίας δεν ήταν μια απλή τηλεοπτική υπενθύμιση των συνεπειών της κλιματικής κρίσης. Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες αγνοούμενοι και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές είναι ο ανολοκλήρωτος ακόμα απολογισμός της καταστροφής σε δύο πλούσια γερμανικά κρατίδια. Στην Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και στη Ρηνανία-Παλατινάτο. Ο μέσος Γερμανός ήρθε αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με την καταστροφή.
Οι πρωθυπουργοί των δύο κρατιδίων Άρμιν Λάσετ και Μαλού Ντράιερ έκαναν λόγο για καταστροφές χωρίς προηγούμενο, πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις. Αμήχανοι, ίσως και λίγο ενοχικοί για το γεγονός ότι δεν είχαν πιστέψει ποτέ ότι μια θεομηνία τέτοιου μεγέθους θα ήταν τόσο δολοφονική στην πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης. Ειδικά για τον Άρμιν Λάσετ η χρονική συγκυρία είναι τραγική. Ο πρωθυπουργός της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας που θέλει να γίνει καγκελάριος, είδε μέσα σε λίγες ώρες όχι μόνο να γκρεμίζεται η εικόνα του επιτυχημένου τοπικού «πατερούλη» και να του καταλογίζονται ολιγωρίες, αλλά συνειδητοποίησε ότι καταρρέουν και τα σχέδιά του για έναν προεκλογικό αγώνα της Χριστιανοδημοκρατίας, που θα επικεντρωνόταν στις οικονομικές επιτυχίες της πατρίδας και την υπόσχεση για μια γρήγορη επιστροφή στην «ευημερία» της προπανδημικής εποχής.
Οι καταστροφές των προηγούμενων ημερών δεν βουλώνουν μόνο το στόμα εκείνων, που συνεχίζουν να αρνούνται την κρισιμότητα των περιβαλλοντικών προβλημάτων του πλανήτη, αλλά εκθέτουν και όσους πιστεύουν ότι με μερικές «πράσινες πινελιές» της κλασσικής οικονομικής τους πολιτικής μπορούν να ξεμπερδέψουν με το πρόβλημα. Και αυτό αφορά κυρίως τα δύο κυβερνητικά κόμματα. Ακόμα και ο βαυαρός υπουργός Εσωτερικών Χορστ Ζέεχοφερ παραδέχτηκε ότι η τραγωδία των τελευταίων ημερών είναι αποτέλεσμα της αδιαμφισβήτητης αλλαγής του κλίματος. Και υποσχέθηκε έργα. Έτσι κι αλλιώς, στην Βαυαρία και ειδικά στα αστικά της κέντρα η δημοφιλία των Πρασίνων έχει στερήσει από τους άλλοτε παντοδύναμους Χριστιανοκοινωνιστές τις απόλυτες πλειοψηφίες και τους έχει αναγκάσει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για το περιβάλλον.
Η ειδικός για θέματα μετεωρολογίας Φριντερίκε Οττο προειδοποιεί ότι τέτοιες βροχές υψηλής έντασης θα είναι πια συχνότερες. Διπλάσιες σε ποσότητα αλλά και σε συχνότητα. Αυτή είναι η διαφορά με το παρελθόν, γιατί όπως υπενθύμισε οι μπόρες είναι ένα καλοκαιρινό φαινόμενο. Απλώς αυτό που άλλοτε ήταν αυτονόητο, η εκτεταμένη οικοδόμηση δηλαδή στις όχθες λιμνών και ποταμών τώρα πια αποδεικνύεται ρίσκο υψηλού κινδύνου. Προάγγελος εικόνων από ένα ανατριχιαστικό, ζοφερό μέλλον.
Γρίφος οι πολιτικές συνέπειες
Όλοι συμφωνούν ότι η εβδομάδα που πέρασε θα έχει σοβαρές πολιτικές συνέπειες. Η κλιματική καταστροφή ήταν έτσι κι αλλιώς ψηλά στην ατζέντα, ίσως λίγο κάτω από την αγωνία της οικονομικής ανάκαμψης μετά την πανδημία. Τώρα αποκτά πρόσθετη βαρύτητα. Το πώς ακριβώς και με ποια χαρακτηριστικά θα αρχίσει να διαφαίνεται όταν θα περάσει το πρώτο εθνικό σοκ.
Υπάρχει, άλλωστε, το προηγούμενο του Αυγούστου του 2002. Τότε ο καγκελάριος σε αποδρομή, ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ φόρεσε τις γαλότσες και βάλθηκε να τοποθετεί σακιά με άμμο. Βρέθηκε κοντά στους πληγέντες από πλημμύρες, που δεν είχαν την σημερινή σφοδρότητα, ούτε αυτό το τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Ο αντίπαλος του Εντμουντ Στόιμπερ προτίμησε να... συμπάσχει από το γραφείο του. Πλήρωσε το κόστος όταν έχασε μετά από λίγο τις εκλογές στο νήμα, απέναντι σε έναν αντίπαλο, που είχε θεωρήσει τελειωμένο.
Η σημερινή καγκελάριος δεν έχει ανάγκη να κάνει κάτι ανάλογο, αφού δεν θα μπει σε δοκιμασία επανεκλογής. Έτυχε μάλιστα να βρίσκεται τις ώρες της κορύφωσης του δράματος στην Ουάσιγκτον για το ραντεβού με το Τζο Μπάιντεν, έναν πρόεδρο που σε αντίθεση με τον προκάτοχό του έχει δείξει ότι κατανοεί το μέγεθος της πρόκλησης για τον πλανήτη. Θα ήταν μαύρο χιούμορ της ιστορίας αν απέναντί της τύχαινε κάθεται ο «αρνητής» Τραμπ. Η Ανγκέλα Μέρκελ εξέφρασε συμπάθεια και υποσχέθηκε υποστήριξη.
Ο επίδοξος διάδοχός της Λάσετ φάνηκε να μην περνά «το τεστ της γαλότσας». Πάσχιζε να βρει λέξεις, προσπάθησε να αποποιηθεί ευθύνες, ξέχασε στην αρχή να μιλήσει για θύματα εκτός του δικού του κρατιδίου. Όλα αυτά σε μια περίοδο που έδειχνε να παίρνει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις και να αφήνει πίσω τους Πράσινους.
Οι τελευταίοι θεωρητικά μπορεί να βρεθούν ευνοημένοι από την εξέλιξη αυτή. Όχι ότι απέκτησαν «πράσινη κάρτα» για μια πορεία προς εκλογική νίκη. Για αυτούς ισχύει πολύ περισσότερο ότι ισχύει και για τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Όποιος ονειρεύεται ότι θα λύσει το πρόβλημα πριμοδοτώντας τις πανίσχυρες αυτοκινητοβιομηχανίες για να παράγουν από το 2030 ή το 2035 μόνο ηλεκτρικούς κινητήρες είναι μάλλον βαθιά νυχτωμένος. Μια δήθεν κλιματική πολιτική, που δεν θα θίγει τα θεμέλια της σύγχρονης οικονομίας της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από φτηνό καταπραϋντικό για τις ένοχες συνειδήσεις μπουκωμένων από την κατανάλωση μεσοαστών. Που γρήγορα θα την παρασύρουν οι λάσπες της επόμενης νεροποντής.