Συνέπεια και συνέχεια πολιτικής δεν το λες αυτό: Πριν από μερικές εβδομάδες οι Ευρωπαίοι μιλούσαν για μια δημοκρατική «νέα αρχή» για το Αφγανιστάν, το οποίο υποτίθεται το είχαν βοηθήσει να φτάσει σε ένα σημείο, όπου θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Μετά όταν τα πράγματα άρχισαν να σκουραίνουν ήταν κάθετοι στην άρνησή τους να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τρομοκράτες. Τώρα ο Ζοζέπ Μπορέλ, αφού μίλησε με τους «27» μας ανακοίνωσε ότι από τη στιγμή που επικράτησαν οι Ταλιμπάν «θα πρέπει να συζητήσουμε μαζί τους».
Η στάση αυτή δεν δείχνει τίποτα περισσότερο από πανικό και αμηχανία. Ουσιαστικά αυτή τη στιγμή η ΕΕ δεν έχει καμιά άλλη προτεραιότητα πέραν του σφραγίσματος των συνόρων της, της αποτροπής νέων προσφυγικών ροών. Για να το κάνει αυτό είναι έτοιμη να καλοπιάσει, όχι μόνο κράτη τα οποία η ίδια κάθε τόσο στηλιτεύει για την έλλειψη δημοκρατίας όπως το Πακιστάν, το Ιράν και η Τουρκία, αλλά αν χρειαστεί να φιλέψει και κάτι τους Ταλιμπάν μήπως και τους «εξημερώσει» λιγάκι. Να τους καθησυχάσει με ένα καλό «φιλοδώρημα». Oι «αξίες» και τα «κεκτημένα» έχουν πάει περίπατο προ πολλού.
Εκτός αν ο κύριος Μπορέλ και οι Ευρωπαίοι ηγέτες πιστεύουν ότι η «ανθρωπιστική βοήθεια», που υπόσχονται για το Αφγανιστάν μπορεί πράγματι να σώσει όλους εκείνους τους κατοίκους του, που απειλούνται αν όχι με πλήρη αφανισμό, τουλάχιστον με βάρβαρη καταπίεση.
Η Ευρώπη θυμίζει όλο και περισσότερο μια συνοικία γκέτο από ταινίες δυστοπικής μελλοντολογίας, που σηκώνει τείχη για να προστατευτεί από έξωθεν απειλές και προσπαθεί να κρατήσει μακριά τους θεωρούμενους ως «εισβολείς», άλλοτε απειλώντας τους με ναρκοπέδια και άλλοτε μοιράζοντάς τους ζαχαρωτά για να «κάτσουν στα αβγά τους». Κλείνεται ολοένα και περισσότερο στο καβούκι της, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε σοβαρή παρέμβαση εκτός των τειχών της. Κι ας συνειδητοποιεί κάθε φορά με βαρύ τίμημα, ότι δε μπορεί σε καμιά περίπτωση να μείνει ανεπηρέαστη από το εξωτερικό της περιβάλλον.
Αιχμάλωτοι μιας δουλοπρεπούς συμπεριφοράς απέναντι στις ΗΠΑ, δεν τολμούν να ζητήσουν από την υπερδύναμη να αναλάβει τις ευθύνες της για την «σημαντικότερη γεωπολιτική αναταραχή» των τελευταίων δεκαετιών, όπως πάλι ο κύριος Μπορέλ την αποκάλεσε. Ούτε καν σκέφτονται να απαιτήσουν εξηγήσεις από τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, στο οποίο -ας μην ξεχνάμε- ανήκουν οι περισσότεροι, για τις αισιόδοξες και εντελώς άστοχες προβλέψεις του για το μέλλον της χώρας.
Είναι σαφές ότι οι προτεραιότητες των ΗΠΑ είναι διαφορετικές από εκείνες των Ευρωπαίων. Οχι μόνο στο Αφγανιστάν, όπου από την εποχή ακόμα του Ντόναλντ Τραμπ ήταν σαφές ότι είχε υπάρξει μια διαπραγμάτευση με τους σημερινούς πολεμόχαρους κυρίαρχους της πολύπαθης αυτής χώρας. Μπορεί στην Ουάσιγκτον να θεωρούν ότι έχουν λύσει το πρόβλημα Αλ Κάιντα. Αυτό είναι μια επιλογή στρατηγικής. Οι Ευρωπαίοι όμως πίστευαν πραγματικά ότι έχτιζαν μια δημοκρατία στα δικά τους «πρότυπα»; Αν το θεωρούσαν αυτό είναι επικίνδυνα αφελείς. Αν συνειδητά υποκρίνονταν, για να μην κακοκαρδίσουν τους «συμμάχους», τότε οι ευθύνες τους αγγίζουν τα όρια του εγκλήματος.