Ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να συνοδεύσει την κόρη του στην Αμερική για να εγγραφεί σε διακεκριμένο πανεπιστήμιο την ίδια μέρα που στην Ελλάδα εκδίδονταν τα αποτελέσματα των εξετάσεων των εισαγωγικών εξετάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, από την οποία η κυβέρνησή του, δηλαδή προσωπικά ο ίδιος, είχε φροντίσει να αποκλειστούν εκ πρoοιμίου 40.000 υποψήφιοι, παρά τις υψηλές επιδόσεις χιλιάδων από αυτούς.
Η πράξη επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Θα σταθούμε σε δύο.
Η πρώτη: Περιφρόνηση προς τους αποτυχόντες και τις οικογένειές τους, που δεν έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό για σπουδές ή έστω σε κάποιο κολέγιο στο εσωτερικό. Αντιμετώπισή τους ως υπηκόων. Συμπεριφορά πορφυρογέννητου, αναθρεμμένου στο περιβάλλον μιας ελίτ προνομιούχων του πλούτου που αδιαφορεί, από ταξική επιλογή, για τις ανάγκες και τις αγωνίες των ποπολάρων, όπως έκανε και πριν αποδεχτεί, κακήν κακώς, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και την ανάγκη να πρέπει να εφευρίσκει κάθε φορά τρόπους χειραγώγησης της ψήφου αυτών των τελευταίων. Ωμός πολιτικός ρεαλισμός, που εκμεταλλεύεται τη σύγχυση στην οποία φαίνεται να βρίσκεται η κοινωνία από τα απανωτά πλήγματα που έχει δεχτεί –οικονομική και υγειονομική κρίση, φυσικές καταστροφές— για να παίρνει, ως κυβέρνηση, το ένα μετά το άλλο τα αντικοινωνικά μέτρα προς όφελος των ολίγων, πριν οι πολλοί βρουν τον βηματισμό τους.
Η δεύτερη – σχεδόν αυτολεξεί η τοποθέτηση του Κώστα Γαβρόγλου στο ρ/σ «Στο Κόκκινο» την περασμένη Δευτέρα: Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού γοητεύει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας… Αυτό είναι ο αντίπαλός μας. Ένα παράδειγμα: Ο κ. Μητσοτάκης πήγε με την κόρη του στην Αμερική για να την εγκαταστήσει στο πανεπιστήμιο. Δεν κάνει βήμα, δεν ανοίγει το στόμα του χωρίς τις εντολές των επικοινωνιολόγων του. Το ότι το έκανε την ίδια μέρα που ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα σημαίνει ότι κάποια αποδοχή έχει από την κοινωνία, μικρή ή μεγάλη δεν ενδιαφέρει, ενδιαφέρει ότι αυτή η αναλγησία –διότι περί αναλγησίας πρόκειται, καθώς έχει μεν κάθε δικαίωμα να πάει με την κόρη του, όμως την ίδια μέρα που τόσα παιδιά, τόσες οικογένειες είναι με την πλάτη στον τοίχο– σημαίνει ότι κάτι πάρα πολύ βαθύ συμβαίνει στην κοινωνία…
Δύο αναγνώσεις αλληλοσυμπληρωματικές. Που οδηγούν στην παραδοχή ότι όλες οι κινήσεις της κυβέρνησης υπαγορεύονται από την εκτίμηση ότι στο εκλογικό σώμα υπάρχει μια κρίσιμη μάζα με ιδεολογικοπολιτικές προδιαγραφές τέτοιες που επιτρέπουν στην ίδια να προχωρεί επιταχυνόμενα στην υλοποίηση των σχεδίων της για μια κοινωνία του ενός τρίτου.
Όλη η έπαρση, ο εγωκεντρισμός και η αλαζονεία του κ. Μητσοτάκη, όλη η διχαστική ρητορική του ίδιου και της ακολουθίας του, αποσκοπούν στο να μεταγγίσουν την ίδια έπαρση και αλαζονεία –τον ίδιο εγωκεντρισμό έναντι των προγραμμένων δύο τρίτων– στο κομμάτι της κοινωνίας που, κατά την κρίση τους, ρέπει στο να αποδεχτεί ότι το περιμένει μια βολική θέση στην κοινωνία των δύο τρίτων, υπό τον όρο ότι θα δεχτεί να γίνει συνακόλουθος στο εγχείρημα της Μεγάλης Ανατροπής.
Απεργάζονται τον Μεγάλο Διχασμό, με τη βεβαιότητα ότι διαθέτουν τα εργαλεία –η προπαγανδιστική υπεροπλία είναι ένα από τα πιο κρίσιμα– που θα τους επιτρέψουν να τον διαχειριστούν επ’ ωφελεία τους.
Τους ευνοεί η ρευστή πραγματικότητα την οποία παράγει η άδηλη εξέλιξη της πανδημίας. Θα ήταν παρακινδυνευμένο να υποτεθεί ότι εύχονται –έως και μεθοδεύουν– την παράτασή της μέχρις ότου ολοκληρώσουν τις θεσμικές και νομοθετικές αλλαγές που απαιτούν οι σχεδιασμοί τους;
Θα συναντήσει –πριν αυτό συμβεί– το τείχος της αγανάκτησης των προγραμμένων δύο τρίτων η αλαζονεία τους;
Σήμερα μοιάζει νωρίς να ειπωθεί. Αύριο; Ίσως το αύριο να είναι πολύ πιο κοντά από όσο επιτρέπει να δούμε η συγκυρία, που ακόμη μετεωρίζεται αναποφάσιστη.
Όλα κρίνονται από τη συγκυρία, από την ετοιμότητά μας να την υποδεχτούμε. Όλοι κρινόμαστε από το πώς χειριστήκαμε τις ευκαιρίες που πρόσφερε, που μας πρόσφερε στη διάρκεια του βίου, η συγκυρία.
Η οποία συγκυρία επιβάλλει –όλως ασχέτως με τα παραπάνω– μια παράθεση, πριν κλείσουμε, ευχόμενοι σε όλους Καλό Αποκαλόκαιρο:
Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε. Έφυγε αφήνοντάς μας –μιλώ για την πρώτη από τις γενιές των νεολαίων που χάραξαν πορεία ζωής συνεπαρμένοι από τον οίστρο της δημιουργίας του– αφήνοντάς μας μόνους με μια λύπη. Μόνους με τον πανάρχαιο γρίφο που ακόμη περιμένει τον λύτη του: πόση σοφία σοδιασμένη στο πέρασμα των χρόνων χρειάζεται για να κερδίσει ο άνθρωπος την ταπεινοσύνη, την αυτογνωσία που χρειάζεται για να κάμει στην άκρη, να αποσύρει εαυτόν, αφήνοντας, σαν καλός γονιός, το έργο του να εκδώσει αυτό την ετυμηγορία για τα πεπραγμένα του; Ο Μίκης δεν είναι πια μαζί μας. Όσοι μένουμε, όσο μένουμε, θα τον ευχαριστούμε από βάθους ψυχής γιατί μας χάρισε τα νιάτα που τώρα ξέρουμε ότι πάντα θέλαμε…