Φωτογραφία: Μάριος Λώλος
Διαβάζω πως η Εύβοια χρειάζεται ένα σχέδιο αναγέννησής της για τα επόμενα δέκα χρόνια. Πως καταστράφηκε το ζωικό και φυτικό κεφάλαιο, ο τουρισμός κι άρα κάτι τέτοιο είναι επιτακτικό. Πως τα χρήματα που θα δοθούν δεν θα πρέπει να είναι ΕΣΠΑ ή μικρορουσφετάκια, αλλά επενδύσεις στις μεγάλες δυνατότητες του τόπου και το ανθρώπινο κεφάλαιο.
Αυτός ο τεχνοκρατικός τρόπος αντιμετώπισης του κακού αγνοεί επίτηδες την ελληνική πραγματικότητα, για χάρη μια μελλοντολογίας, που φανερώνει όχι απλώς την ανάγκη για αποφυγή του πένθους, αλλά και για όρους μιας συζήτησης που δεν θέλει να μπει στην ουσία.
Δεν έχει όμως και τίποτε εμπράγματο και ρεαλιστικό, κάτι που ακόμα κι ο τελευταίος ευβοιώτης το γνωρίζει.
- Η Εύβοια δεν εγκαταλείφθηκε χθες από αυτήν ή την προηγούμενη κυβέρνηση. Η εγκατάλειψη είναι διαχρονική και διακομματική.
- Η πολιτική και διαπραγματευτική δυνατότητα του νησιού είναι πολύ μικρότερη του μεγέθους και του πληθυσμού της. Δεν είναι τόσο οργανωμένα τα συμφέροντα των κατοίκων και των επαγγελματιών. Για αυτό στη Βαρυμπόμπη επιχειρούσαν οι διπλάσιες δυνάμεις και στην Εύβοια δεν ήρθε επαρκής αριθμός αεροπλάνων ούτε καν σήμερα.
- Ο τεχνοκρατικός φουτουρισμός δεν θα επιλύσει το πρόβλημα, απλώς κλωτσάει το τενεκεδάκι της εγκατάλειψης με πιο μελέ τρόπο. Και μάλιστα όταν τέτοια λέγονται πάντα και γίνονται ποτέ, δηλαδή συνιστούν βολικά ψέματα.
- Τυχαίνει να γνωρίζω το έργο ενός αξιότατου παλαιότερου δημάρχου της περιοχής έως πολύ πρόσφατα. Τα προβλήματα που προσπαθούσε να επιλύσει και τα κατάφερνε ήταν εντελώς πρωτόλεια: δρόμοι, νερό, ρεύμα κ.ο.κ. Ο τεχνοκράτης που λέει την παρόλα του αγνοεί ή επιλέγει να αγνοεί αυτή την απλή πραγματικότητα.
- Κανένα σχέδιο αναγέννησης κανενός τόπου δεν μπορεί να συμβεί χωρίς δημόσιες επενδύσεις και για την παρούσα κυβέρνηση επενδύσεις τέτοιου είδους είναι απλώς απαγορευτικές γιατί εμποδίζουν την ιδιωτική κερδοφορία. Η κρίση θα γίνει ευκαιρία για μεγάλους επενδυτές εκτός νησιού με αλλαγή του τόπου προς το πολύ χειρότερο αν δεν τους σταματήσουμε.
Οι Ευβοιώτες, άνθρωποι αρκετά φτωχοί σε σχέση με πολλές επαρχίες, θα φτιάξουν τον τόπο τους ξανά με τα χέρια τους, όπως ακριβώς σβήνουν μόνοι τους τις φωτιές στα χωριά τους. Με τους ρυθμούς τους, ήπια και συνήθως χαμογελαστά, είναι τέτοια η ταυτότητά τους.
Γνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η συνεργασία, η αλληλεγγύη και το μάθημα της φωτιάς ενδυναμώνει αυτές τις αξίες που θα παράξουν και οικονομικά αποτελέσματα.
Όποια πολιτική δύναμη πέραν αυτής της εγκληματικής κυβέρνησης θέλει να παρέμβει επί του πεδίου ας μην το κάνει μελλοντολογώντας. Υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι για την εκπόνηση σχεδιασμών μαζί με την κοινωνία, κυρίως από την κοινωνία που ξέρει τον τόπο, τον τρόπο, τη δυνατότητα.
ΥΓ. Όλα αυτά τώρα μοιαζουν χωρίς νόημα. Προέχει να σβήσουν οι φωτιές. Τα νέα παιδιά του νησιού, που το κάνουν με αυταπάρνηση και ηρωισμό μαζί με τους πυροσβέστες δείχνουν και τον τρόπο για το μετά.