Υπάρχει κάτι βαθύτατα αμήχανο μπροστά στις συνάξεις των αντιεμβολιαστών στο Σύνταγμα και στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας. Δεν είναι η αμηχανία που σου δημιουργεί η διαφωνία ή η απόσταση από μια διαφορετική πολιτική άποψη. Είναι η αμηχανία μπροστά στην έκλειψη του λόγου, μπροστά στην αντικατάσταση της επιχειρηματολογίας με σκόρπιες «αλήθειες», μπροστά σε μια ασυναρτησία βγαλμένη όχι από την πολιτική αντιπαράθεση αλλά από αμφίβολα διαδικτυακά φόρα δομημένα πάνω στην άνευ όρων συμφωνία. Γιατί η εικόνα είναι καταγραφή του παραλόγου και μαζί η αισθητική της αποτύπωση δομημένη ως περήφανη εξωστρέφεια. Παπάδες και λάβαρα, αρχαίοι Έλληνες και «ταν ή επί τας», το γονίδιο των Ελλήνων, η ελληνική μετάλλαξη. Έθνος ανάδελφο, έθνος περήφανο, έθνος υπερηρώων. Έθνος πηχτού σκοταδιού, βαθιάς συντήρησης, ασυνάρτητων μουγκανητών. Είναι η ίδια περιγραφή που θα χρησιμοποιούσαμε για οποιοδήποτε συλλαλητήριο για την Μακεδονία. Η ίδια συνάντηση ακροδεξιών αρχαϊκών χαρακτηριστικών, θεωριών συνομωσίας και υστερίας. «Να σου πω εγώ», ατέλειωτες αποψάρες, σεξισμός, του Χριστού η πίστη η αγία, «διάβασα κάπου στο ίντερνετ…» κτλ. Το μπόλι και η Μακονία. Η Μακονία και το μπόλι.
Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια αισθητική αντιπαραβολή δύο δειγμάτων και στην τέλεια συμφωνία τους. Βρισκόμαστε μπροστά στη λογική διαδοχή του ενός με το άλλο. Σε μια διαδικασία συνέχειας, συνέπειας στο ασυνάρτητο, πλήρους αντικατάστασης του επιστημονικού (είτε της επιστήμης της ιστορίας είτε της επιστήμης της ιατρικής) με δοξασίες και επιθυμίες που παριστάνουν πως αποδεικνύουν οι ίδιες τον εαυτό τους.
Όταν ο ανορθολογισμός γίνεται πολιτικό επιχείρημα όλα τα υπόλοιπα επιχειρήματα σιωπούν. Ακριβώς γιατί δεν υπάρχει ένας κοινός τόπος ανταλλαγής και αντιπαράθεσης. Δεν μιλούμε για δύο διαφορετικές θέσεις, αλλά για δύο διαφορετικά αξιώματα. Τα δύο δεν μπορούν να συναντηθούν, να μεταστραφούν το ένα προς το άλλο, ούτε καν να συνυπάρξουν. Είναι δύο κόσμοι φύσει εχθρικοί ο ένας με τον άλλο.
Όταν μιλούμε για αντιεμβολιασμό δεν μιλούμε φυσικά για αυτούς που φοβούνται να κάνουν το εμβόλιο, γιατί δεν είναι σίγουροι για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην υγεία τους και στέκονται διστακτικοί, δεν μιλούμε πολύ περισσότερο για αυτούς που αντιτίθενται στην άθλια πολιτική περιορισμών της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο διάστημα. Μιλούμε για το ανορθολογικό πλήθος· 5G, θεωρίες συνομωσίας, Σώρος, fake news κτλ. Αυτό το πλήθος κάπως δημιουργήθηκε, αυτό το πλήθος πήρε έκταση μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως όταν καλλιεργείς συστηματικά τον ανορθολογισμό με στόχο να τον εκμεταλλευτείς δεν μπορείς να έχεις αργότερα την απαίτηση να μην στραφεί εναντίον σου. Είτε λέγεσαι Κυριάκος Μητσοτάκης είτε Πάνος Καμένος. Το ζήτημα όμως είναι πως για μια ακόμη φορά το τέρας δεν στρέφεται ενάντια αποκλειστικά στον δημιουργό του. Στρέφεται ενάντια σε όλους και ακόμη και ενάντια στον εαυτό του.
Ο πολιτικός ανορθολογισμός είναι η αυτοβλάβη μιας οριακής κοινωνίας. Δεν είναι απλώς κίνδυνος, αλλά ταυτόχρονα και αποτύπωση της αποτυχίας μιας καιροσκοπικής πολιτικής και μαζί μια τρομακτική εικόνα από ένα ενδεχόμενο μέλλον. Ας μην ξεχνούμε τα πλήθη που έφεραν τον Τραμπ στην εξουσία (ο ίδιος συχνά μιλούσε κατά του εμβολιασμού πολύ πριν την πανδημία, λέγοντας πως δεν είναι κατά των εμβολίων, αλλά θα τα ήθελε σε μικρότερες δόσεις. «Είμαστε άνθρωποι όχι άλογα έλεγε»), τον ανορθολογισμό να εισβάλει στην καρδιά του αμερικανικού πολιτεύματος και να επιβιώνει παρόλα αυτά συνεχίζοντας να δίνει σχήμα στην κοινωνία.
Ο ανορθολογισμός από τα κάτω εκφράζει ένα ρήγμα στην όποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού με την κυβέρνηση ή το κράτος συνολικά. Είναι η αναπαραγωγή ενός αποπροσανατολιστικού λόγου αυτή τη φορά ως κυριολεκτικού. Όταν ονομάζεις τα αντεργατικά μέτρα που παίρνεις ως «μέτρα για την προστασία του εργαζόμενου», τη συμφωνία για την Μακεδονία (την οποία στη συνέχεια θα ακολουθήσεις) «προδοτική», όταν ονομάζεις το ξύλο απέναντι στους πολίτες «προστασία» και ζητάς ατομική ευθύνη, όταν εσύ δεν έχεις πρόθεση να αναλάβεις καμία ευθύνη πέρα από αυτή τον διακοπών σου, δημιουργείς μια ασυνέπεια ανάμεσα στον λόγο και την πραγματικότητα. Αυτή η ασυνέπεια που έχει στόχο να χειραγωγήσει, αποσπάται και αυτονομείται. Γίνεται κτήμα αυτών που ζήτησες να χειραγωγήσεις και μετατρέπεται σε πλήθη που αλαλάζουν τον δικό τους αυτονομημένο ανορθολογισμό. Και γίνεται τελικά ασυνάρτητη χειραφέτηση.
Και για άλλη μια φορά ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα.