Τη Λιλή τη γνωρίσαμε όταν μέσα στην αγχώδη προσπάθειά μας να αποκτήσει το ΚΚΕ Εσωτερικού οργανώσεις στον εργατικό χώρο, και ιδίως στη βιομηχανία, μας τη σύστησαν από την οργάνωση της Καισαριανής, μπορεί και ο ίδιος ο γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας, ο αξέχαστος Μπάμπης Θεοδωρίδης που ήταν Καισαριανιώτης. Δυναμική, μορφωμένη, νέα γυναίκα δούλευε στη φαρμακοβιομηχανία του Μπακάκου, τη Μινέρβα. Σύντομα γνωρίστηκε με τους άλλους συντρόφους και συντρόφισσες, στα αμαξώματα, στην ΑΝΕΛΟΡ, τη ΒΙΑΝΕΞ, το Γκάζι, τα εργαστήρια υποκαμίσων, την ESSO, την ΠΑΛΚΟ, τη Philips, τη SOFTEX, τη ΦΑΜΑΡ, τη ΧΡΩΠΕΙ κ.ά. Δεν ήταν εύκολο, όπως και τώρα, να είναι κανείς ενεργός συνδικαλιστής στον ιδιωτικό τομέα. Και όμως οργανώνονταν και νέα εργοστασιακά σωματεία και απεργίες, παρά τις απολύσεις. Η Λιλή πάντα δραστήρια, αλλά και στοχαστική πάνω σε όλα όσα ζούσαμε, τότε, στην κοινωνία και το κόμμα. Την αποχαιρέτησαν με λίγα λόγια η Ζήνα Ραζή και ο Στέλιος Παππάς. Θα τη θυμόμαστε.
Π. Κ.
Το αντίο σήμερα στο κορίτσι με την κοτσίδα, τη λεβέντικη κορμοστασιά, το πλούσιο γέλιο, την ανιδιοτελή και σεμνή παρουσία. Αυτό είναι το κορίτσι που γνώρισα το 1974, μαζί με τα άλλα παιδιά μιας παρέας, η συντροφιά στη «Λήδα», την καφετέρια στο Παγκράτι όπου συναντιόντουσαν και οργάνωναν την αντιδικτατορική τους δράση. Τον Κώστα, την Άννα, τον Βαγγέλη, τον Χρήστο, τον Μπάμπη, την Χρύσα, τον Θανάση, τον Γιάννη, την Ελευθερία, τον Στάθη, τη Δέσποινα, την Ελευθερία, τη Μαρίτσα, το Νίκο, τον Τάκη, τον Λευτεράκη κ.ά. Τα παιδιά αυτά είχαν αφετηρία τους τη Νεολαία της ΕΔΑ και τη Νεολαία Λαμπράκη. Το παρατσούκλι της Λιλής ήταν «Μόρφωση».
Μ’ αυτήν την παρέα και πολλούς άλλους συναντηθήκαμε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και στον Ρήγα Καισαριανής. Εγώ φρέσκια κάτοικος της πόλης, κόλλησα κοντά τους, έχοντας παρόμοιες δράσεις και σε άλλα μετερίζια της Ανανεωτικής Αριστεράς. Η παρέα μεγάλωσε μέσα στα χρόνια, έγραψε ιστορία. Μέχρι που άρχισε ν’ αποδεκατίζεται. Ένας – ένας έφευγε από κοντά μας κι εμείς μαζεύαμε πίκρες. Και τώρα μαντήλι μάς κουνάει η φίλης μας η αγαπημένη.
Πρόσφερε πολλά και σαν στέλεχος του φεμινιστικού κινήματος και σαν συνδικαλίστρια στον κλάδο της. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στον Βαρνάβα και διάβαζε, διάβαζε, διάβαζε…Έδινε όμως το παρόν στους φίλους της, κουβεντιάζαμε για τα παλιά και τα καινούργια συμβάντα, συμφωνούσαμε, διαφωνούσαμε, αλλά πάντα με σεβασμό κι αγάπη.
Λιλίκα, ώσπου να πάρουμε κι εμείς το μονοπάτι που βαδίζεις εσύ τώρα, θα σε αγαπάμε, όπως αγαπάμε και θυμόμαστε κι όλους του φίλους που έφυγαν πρόωρα, όπως κι εσύ. Στα αγαπημένα σου αδέρφια και ανίψια, που σε αγκάλιασαν με τόση στοργή κι αγάπη, προσθέτουμε και τη δική μας απέραντη λύπη…
Για όλους τους φίλους που σε αποχαιρετάμε σήμερα, Ζήνα