Η παραολυμπιονίκης κολύμβησης Αλεξάνδρα Σταματοπούλου μάς συστήνεται
«Το αμαξίδιο μού φαινόταν αρχικά “βουνό”. Το συνήθισα και, πλέον, έχω βάλει όλους τους φίλους μου να καθίσουν, αν θέλουν να δουν πώς είναι η δική μου ρουτίνα. Ακόμη δεν καταλαβαίνω τον λόγο που το αμαξίδιο μάς τρόμαξε όλους τόσο πολύ στην αρχή. Για να το αφομοιώσω, έλεγα μέσα μου πως είναι σαν το ποδήλατο. Έχω κατανοήσει πια ότι ένα μέρος της ζωής μου είναι το αμαξίδιο. Οδηγώ κανονικά και λειτουργώ όπως οι υπόλοιποι και δεν είχα ποτέ καμία διάθεση να συμμετέχω σε διαγωνισμό για το “ποιός είναι ο πιο ανάπηρος”».
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην Αλεξάνδρα Σταματοπούλου που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κολύμβηση των 16ων Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο. Σε μια κατάθεση ψυχής, η Αλεξάνδρα περιγράφει στο Athletestories τη πορεία της ζωής της, αλλά και την αγάπη της για τον αθλητισμό. «Έχω ένα αυτοάνοσο νόσημα το οποίο ονομάζεται Stiff Person Syndrome. Τα συμπτώματα ξεκίνησαν στα 14 μου, με μουδιάσματα στα χέρια, “καψίματα” και εύκολες πτώσεις. Εκεί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά…», θα πει η Αλεξάνδρα ενώ στη συνέχεια περιγράφει την ενασχόλησή της με τη κολύμβηση: «Στην αρχή δεν ήθελα να ασχοληθώ με την κολύμβηση. Ήμουν καθιστή στο αμαξίδιο και έλεγα μέσα μου ότι δεν μπορώ να κάνω κανένα σπορ. Ήθελα, ωστόσο, να βγω από το σπίτι. Άρχισα να παρακολουθώ βίντεο αθλητών με αναπηρία και κάθε στιγμιότυπο μού έδινε δύναμη, κουράγιο και έμπνευση. Τους έβλεπα ως υπερήρωες, αλλά πίστευα ότι εγώ έχω τις υπερδυνάμεις τους. Ο θεραπευτής μου στις ασκήσεις στην πισίνα ήταν εκείνος που με “έσπρωξε”, αν και φοβόμουν το νερό. Έναν χρόνο αργότερα, μου ζήτησε να βγάλουμε τα σωσίβια και τα βαράκια. Κατάλαβα τότε πως όλα είναι στο μυαλό… Παρατήρησα δίπλα μου στην πισίνα μία κοπέλα που προετοιμαζόταν για πανελλήνια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Σκέφτηκα να το προσπαθήσω κι εγώ. Λίγο καιρό αργότερα, σε ηλικία 23 ετών, άρχισα να την προσπερνάω! Ο προπονητής μου, Μιχάλης Νικόπουλος, είπε ότι θα δοκιμάζαμε στο πανελλήνιο. Εγώ πήγα εκεί με ένα απλό μαγιό, ενώ όλα τα άλλα κορίτσια είχαν τρία-τέσσερα ειδικά μαγιό. Τις κοιτούσα να… “κοπανιούνται” για να πάρουν ενέργεια. Η μόνη εντολή του κόουτς ήταν να κυνηγήσω την πρώτη. Στην αρχή μου φαινόταν αντι-αθλητικό, όμως βλέπαμε πως μου έκανε καλό. Ακολούθησε η συμμετοχή στο ευρωπαϊκό, όμως ακόμη το αντιμετώπιζα με παιδική αφέλεια. Δεν το είχα εκλάβει σοβαρά, μου άρεσε βεβαίως που κέρδιζα μετάλλια, αλλά δεν σκεφτόμουν το επόμενο βήμα. Μέχρι που το 2016, στο πανευρωπαϊκό στη Φούνσαλ και έχοντας μπει στην κατηγορία S3, κατέκτησα μία 2η και μία 3η θέση. Ο τρεις φορές χρυσός παραολυμπιονίκης της κολύμβησης, Χαράλαμπος Ταϊγανίδης, με πλησίασε τότε και μου ξεκαθάρισε πως πλέον ήμουν κι εγώ αθλήτρια. Και μου ευχήθηκε καλή αρχή. Αυτό μου έδωσε περισσότερο κουράγιο. Ένιωθα ότι ήμουν κι εγώ σαν τις κοπέλες που παρακολουθούσα στα βίντεο. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να ονειρεύομαι ως αθλήτρια. Έλεγα σε ανθρώπους του περιβάλλοντός μου πως θα φτάσω στην κορυφή! Πίστευα από τότε ότι μπορώ να γίνω παγκόσμια πρωταθλήτρια και παραολυμπιονίκης και οι περισσότεροι μού έλεγαν “στάσου, μην βιάζεσαι”. Θεωρούσαν ότι είμαι πολύ μεγάλη σε ηλικία για να έχω βλέψεις. Τα λόγια του προπονητή μου και του Χαράλαμπου Ταϊγανίδη ήταν το έναυσμα ώστε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και να καταλάβω για τα καλά τι μπορούν να πετύχουν οι άνθρωποι με αναπηρία».
Να μην φοβάσαι
«Πριν αποκτήσω αυτές τις φιλοδοξίες, φοβόμουν. Τον φόβο, όμως, πρέπει να τον αφήνεις πίσω σου, αν και για μένα υπάρχει πάντα ο φόβος αν καταφέρνω να κάνω υπερήφανους τους άλλους, γύρω μου. Τώρα γνωρίζω τον εαυτό μου και τις ικανότητές μου και πλέον δεν τρομάζω, γιατί έχω δουλέψει σωστά και το σώμα και το μυαλό μου. Στο μυαλό, πάντως, μένει και ένας φόβος για το τι θα γίνει όταν όλο αυτό τελειώσει. Ξέρω ότι δεν μπορώ να είμαι για πάντα τόσο δυνατή, τόσο “σουπεργούμαν”, όπως λέω χαριτολογώντας».
Η ζωή του αθλητή με αναπηρία μόνο εύκολη δεν είναι και η Αλεξάνδρα εξηγεί το γιατί: «Εγώ και πολλοί συναθλητές μου δεν έχουμε τη δυνατότητα να αγοράζουμε κάθε χρόνο μαγιό αξίας 400 ευρώ ή βιταμίνες που, κανονικά, σε ένα σωστό πρόγραμμα, κοστίζουν 500 ευρώ μηνιαίως. Μας αποτρέπουν από το να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, όμως εμείς θέλουμε ενεργό τον αθλητισμό και ο αθλητισμός είναι ένας, για όλους. Θέλουμε οι προσπάθειές μας να βοηθήσουν και τις επόμενες γενιές αθλητών, ώστε να μην βιώσουν και να μην υποστούν όσα εμείς. Εγώ ό,τι είχα να χάσω το έχασα και δεν με νοιάζει πια προσωπικά. Παρότι με τα χρήματα που στερηθήκαμε θα μπορούσα να αγοράσω ένα σπίτι… Εγώ μπορώ να μιλάω και να “γαβγίζω” μόνη μου, όμως ουσιαστικά δεν “δαγκώνω” και αν δεν αντιδράσουμε συλλογικά δεν θα γίνει κάτι. Δεν μου άρεσε ποτέ να επιχειρώ να περάσω ένα μήνυμα με τη ζωή ή την ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό. Γιατί δεν ρωτούν σχεδόν ποτέ έναν αρτιμελή ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να στείλει;».
Εν κατακλείδι
«Μπορείς με τον τρόπο σου να καλυτερεύεις το “εγώ” σου και να μην γίνεσαι βάρος στους άλλους. Αυτό ισχύει και για αρτιμελείς και για ΑμεΑ. Η Ελλάδα έχει μείνει στο κλισέ «ήρωες της ζωής», όμως ήρωες μπορούν να είναι όλοι. Ήρωες μπορούμε να είμαστε όλοι», θα πει με νόημα η Αλεξάνδρα!
*(Ολόκληρο το κείμενο της Αλεξάνδρας στο athletestories.gr/stamatopoulou-alexandra-i-apodohi-arhizei-apo-mesa-sou/?fbclid=IwAR2cUGDEjazt57FpJA_A9S0EBJ5wGLD_kEV7hdnJE0K412Ey7FaqbBa0w8A )