Ο σύντροφος της ξαδέρφης μου (Νικ) είναι από το Αφγανιστάν. Έφυγε από την πατρίδα του σε ηλικία 9 ετών και από τότε δεν έχει δει από κοντά την οικογένειά του. Πριν από λίγες μέρες ήμασταν μαζί στην Ικαρία και κάναμε σχέδια να ταξιδέψουμε σε κάποια κοντινή χώρα του Αφγανιστάν για να τους συναντήσουμε. Τώρα τα πράγματα όμως είναι πάρα πολύ δύσκολα, με τους Ταλιμπάν έτοιμους να εισβάλουν στο χωριό όπου κατοικεί η οικογένειά του.
Ο αδελφός του Νικ είναι αστυνομικός στην πόλη Γκαζνί. Εκεί πριν από λίγες μέρες έκαναν επίθεση οι Ταλιμπάν και την κατέλαβαν. Μεταφέρθηκε στη συνέχεια στο μοναδικό σημείο της περιοχής που δεν είχε καταληφθεί ακόμα, μαζί με άλλους 1000 αστυνομικούς της κυβέρνησης. Δέχτηκαν εκ νέου επίθεση από τους Ταλιμπάν, οι οποίοι αποκεφάλισαν αμέσως τους 800. Τους 120 από τους επιζήσαντες που ανήκαν στη φυλή Παστούν ήρθε και τους πήρε ελικόπτερο για να τους φυγαδεύσει. Οι υπόλοιποι 80 δεν ήταν εφικτό να φυγαδευτούν, γιατί άρχισαν να πυροβολούν οι Ταλιμπάν το ελικόπτερο. Οι 80 εναπομείναντες πολέμησαν στα βουνά με όσα μέσα διέθεταν, μέχρι που κάποια στιγμή τελείωσαν τα πυρομαχικά τους. Ο αδελφός του Νικ πήρε τότε τηλέφωνο τον πατέρα του να του εξηγήσει την κατάσταση, να του πει πως παραδίδονται και να τον χαιρετήσει ίσως για τελευταία φορά.
Για μέρες μετά η οικογένειά του τον έψαχνε μέχρι που τελικά οι Ταλιμπάν τον άφησαν ελεύθερο, όπως και όλους τους υπόλοιπους, αφού τους έδειραν ασταμάτητα. Στην αρχή οι Ταλιμπάν είχαν πει ότι θα ελευθέρωναν μόνο όσους ανήκαν στη φυλή Παστούν (12) και θα σκότωναν όλους τους υπόλοιπους. Οι 12 Παστούν είπαν όμως «δεν το δεχόμαστε αυτό, αφού είμαστε μια ομάδα με όλους και θα έχουμε όλοι την ίδια μοίρα». Οι Ταλιμπάν το δέχτηκαν, αλλά τους βασάνισαν σχεδόν μέχρι τελικής πτώσεως. Όσο τους χτυπούσαν τους έβγαζαν βίντεο και τους ανάγκαζαν να λένε πως δεν θα πολεμήσουν ποτέ ξανά υπέρ της αστυνομίας ή του στρατού της κυβέρνησης, πως δε θα πολεμήσουν ποτέ ξανά εναντίον των Ταλιμπάν, ενώ σε περίπτωση που θα το κάνουν και θα συλληφθούν θα δεχθούν να τους σκοτώσουν επιτόπου.
Πριν από δύο μέρες λοιπόν άφησαν τον αδερφό του Νικ να επιστρέψει σπίτι του. Δεν μπορεί να περπατήσει από το ξύλο, ούτε να φάει και δεν υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης σε γιατρό. Αυτά συμβαίνουν σε μια μακρινή χώρα στην οικογένεια ενός κοντινού μου ανθρώπου.