Θεσσαλονίκη, Προμαχώνας, Σόφια, Μπότεβγκραντ, Βράτσα, Οριάνοβο, πέρασμα του Δούναβη με ποταμόπλοιο, βουλγαρορουμανικά σύνορα. Ολτενία, Κραϊόβα, Δραγατσάνι (γνωστό από την ολέθρια μάχη που έδωσε ο Υψηλάντης το Μάιο του 1821). Ακολουθούμε προς τα βόρεια τον ποταμό Ολτ. Φτάνουμε στην Ράμνικου Βάλτσεα, ανηφορίζουμε στα Καρπάθια (νύχτα). Η κάθοδός μας από τα βουνά μας οδηγεί στη χώρα «πέρα από τα δάση» στην Τρανσυλβανία. Φτάνουμε στο μεσαιωνικό Σιμπίου στη μία μετά τα μεσάνυχτα.
Το πρωί μας υποδέχεται το 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Άστρα, του Σιμπίου, το οποίο πραγματοποιήθηκε από τις 5 ως τις 12 Σεπτεμβρίου. Φέτος, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, το φεστιβάλ μεταφέρθηκε στις παρυφές της πόλης στο πάρκο Astra Museum. Ένα λαογραφικό μουσείο που βρίσκεται μέσα σε ένα δάσος εκπληκτικής ομορφιάς δίπλα σε μια πανέμορφη λιμνούλα με πάπιες και κύκνους. Εκεί είναι εγκατεστημένο ένα ολόκληρο παραδοσιακό χωριό με τα σπίτια του, τις εκκλησίες, τους νερόμυλους, τους ανεμόμυλους, τους μπαξέδες του, στο οποίο διεξήχθη φέτος το μεγαλύτερο μέρος του Φεστιβάλ με υπαίθριες προβολές σε ξέφωτα του δάσους και μέσα στη λίμνη με τους θεατές να κάνουν βαρκάδα(!) αλλά και σε πλατείες της παλιάς πόλης.
Αφού ολοκληρώσαμε όλες τις απαραίτητες διαδικασίες της διαπίστευσης, ξεκινήσαμε τη δουλειά διαλόγου με τα ρουμάνικα πρότζεκτ - ταινίες που είναι σε πρώιμο στάδιο πραγματοποίησης, προσπαθώντας να βοηθήσουμε στην περαιτέρω εξέλιξή τους.
Το διεθνές φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στο Σιμπίου της Ρουμανίας είναι ένα μικρό αλλά αξιόλογο φεστιβάλ που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μεγάλα βήματα και έχει συμβάλει σημαντικά στην προώθηση του ντοκιμαντέρ, δίνοντας έμφαση στις ρουμάνικες ταινίες. Συναντήσαμε ανθρώπους που δουλεύουν με πολλή αγάπη και μεράκι και τα αποτελέσματα είναι ορατά. Η όλη διοργάνωση έχει φρεσκάδα και νεανικό χαρακτήρα και γι’ αυτό παρακολουθείται από τη νεολαία με ενδιαφέρον.
Η έκπληξη της φετινής διοργάνωσης ήταν οι προβολές στη λίμνη με τους θεατές να φτάνουν με βάρκες και με συνοδεία ζωντανής μουσικής από τη μπάντα χάλκινων Φανφάρα Ιάσι (Fanfara Iasi) μπροστά στην οθόνη και να παρακολουθούν την ταινία κάτω από τον έναστρο ουρανό. Φεστιβάλ Άστρα… στην κυριολεξία!
Η δεύτερη έκπληξη (για μας) ήταν ότι η πρώτη ταινία που είδαμε (ένα δημοσιογραφικό ρουμάνικο ντοκιμαντέρ) είχε θέμα την κλιματική αλλαγή και ένα μεγάλο μέρος της κατέγραφε τις τραγικές ημέρες που ζήσαμε στη χώρα μας με τις φωτιές στην Εύβοια.
Από τις ταινίες που είδαμε αρκετά ενδιαφέρουσα ήταν η προσέγγιση της ταινίας «Χέρια του Θεού» του Λάσλο Μπάρνα (Barna Laszlo) που δείχνει τη σχέση των μελών της ξακουστής μπάντας παραδοσιακής μουσικής Σάστσαβας Μπαντ (Szaszcsavas Band) που ζουν σε ένα χωριό της Τρανσυλβανίας. Βλέπουμε τον παγκόσμιας φήμης βιολιστής Φράνσισκ «Τσάνγκαλο» Μέζεϊ (Francisc «Csangalo» Mezei), έναν γλυκύτατο άνθρωπο, να παθαίνει Πάρκινσον και να μην μπορεί να παίξει πια το βιολί που τόσο αγαπάει. Επίσης ενδιαφέρον είχε η ταινία «Η βεβαιότητα των πιθανοτήτων» (The Certainty Of Probabilities), της Ραλούκα Ντούρμπακα αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από αρχειακό υλικό της δεκαετίας του ’60, μικρά προπαγανδιστικά φιλμ που δείχνουν την πρόοδο της σοσιαλιστικής Ρουμανίας, και από γραπτά σχόλια της σκηνοθέτιδας για την ιδεολογική χρήση της γλώσσας. Επίσης ξεχωρίσαμε την «Καλόγρια της επιχείρησής σου» (Nun Of Your Business), της Ιβάνα Μάρινιτς Κράτζικ, που μας αφηγείται με μια αρκετά ευφάνταστη κινηματογραφική γλώσσα την ερωτική ιστορία δύο κοριτσιών που είναι μοναχές σε ένα καθολικό μοναστήρι και το μεγάλο βήμα για το ξεπέρασμα της ενοχής. Τέλος το ερευνητικό ρεπορτάζ «Κοίτα με να σε κλέβω τυφλέ» (Watch me rob you blind), του Άλεξ Ντίμα, μας έβαλε βαθιά μέσα στη διαφθορά του ρουμάνικου κράτους και των αρπαχτικών της πολιτικής εξουσίας. Ένα κύκλωμα που εμπλέκονται αρκετοί εν ενεργεία πολιτικοί οι οποίοι ξυλεία σε εταιρείες στο εξωτερικό από τεράστιες εκτάσεις κρατικών δασών με πλαστά πιστοποιητικά ιδιοκτησίας. Τι μας θύμισε αυτό; Φυσικά τη συζήτηση άνοιξε η ελληνική κυβέρνηση τώρα τελευταία, με τις προτάσεις για τη διαχείριση από ιδιωτικές εταιρείες των καμένων δασικών εκτάσεων στην Ελλάδα.
Την ελληνική συμμετοχή στο πρόγραμμα αποτέλεσαν τρεις ταινίες των τελευταίων χρόνων που είδαμε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, «Ο τέταρτος χαρακτήρας» της Κατερίνας Πατρώνη, «Οι άγνωστοι Αθηναίοι» της Αγγελικής Αντωνίου και «Η μουσική των πραγμάτων» του Μένιου Καραγιάννη.
Στον ελεύθερο χρόνο μας κάναμε δύο υπέροχες εκδρομές προς αναζήτηση τσούικας (παραδοσιακό ρακί από δαμάσκηνα) και μιτιτέι (παραδοσιακά ρουμάνικα σουτζουκάκια). Με την τσούικα τα καταφέραμε. Μέσα στο δάσος γνωρίσαμε τον ξυλοκόπο Πάβελ, που μας έστειλε στη μητέρα του Άννα που φτιάχνει την καλύτερη τσούικα και το πιο γευστικό κασκαβάλ (κασέρι) του χωριού Ράου Σάντουλουι.
Επιστρέψαμε σκεπτόμενοι τις κουβέντες που κάναμε με τον Δημήτρη Κερκινό, υπεύθυνο του βαλκανικού προγράμματος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ότι ήρθε η ώρα το βαλκανικό σινεμά (μαζί και το ελληνικό φυσικά) να αναδείξει τις δυνατότητες και τα ιδιαίτερα μορφικά και ποιοτικά του χαρακτηριστικά χωρίς ανασφάλειες και κόμπλεξ. Είναι κοινή διαπίστωση ότι όλοι εμείς οι Βαλκάνιοι πάντα θέλουμε να προσποιούμαστε ότι είμαστε κάτι άλλο εκτός από Βαλκάνιοι.
Επιστρέψαμε σκαρφαλώνοντας αρχικά, και κατρακυλώντας στη συνέχεια, πετώντας σχεδόν, παρέα με τα σύννεφα των Καρπαθίων, διασχίζοντας ξανά τον γαλάζιο Δούναβη και απολαμβάνοντας τα υπέροχα βουλγαρικά βουνά, πριν από τη Σόφια, στο ηλιοβασίλεμα ακούγοντας Τσάρλς Μίγκους και την μπάντα του.