Πριν 15 χρόνια γινόμασταν πρωτοσέλιδα σε όλο τον πλανήτη. Είχαμε βγει στους δρόμους και μας μελάνιαζαν τα κορμιά, μας άνοιγαν τα κεφάλια, γιατί θέλαμε να καταργήσουμε το διαβόητο άρθρο 16 της Μαριέττας Γιαννάκου.
Με την άγνοια του κινδύνου που έχουν όλοι οι νέοι άνθρωποι, ήμασταν σίγουροι πως θα νικήσουμε. Ο ενήλικος κόσμος σοκαριζόταν από την βίαιη καταστολή της εξέγερσής μας -ήταν, βέβαια, μια εξέγερση. Η πρώτη μας εξέγερση. Ο κόσμος όλος μπροστά στον ορίζοντά μας.
Έτσι, κλείσαμε τα σχολεία ,τις σχολές, γεμίσαμε τους δρόμους. Στο πλευρό μας ήταν οι καθηγητές μας. Μας πήρε περίπου ένα χρόνο, αλλά κερδίσαμε. Το άρθρο 16 καταργήθηκε κι έκτοτε δημιουργήσαμε μία υπέροχη παρακαταθήκη. Το υπουργείο Παιδείας ήταν «καταραμένο». Έριχνε κυβερνήσεις και τερμάτιζε πολιτικές καριέρες. Εμείς τα καταφέραμε όλα αυτά! Εμποδίσαμε τους πάντες, τη Διαμαντοπούλου τον Στυλιανίδη, σώσαμε τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία. Εμείς, ναι, εμείς τα κάναμε αυτά.
Νίκη της Νίκης
Ύστερα, πέρασαν χρόνια, «χρονέψαμε» κι οι φλογεροί νέοι του 2006 και του 2008 και του 2012. Κι ήρθε η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, η σκληρή ακροδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κι ήρθε μαζί με την πανδημία. Η τωρινή υπουργός Παιδείας, η Νίκη Κεραμέως, κατάφερε να διαλύσει σε μόλις δύο χρονιές όσα σώσαμε εμείς τις προηγούμενες δεκαπέντε.
Είναι πιο ικανή η Νίκη Κεραμέως; Δεν είναι, όχι. Για την ακρίβεια, είναι συνυπεύθυνη για την αγριότητα της πανδημίας. Ανοίγει τα σχολεία μόνο και μόνο για να αυξηθούν τα κρούσματα, χωρίς μέτρα προστασίας και χωρίς αιδώ. Μετά, κλείνουν. Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος. Αλλά η Νίκη Κεραμέως κέρδισε. Όχι από μόνη της, φυσικά, κέρδισε γιατί οι φοιτητές κι οι μαθητές δεν είχαν τρόπους να καταλάβουν τι μέλλον τους ετοιμάζει: Ήταν κλεισμένοι σπίτι.
Οργή
Άλλαξε, όμως, η τροχιά των πραγμάτων. Σχεδόν 19.000 παιδιά έμειναν εκτός σχολών φέτος. Έχουν αγριέψει τα παιδιά. Έχουν αγριέψει μόνοι εκπαιδευτικοί με την εσωτερική αξιολόγηση, με τις άθλιες συνθήκες διδασκαλίας, τις χωρίς προστασία από την πανδημία, έχουν αγριέψει με τις αλλαγές στα προγράμματα διδασκαλίας. Έχουν αγριέψει γιατί διαλύεται η δημόσια Παιδεία. Θα χωριστούν τα παιδιά σε τμήματα "αρίστων" και σε λιγότερο ικανούς. Θέλει να μετατρέψει η Νίκη Κεραμέως το σχολείο στο Σπήλαιο του Πλάτωνα.
Έτσι, είναι όλοι εξοργισμένοι μαζί της, ακόμη και η ΔΑΚΕ. Τα παιδιά της τρίτης Λυκείου μπήκαν στα φετινά τμήματα εξοργισμένα. Ολόκληρες σχολές έμειναν χωρίς πρωτοετείς. Κάτι βράζει.
Ο μοναδικός λόγος που η Νίκη Κεραμέως βρίσκεται στη θέση της, είναι η πανδημία και τίποτε άλλο. Εμείς δεν ήμασταν καλύτεροι από τα παιδιά του σήμερα, όταν βγαίναμε στους δρόμους. Εμείς ήμασταν στο σχολείο, αυτή είναι η διαφορά. Ούτε οι εποχές ήταν πιο πολιτικοποιημένες, ούτε εμείς. Συζητούσαμε σε αμφιθέατρα, σε διαλείμματα, στον κοινό μας χώρο.
Καθόλου καλύτεροι
Οι σημερινοί έφηβοι θα καταφέρουν πολλά περισσότερα. Αυτά τα παιδιά είναι που θα μας συστήσουν ξανά στα μαζικά κινήματα. Μας έχουν λείψει κιόλας. Θυμάμαι την υπέροχη ημέρα που σκαρφαλώσαμε από μια σκάλα στο παράθυρο του δευτέρου ορόφου, ξημερώματα ήταν, μπήκαμε στο σχολείο. Από το γραφείο του διευθυντή, πήρα τα απουσιολόγια. Ξεκινήσαμε την κατάληψη. Κάθε μέρα ήμασταν 100 μαθητές μαζί, κάθε απόγευμα πηγαίναμε στις πορείες, κάθε μεσημέρι εξηγούσαμε στους οργισμένους γονείς γιατί το κάνουμε αυτό κι εκείνοι έφευγαν δηλώνοντας ότι μας στηρίζουν. Διώξαμε και τον διευθυντή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που μας απείλησε με εισαγγελείς και διώξεις. Δε φοβόμασταν τίποτε.
Κάποια άλλη μέρα, φοιτητές πια, εμποδίσαμε την εσωτερική αξιολόγηση για τις σχολές σε γενικές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα. Οι φοιτητές ψήφισαν υπέρ των δικών μας θέσεων κι εμείς αγκαλιαζόμασταν σαν να είχαμε μόλις σκοράρει το μεγαλύτερο γκολ. Σώσαμε τις σχολές μας από την πρώτη απόπειρα να ιδιωτικοποιηθεί η Παιδεία.
Και μας χτυπούσαν, μας έριχναν δακρυγόνα, η "γοητεία ορισμένων παλιών ρούχων" ακόμη κουβαλάει σημάδια, φυλαχτά στην ντουλάπα για τις εποχές που δεν πιστεύαμε στην ήττα. Ήμασταν η ομορφιά του κόσμου.
Κι όμως, δεν ήμασταν καθόλου καλύτεροι από τα παιδιά σήμερα. Γιατί τα σημερινά παιδιά μεγάλωσαν μέσα στα μνημόνια, κλήθηκαν να γίνουν ενήλικες μέσα στην πανδημία κι η οργή τους, το δίκιο τους θα είναι θύελλα. Από αυτά τα παιδιά θα δούμε την αλλαγή που περιμένουμε. Γιατί τα παιδιά πάντοτε ξέρουν καλύτερα κι έχουν πάντοτε δίκιο. Κι αν έχουν δίκιο αυτά τα παιδιά, πόσο δίκιο τρομερό!