Γαμώ την ατυχία μου, δηλαδή! Πήγε ο Άλεξ και στούκαρε το αμάξι, κι εκτός που έσπασε το αριστερό του πόδι σε δύο σημεία και τον ώμο του, ξεμείναμε από όχημα. Κι έμεινα εγώ να πρέπει να πληρώνω μόνη μου τα νοίκια και τα κοινόχρηστα, τους λογαριασμούς και τα ιατρικά έξοδα. Εντάξει, παντρεμένοι δεν ήμασταν, αλλά τον πονούσα τον μαλάκα, δύο χρόνια ζούσαμε μαζί. Και βγήκα στη γύρα να ζητήσω εξτρά επιμέλειες, αλλά όσες ώρες κι αν δούλευα, δεν έφταναν τα λεφτά. Τότε με κάλεσε στο γραφείο του ο πιο τακτικός μου συνεργάτης, ο Τάσος Καρατάσος, ένας εκδότης που θα μπορούσε κάλλιστα αντί για βιβλία να πουλάει παντόφλες. Καλός έμπορος και καλός άνθρωπος, πάντως, ποτέ δεν καθυστερούσε στις πληρωμές, δεν χρωστούσε ούτε μισό ευρώ στην πιάτσα. Και μου έσκασε το παραμύθι.
«Εσύ δεν έγραφες κάποτε σε λογοτεχνικά περιοδικά; Είχες εκδώσει και μια συλλογή διηγημάτων σ’ εκείνες τις εκδόσεις που χρεοκόπησαν – Ψαρόνι τις έλεγαν, σωστά;»
«Πού τα θυμήθηκες όλα αυτά», μουρμούρισα.
«Σου έχω μια πρόταση για να ξελασπώσεις, κάτι πολύ εύκολο για ένα άτομο σαν εσένα. Να γίνεις ghostwriter».
«Παρντόν;» λέω εγώ.
«Άκουσε με προσεκτικά, και μη βγάλεις μιλιά σε κανέναν γιατί σ’ έσφαξα! Η Καραντινού τσακώθηκε με τον ghostwriter που συνεργαζόταν και έχουμε αναγγείλει ήδη το επόμενο βιβλίο της για την άνοιξη».
«Η Καραντινού δεν γράφει μόνη της τα βιβλία της;» ανοίγω ένα στόμα σαν χάνος.
«Σιγά μη γράφει βιβλία! Αυτή δυσκολεύεται να διαβάσει τις λεζάντες στο Ciao και στο Hello!»
«Και πώς βρέθηκε με τρία απανωτά μπεστ-σέλερ;»
«Όπως θα έπρεπε να ξέρεις αν δεν ήσουν ούφο, τα έχει φτιάξει μ’ έναν παρακμιακό κουλτουριάρη συγγραφέα και ποζάρουν μαζί στη Μύκονο σε στιλ Μέριλιν και Άρθουρ Μίλερ. Αυτός την έπεισε να ασχοληθεί με τις εκδόσεις για να εξωραΐσει την εικόνα της. Να γράψει βιβλία για γυναίκες με ανησυχίες, απλές ιστορίες διανθισμένες με συμβουλές ομορφιάς κι ευζωίας, ψυχολογική υποστήριξη με μια δόση μεταφυσικών ανησυχιών».
«Κι από μένα τι ζητάς;»
«Να στρώσεις τον κώλο σου και να γράψεις 60.000 λέξεις με θέμα Πώς θα ξεπεράσετε έναν οδυνηρό χωρισμό, σε 9 + 1 απλά βήματα».
«Αν το ήξερα αυτό, θα είχα γίνει life-coacher και δεν θα ψωμολυσσούσα με επιμέλειες!»
«Βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει. Θα σε βοηθήσουν δέκα χιλιάρικα τώρα, κι άλλα δεκαπέντε με την παράδοση;»
Κάθισα γιατί μου ήρθε λιγοθυμιά. Υπολόγισα πόσα ξενύχτια έπρεπε να κάνω για να βγάλω αυτά τα λεφτά.
«Και μαύρα», συμπλήρωσε το καταλυτικό επιχείρημα ο Καρατάσος.
Μου έδωσε να διαβάσω τα τρία προηγούμενα βιβλία της Καραντινού, κατέβασα και δύο-τρία αμερικάνικα e-books αυτοβελτίωσης για να δω πώς το κάνουν οι συνάδελφοι-ghostwriters. Προβληματίστηκα πολύ: πώς γίνεται αυτά τα βιβλία να σπάνε ρεκόρ πωλήσεων, με τόσο φλύαρο και κοινότοπο περιεχόμενο; Από 150.000 αντίτυπα το καθένα με ανοδικές τάσεις. Χάρη στην Καραντινού, ο Καρατάσος αγόρασε ένα ανακαινισμένο πυργόσπιτο στη Μάνη.
Έστυψα το μυαλό μου για να θυμηθώ τις ατελείωτες συζητήσεις που έκανα με τις φιλενάδες μου όταν, στην απόλυτη ντίρλα, αναρωτιόμασταν εν χορώ, Μα τι θέλουν οι άντρες; και άρχισα το γράψιμο.
Ήταν πιο εύκολο απ’ όσο το φανταζόμουν. Κοινή λογική χρειαζόταν και μερικές συμβουλές wellbeing, όπως τις ονομάζουν οι οπαδοί της Γκουίνεθ. Αγαπήστε τον εαυτό σας. Μη βγαίνετε ποτέ από το σπίτι χωρίς αντηλιακό και ένα μπουκάλι με νερό [ποτέ πλαστικό!] για να ενυδατώνεστε τακτικά. Αλλάξτε χτένισμα, διαλέξτε κάτι εκκεντρικό ώστε να προσελκύετε τα βλέμματα. Νιώστε ξανά επιθυμητή. Κάτι τέτοιες κουλαμάρες, μαζί με κοινοτοπίες όπως Κανένας άντρας δεν αξίζει τα δάκρυά σας. Αλλάξτε εσείς και θα αλλάξει κι εκείνος.
Το πόνημά μου έγινε το τέταρτο μπεστ-σέλερ της Καραντινού, κι εγώ η περιζήτητη ghostwriter των πρώην μοντέλων-νυν σοβαρών celebrities. Ο Καρατάσος μου πρότεινε άλλους δύο πελάτες, τη νικήτρια ενός ριάλιτι που είχε ανοίξει Κέντρο Αισθητικής Χαλάρωσης και Ευεξίας στα βορειοανατολικά προάστια, κι έναν διάσημο σεφ που είχε μπει στη φυλακή για χρήση ναρκωτικών και χρειαζόταν ένα δυνατό comeback. Πώς βρέθηκα από την κορυφή του κόσμου στην κόλαση… και πώς επανήλθα νικητής. Κι αυτό εγώ το έγραψα.
Ξόφλησα τη φυσική αποκατάσταση του Άλεξ και νοίκιασα ένα διαμέρισμα στο Παλιό Φάληρο, για να βλέπω τη θάλασσα και να εμπνέομαι. Είχα περισσότερη δουλειά απ’ όση μπορούσα να διεκπεραιώσω, αγόρασα κι ένα μεταχειρισμένο Citroen C2 χρώματος κερασί, έστειλα προκαταβολή για ένα σπιτάκι στη Σίκινο, για να πάμε διακοπές με τον Άλεξ τον Αύγουστο… τι μπορούσε να πάει στραβά;
Ποτέ μην το λες αυτό. Όλα μπορούν να πάνε στραβά!
Το πρώτο που στράβωσε ήταν ότι μας άφησε χρόνους ο Καρατάσος. Πέθανε ήρεμα στον ύπνο του, ευτυχώς γι’ αυτόν – αλλά, δυστυχώς για μας, χωρίς να αφήσει διαθήκη. Και εμφανίστηκαν οι δύο πρώην σύζυγοί του και άρχισαν να διεκδικούν τον εκδοτικό οίκο και να προσπαθούν να πάρουν η κάθε μία με το μέρος της τους υπαλλήλους και κυρίως τους συγγραφείς. Μέσα στον χαμό των εξωδίκων που ακολούθησε, διέρρευσε ότι ο μακαρίτης χρησιμοποιούσε ghostwriters για τα βιβλία κάποιων συγγραφέων του. Άλλο που δεν ήθελαν τα κωλοκάναλα και τα κουτσομπολίστικα περιοδικά. Άρχισαν οι εικασίες: ποιος ή ποια δεν γράφει τα μοσχοπουλημένα βιβλία του/της; Η Τατιάνα έκανε ψηφοφορία στην εκπομπή της, τα τρία πελατάκια μου ήταν στη λίστα μαζί με πέντε-έξι άλλους. Κοίτα να δεις που όλοι θέλουν πια να γίνουν συγγραφείς!
Τότε περίπου άρχισα να δέχομαι απειλητικά τηλεφωνήματα με σαφές περιεχόμενο: αν ανοίξεις το στόμα σου, θα σε φάει η μαύρη γης. Θα σε βρουν πεταμένη στο πλάι του δρόμου και δεν θα σε γνωρίσει ούτε η μάνα σου.
Εγώ μάνα δεν είχα πια, ούτε πατέρα κι άλλους συγγενείς, κι έτσι αρχικά το πήρα σαν αστείο, μετά όμως ο Άλεξ, που δούλευε σε γυμναστήριο, με ενημέρωσε ότι όλοι οι «πελάτες» μου αγόραζαν την κόκα τους από τον ίδιο προμηθευτή, έναν πρώην αρσιβαρίστα που είχε ανοίξει μαγαζάκι με ό,τι λαχταρούσε η ψυχή σου: αναβολικά, ναρκωτικά, υπνωτικά, ηρεμιστικά, ανεβαστικά και κατεβαστικά. Ο οποίος είχε στη δούλεψή του μερικά ντούκια ικανά για κάθε αδίκημα του ποινικού κώδικα.
«Εσύ πώς τα ξέρεις όλα αυτά;» τον ρώτησα, αλλά εκείνος απέφυγε να απαντήσει.
Να, κάτι τέτοια με τάραζαν όταν σκεφτόμουν τη διαφορά ηλικίας που είχαμε. Ο Άλεξ ήταν δεκαπέντε χρόνια μικρότερός μου και από τελείως άλλο σύμπαν. Γνωριστήκαμε σ’ ένα πάρτι και ήταν coup de foudre, που λένε και οι Γάλλοι. Εγώ τύπος της ερημικής παραλίας στη Γαύδο, ο Άλεξ η καρδιά του μπιτσόμπαρου. Με εννοείτε.
Αλλά ήταν χρυσή ψυχή, με πρόσεχε και με φρόντιζε, μου μαγείρευε υγιεινά φαγητά και με τάιζε με το ζόρι φρούτα. Είχε κολλήσει τη μανία του fitness, δεν είχε βάλει ποτέ τσιγάρο στο στόμα του, έπινε ελάχιστα και, μετά το ατύχημα, ξεκίνησε ακόμα πιο σκληρή προπόνηση για να χτίσει κορμί-πολεμική μηχανή.
Μια μέρα, γυρίζοντας από το γυμναστήριο, μου είπε ότι κάποιος παρακολουθούσε την τριώροφη μονοκατοικία όπου μέναμε. Έσβησε τα φώτα και μου έδειξε κρυμμένος πίσω από την κουρτίνα έναν τύπο που καθόταν σ’ ένα αμάξι, στα σκοτεινά. «Και γιατί να παρακολουθεί εμάς;» απόρησα. «Άλλα τρία διαμερίσματα έχει η πολυκατοικία».
«Και ποιον θα παρακολουθούν, ρε μωρό;» μου είπε αυτός. «Το μπακούρι τον συμβολαιογράφο, την κυρία Νότα που είναι 800 ετών ή την τρελή με τις γάτες;»
«Πολλές αστυνομικές σειρές βλέπεις», τον έκοψα.
Εν τω μεταξύ, με είχαν ζώσει τα φίδια γιατί η δουλειά είχε κοπεί μαχαίρι μέχρι να βρεθεί συμβιβαστική λύση στον εκδοτικό. Είχα δοκιμάσει να μιλήσω με τα πελατάκια μου, αλλά είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. Είχα δύο βιβλία σχεδόν έτοιμα και καθόλου λεφτά.
Ένα πρωί γυρίζοντας από το σουπερμάρκετ, ένιωσα μια μεγάλη μηχανή να με ακολουθεί. Σταμάτησα και κοίταξα τον κρανοφόρο οδηγό, αυτός τότε ανέβηκε στο πεζοδρόμιο με ταχύτητα, πέρασε από δίπλα μου και με έριξε κάτω με μια σπρωξιά. Σηκώθηκα κουτσαίνοντας, μάζεψα τα πράγματα που είχαν σκορπίσει και κάθισα σ’ ένα σκαλάκι να σκεφτώ ήρεμα. Τι μπορεί να ήθελαν από μένα, αν με είχαν βάλει πράγματι στον στόχο; Το μοναδικό ημιπαράνομο πράγμα που είχα κάνει σε μια ολόκληρη νομοταγή ζωή ήταν το ghostwriting.
Την επόμενη φορά που δέχτηκα απειλητικό τηλεφώνημα, φώναξα δυνατά στον άγνωστο: «Τι θέλεις από μένα;» αλλά εκείνος το έκλεισε χωρίς απάντηση.
Πήγα στον εκδοτικό μήπως καταφέρω να πάρω κάποια προκαταβολή, να αναλάβω επιμέλειες πάλι, οτιδήποτε για να σταθώ στα πόδια μου οικονομικά. Οι γραμματείς και οι φαρισαίες σήκωσαν ψηλά τα χέρια, το λογιστήριο το ίδιο. Η τελειότητα της κατάστασης ολοκληρώθηκε όταν, φτάνοντας στο σπίτι, είδα την πόρτα μισάνοιχτη και ένα ματωμένο στιλέτο στο χαλάκι! Κάθισα στο πλατύσκαλο και κάλεσα την αστυνομία.
Ήρθε μια νεαρή υπαστυνόμος που μου συστήθηκε ως Αΐντα Μητροπούλου, αδύνατη σαν σκουπόξυλο, ντυμένη με μαύρο δερμάτινο σακάκι και μπλουτζίν. Έριξε το ματωμένο στιλέτο σε ειδικό σακουλάκι και ύστερα μπήκε πρώτη στο εσωτερικό του σπιτιού απ’ όπου έμοιαζε να είχε περάσει ο τυφώνας Σάλυ. Βιβλία πεταμένα στο πάτωμα, συρτάρια αναποδογυρισμένα, τα ρούχα κουβάρι στο δάπεδο της κρεβατοκάμαρας. Έλειπε το λάπτοπ μου. Η Μητροπούλου κάλεσε τη Σήμανση και μετά με ρώτησε αυστηρά: «Πού έχεις μπλέξει, κοπελιά; Σκόνες σπρώχνεις;»
Κόντεψε να μου ’ρθει εγκεφαλικό. Όταν της είπα ότι εγώ μια απλή ghostwriter ήμουν, έσκασε στα γέλια. Της διηγήθηκα την ιστορία και αφού με άκουσε σκεπτική, είπε: «Δηλαδή θέλουν τη σιωπή σου και κάθε στοιχείο που να αποδεικνύει ότι έγραψες εσύ τα βιβλία».
«Μάλλον».
«Το λάπτοπ πού ήταν;»
«Στο τραπέζι της κουζίνας».
«Τότε τι άλλο έψαχναν; USB, εξωτερικό σκληρό, εκτυπώσεις;»
«Αυτό», της έδειξα ένα στικάκι που είχα στην κωλότσεπη.
«Ποιος άλλο μένει εδώ;» ρώτησε, κοιτάζοντας τα μποξεράκια ανάκατα με τα εσώρουχά μου.
«Ο φίλος μου, ο Άλεξ».
«Ξέρει για το στικάκι;»
«Ό… όχι».
«Να μη μάθει καλύτερα. Τα βιβλία που έγραφες ήταν όλα στο λάπτοπ;»
«Είμαι χαζή αλλά όχι τόσο πολύ. Μόνο στο στικάκι τα έχω».
«Να περιμένεις πάλι επίσκεψη. Γράψε το τηλέφωνό μου και μη διστάσεις να πάρεις όποια ώρα χρειαστεί».
Αφού τέλειωσε η Σήμανση, μάζεψα στοιχειωδώς το χάος και περίμενα τον Άλεξ. Για κάθε ενδεχόμενο, είχα βάλει τον σύρτη ασφαλείας.
«Γιατί κλειδώσαμε;» με ρώτησε.
«Μας έκαναν διάρρηξη», είπα.
«Και τι πήραν, τα τρύπια τζιν σου ή τα σώβρακά μου;»
«Πήραν το λάπτοπ».
«Καιρός ήταν να το ανακυκλώσεις. Θα σου πάρω καινούργιο, θα βάλω δόσεις στην κάρτα μου».
«Μα μου έκλεψαν όλη τη δουλειά».
«Τις κουλαμάρες που έγραφες για τις ψωνάρες; Καλύτερα, τώρα θα πάψουν να σε απειλούν».
«Λες;»
«Εκτός αν είσαι πράκτορας της CIA και δεν μου το έχεις πει», χαζογέλασε ο Άλεξ.
Ήταν κεφάτος, παράγγειλε πίτσα, μου είπε ότι θα έπαιρνε προαγωγή.
«Μάλλον θα με βάλει συνεταίρο το αφεντικό», ανακοίνωσε.
«Κι εσύ τι θα προσφέρεις στο συνεταιρισμό, τα ωραία σου τα μάτια;»
«Γιατί με πληγώνεις, ρε μωρό; Έχω πείρα, είμαι ο νούμερο ένα personal, ο πιο περιζήτητος».
Δεν είπα τίποτα για να μην τσακωθούμε. Κάτι δεν μου άρεσε σε όλο αυτό.
Μια βδομάδα αργότερα, εκεί που υπολόγιζα αν ήταν αρκετά ψηλό το μπαλκόνι για να πηδήσω, χτύπησε το κουδούνι και είδα φάντη μπαστούνι την μπατσίνα.
«Φτιάξε καφέ να σου τα πω», είπε πριν προλάβω να βγάλω λέξη.
Ο γκόμενος της ιέρειας των ριάλιτι είχε διάφορα γυμναστήρια στα νότια προάστια. Τον παρακολουθούσαν για διακίνηση κόκας. Ωχ, σκέφτηκα. Έκανε ντου η Δίωξη Ναρκωτικών και συνέλαβε όλο το προσωπικό. Ωχ, ωχ, σκέφτηκα. Το αφεντικό είναι ανακατεμένο και σε άλλες δραστηριότητες: εκβιασμούς, προστασία νυχτερινών κέντρων, ενοικίαση μπράβων.
«Πιάσαμε και τον δικό σου, τον Αλέξανδρο Μαραφετίδη».
«Πού ξέρεις ότι ζούμε μαζί; Γιατί τον πιάσατε;»
«Έκανα έναν τυπικό έλεγχο στην Ασφάλεια και έμαθα πολλά γι’ αυτόν. Στο γυμναστήριο, σ’ ένα κλειδωμένο ντουλαπάκι, βρήκαμε το λάπτοπ σου».
«Περίμενε γιατί θα πάθω εγκεφαλικό. Τι μου λες δηλαδή;»
«Ότι ο δικός σου συνεργαζόταν με το αφεντικό και πήραν εντολή να σου κλέψουν τα βιβλία που είχες γράψει για άλλους. Είχαν έτοιμους υποψήφιους αγοραστές».
«Τους συγγραφείς;»
«Όχι, καλέ. Μια κίτρινη εφημερίδα, ένα βοθροκάναλο, έναν σεφ από ριάλιτι, μια τηλεπερσόνα που της είχε φάει τον γκόμενο η Καραντινού».
Με είδε που είχα μαραθεί, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε:
«Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, φιλενάδα! Τυχερή είσαι που γλίτωσες».
«Και τίποτα δεν φαίνεται όπως είναι», συμπλήρωσα την εξυπνάδα μου κι εγώ.
Η Μητροπούλου έσκασε ένα συνένοχο χαμόγελο, κουνώντας το κεφάλι.
«Είσαι γεννημένη για μπλεξίματα, το ξέρεις;»
«Το ξέρω. Είμαι και φαίνομαι».