Ο σχολιαστής μιας μεγάλης εφημερίδας του Βερολίνου αποκαλούσε το περασμένο Σαββατοκύριακο το Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν «drama queen», εξαιτίας της οργισμένης και παρορμητικής αντίδρασής του μετά την ανακοίνωση της συμμαχίας AUKUS, αλλά κυρίως μετά την ακύρωση της παραγγελίας των 12 γαλλικών υποβρυχίων από την Αυστραλία.
Ο χαρακτηρισμός αυτός δεν αντιπροσωπεύει βεβαίως την επίσημη άποψη της γερμανικής κυβέρνησης, αλλά δεν είναι και πολύ μακριά από την ουσία της, όπως έδειξε η προσπάθεια της Γερμανίας να κρατήσει χαμηλά τους τόνους και να μην εμπλακεί σε οποιαδήποτε φραστική ή διπλωματική διένεξη. Στο Βερολίνο καταλαβαίνουν ότι το χτύπημα ήταν πολύ βαρύ, όχι ίσως τόσο οικονομικά, όσο περισσότερο πολιτικά για τον Γάλλο πρόεδρο και την αυτοπεποίθηση της «Grande Nation». Eιδικά τώρα που η χώρα έχει μπει σε μια περίεργη προεκλογική περίοδο.
Ομως σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούν ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να συρθεί σε μια αντιπαράθεση με τους συμμάχους της, κυρίως με την Ουάσιγκτον αλλά και με το Λονδίνο. Γνωρίζουν άλλωστε ότι υπάρχουν μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά ανατολικότερα τους, που αισθάνονται μεγαλύτερη «αλληλεγγύη» προς τις ΗΠΑ παρά προς το Παρίσι.
Ανησυχίες εκφράζονται από πολλούς και για την γαλλική εμμονή μετατροπής της ΕΕ σε μια στρατιωτική «υπερδύναμη». Είναι κάτι που ο κ. Μακρόν διακαώς επιθυμεί από την αρχή της θητείας του, χωρίς πάντως να προκαλεί ρίγη συγκίνησης στους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Το σχέδιο αυτό μάλλον θα χάσει περαιτέρω σε δημοφιλία αν μετά την ερχόμενη Κυριακή προκύψει στη Γερμανία μια κοκκινοπράσινη κυβέρνηση.
Ετσι κι αλλιώς σε μια Ευρώπη, πληγωμένη κοινωνικά από την πανδημία, αλλά και από δεκαετίες νεοφιλελεύθερης «τυφλότητας» το τελευταίο, που θα έπρεπε να ονειρεύονται οι πολίτες της είναι ο «κοινός στρατός». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σε αυτό τον προεκλογικό αγώνα θέματα κοινωνικής ασφάλειας βρέθηκαν πολύ ψηλά στην ατζέντα των γερμανικών κομμάτων και μαζί με την κλιματική κρίση ουσιαστικά κυριάρχησαν στην όποια ουσιαστική αντιπαράθεση. Δεν είναι ώρα για πολεμικές ιαχές και μεγαλομανίες, από μια Ευρώπη που ούτε ως μέγεθος ούτε ως δομή μπορεί να επιθυμεί να παίξει ένα τέτοιο ρόλο «υπερδύναμης».
Δεν είναι λοιπόν μόνο το γεγονός ότι σε αντίθεση με τη Γαλλία, η Γερμανία δεν βλέπει τον Ινδο-Ειρηνικό ως «ζωτικό της χώρο», αλλά το πολύ-πολύ ως ένα χώρο εμπορικής δραστηριοποίησης. Για μια ακόμα φορά διαφαίνεται ότι ο συχνά αναφερόμενος γαλλογερμανικός άξονας δεν είναι και τόσο συμπαγής.
Σε ότι αφορά τη σχέση με την Κίνα η Ανγκέλα Μέρκελ έχει φροντίσει, όσο αυτό είναι εφικτό να τη διασφαλίσει, ανεξαρτήτως του ποιός θα την διαδεχτεί. Με τον ίδιο τρόπο προσπάθησε να διασφαλίσει επαρκώς ενεργειακά την χώρα της κλείνοντας συμφωνίες με τη Μόσχα. Τα έργα «λένε» περισσότερα από τα λόγια. Οι λεονταρισμοί του Μακρόν δεν εξυπηρετούν κανένα άλλο σκοπό πέραν ίσως κάποιων δικών του προεκλογικών αναγκών και οι «σύμμαχοί του» στην Ευρώπη καλό θα είναι να το θυμούνται, πριν εγκλωβιστούν σε «πεδία μαχών» που δεν είναι δικές τους. Οπως επίσης καλό είναι να έχουν κατά νου ότι και η Αυστραλία χαρακτηριζόταν ως «καλός σύμμαχος», όσο παρέμενε και «καλός πελάτης». Αυτό είναι χρήσιμο να το κρατά στη μνήμη της και η πολιτική ηγεσία στην Αθήνα.