Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η Ιταλία συγκλονίστηκε από τυφλές βομβιστικές επιθέσεις της Μαφίας στην Ρώμη, στην Φλωρεντία και στο Μιλάνο, αλλά ακόμη περισσότερο με τη δολοφονία δύο σικελών δικαστών, του Τζοβάνι Φαλκόνε και του Πάολο Μπορσελίνο, καθώς και του χριστιανοδημοκράτη βουλευτή Σάλβο Λίμα, που η Cosa Nostra θεωρούσε ότι δεν είχε υπερασπιστεί τα συμφέροντά της (σύμφωνα με μαρτυρίες των μαφιόζων Τζοβάνι Μπρούσκα και Αντονίνο Τζουφρέ, ο Σάλβο Λίμα ήταν η πολιτική επαφή με τον αρχηγό της Μαφίας Τοτό Ριίνα). Η Μαφία επιχειρούσε να μειώσει τις επιπτώσεις της μεγάλης δίκης στο Παλέρμο που, με πρωτεργάτη τον Τζοβάνι Φαλκόνε, είχε καταδικάσει εκατοντάδες μαφιόζους, τους αρχηγούς, μάλιστα, σε ισόβια, αλλά και να δημιουργήσει ένα είδος ειρηνικής συμβίωσης μεταξύ της Μαφίας και του κράτους. Η περίοδος του πολέμου της Μαφίας ενάντια στο κράτος έληξε με τη συμφωνία στήριξης (κατά τον μετανοήσαντα μαφιόζο Τζουφρέ) του κόμματος του Μπερλουσκόνι στις εκλογές του 1994. Η δίκη για τις διαπραγματεύσεις της Μαφίας με το κράτος άρχισε το 2013 και έληξε στις 20 Απριλίου 2018 με την πρωτοβάθμια απόφαση που καταδίκασε σε πολλά χρόνια φυλακής όχι μόνο μαφιόζους, αλλά και τρεις αξιωματικούς των καραμπινιέρων, καθώς και το δεξί χέρι του Μπερλουσκόνι, γερουσιαστή Μαρτσέλο Ντελ’ Ούτρι. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021, όμως, και ενώ ο εισαγγελέας είχε ζητήσει την επιβεβαίωση των ποινών, το Εφετείο του Παλέρμο αθώωσε τον πρώην γερουσιαστή της Forza Italia και τους τρεις αξιωματικούς των καραμπινιέρων, επιβεβαίωσε την ποινή του μαφιόζου Αντονίνο Τσινά στα 12 χρόνια και μείωσε την ποινή του boss Λεολούκα Μπαγκαρέλα από τα 28 χρόνια φυλάκισης στα 27. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, οι καραμπινιέροι αθωώθηκαν γιατί «το γεγονός δεν συνιστά αδίκημα», ενώ ο Ντελ’ Ούτρι «δεν συμμετείχε στο γεγονός».
Ο Σαλβατόρε Μπορσελίνο, αδελφός του δολοφονημένου δικαστή Πάολο Μπορσελίνο, σχολίασε την απόφαση με τη φράση «στην Ιταλία δεν υπάρχει δικαιοσύνη».
«Τώρα, οι αριστεροί που ζητάνε κρεμάλες να ζητήσουν συγγνώμη», ήταν η πρώτη αντίδραση του Ματέο Σαλβίνι μετά την απόφαση του δικαστηρίου. Ο πρώην κραταιός αρχηγός της Λέγκα δεν παύει να φλυαρεί όποτε βρίσκει την ευκαιρία, όμως είναι απομονωμένος μέσα στο ίδιο του το κόμμα και μέσα στη δεξιά γενικότερα, έχοντας χάσει όλες τις μάχες κατά των μέτρων για την πανδημία. Πλέον, μέσα το κόμμα η κυρίαρχη φωνή είναι του υπουργού Ανάπτυξης Τζιανκάρλο Τζορτζέτι, ο οποίος, σε συνέντευξη στην εφημερίδα La Stampa υποστηρίζει ότι ο Ντράγκι πρέπει να είναι υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας. «Θα τον ήθελα στην κυβέρνηση για πάντα», λέει, «αλλά πώς; Μόλις θα έρθουν δύσκολες πολιτικές αποφάσεις ο συνασπισμός θα διαλυθεί. Τον Ιανουάριο θα είναι ένας χρόνος πριν τις εκλογές και ο Ντράγκι δεν μπορεί να αντέξει ένα χρόνο προεκλογικού αγώνα». «Επίσης», συνεχίζει, «τον Ιανουάριο τα κόμματα θα πάψουν να τον καλύπτουν και θα επικεντρωθούν στους ψηφοφόρους».
Αυτοδιοικητικές εκλογές 3 και 4 Οκτώβρη
Η λύση, κατά τον Τζορτζέτι, είναι «ο Ντράγκι να πάει αμέσως στην προεδρία της Δημοκρατίας, να γίνουν εκλογές και να κυβερνήσει ο νικητής».
Ενδιαφέρον θα είναι να δούμε τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών που θα διεξαχθούν 3 και 4 Οκτώβρη σε πολλές ιταλικές πόλεις, μεταξύ των οποίων είναι η Ρώμη, το Μιλάνο, το Τορίνο και η Μπολόνια.
Στις δημοσκοπήσεις φαίνεται σχεδόν βέβαιη η νίκη της κεντροαριστεράς στο Μιλάνο, όπως και στη Μπολόνια –και στις δύο περιπτώσεις ίσως από τον πρώτο γύρο- ενώ ο κεντροαριστερός πρώην υπουργός Γκαετάνο Μανφρέντι φαίνεται ότι θα είναι ο νέος δήμαρχος της Νάπολης. Άγνωστο τι θα συμβεί στη Ρώμη και στο Τορίνο, που σήμερα διοικούνται από τους 5 Αστέρες. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν στην Ρώμη ένα μικρό προβάδισμα του δεξιού Ενρίκο Μικέτι έναντι του Ρομπέρτο Γκουαλτιέρι (Δ.Κ.), ενώ στο Τορίνο μοιάζει πιθανότερη η νίκη του δεξιού Πάολο Νταμιλάνο.
Το Κίνημα 5 Αστέρων, αδιαμφισβήτητος νικητής των δημοτικών εκλογών του 2016, τώρα θα παίξει καθοριστικό ρόλο για τη νίκη των υπολοίπων στον δεύτερο γύρο. Σύμφωνα με τον Φεντερίκο Ντ’Ινκά, υπουργό Σχέσεων με το Κοινοβούλιο, που ανήκει στο Κίνημα 5 Αστέρων, είναι πολύ πιθανό, εκεί όπου 5 Αστέρες και Δημοκρατικό Κόμμα δεν έχουν αποφασίσει να συνασπιστούν, να υπάρξει, κατά περίπτωση, πιθανότητα συμμαχίας στον δεύτερο γύρο.
Στην Καλαβρία υποψήφιος της αριστεράς για την περιφέρεια είναι ο πρώην δήμαρχος της Νάπολης, Λουίτζι Ντε Ματζίστρις, που υποστηρίζεται από τον συνδυασμό «Καλαβρία της Αντίστασης και της Αλληλεγγύης» και από τον συνδυασμό «Μια άλλη Καλαβρία είναι εφικτή», στον οποίο είναι υποψήφιος σύμβουλος ο πρώην δήμαρχος του Ριάτσε, Μίμο Λουκάνο, που πέτυχε την αρμονική και υποδειγματική συμβίωση των Ιταλών πολιτών με τους μετανάστες στο Ριάτσε και διώχθηκε γι’ αυτό.
Δυσκολίες καθημερινότητας
Εκτός όμως από τις εκλογές, η πλειονότητα των πολιτών ενδιαφέρεται –ίσως περισσότερο- για τα ζητήματα της καθημερινότητας, όπως η ακρίβεια, η ανεργία, η πανδημία. Ο Ντράγκι στη συνάντηση με τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων ανήγγειλε τη σχεδόν μηδενική αύξηση της τιμής του ρεύματος για 3 εκατομμύρια οικογένειες και μειώσεις για 6 εκατομμύρια μικρές επιχειρήσεις. Όμως αυτό δεν έπεισε τον γραμματέα της Ιταλικής Αριστεράς Νικόλα Φρατοϊάνι: «εκ μέρους των Βιομηχάνων έρχονται πάντα τα ίδια αιτήματα: περισσότερη ελευθερία στις απολύσεις, περισσότερα χρήματα στις επιχειρήσεις. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η ατζέντα του Ντράγκι δεν είναι σε θέση να απαντήσει στην κοινωνική κρίση, στη φτωχοποίηση, στην εκμετάλλευση της εργασίας».
Στο μέτωπο της εργασίας, μετά από απολύσεις, επιθέσεις και 677 νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα τους πρώτους 7 μήνες του χρόνου, επιτέλους μια σημαντική νίκη: οι εργάτες του εργοστασίου GKN, που απολύθηκαν με ένα e-mail, διαδήλωσαν στις 18 Σεπτέμβρη στη Φλωρεντία, μαζί με εργαζομένους από όλη την Ιταλία (40.000 σύμφωνα με τους διοργανωτές) με σύνθημα «Να ξεσηκωθούμε». Λίγες μέρες μετά ακολούθησε η απόφαση του δικαστηρίου που τους δικαίωσε και επέβαλε την επιστροφή στην εργασία τους.
Η δήλωση των εργαζομένων της GKN μετά την ανακοίνωση της απόφασης λέει, ανάμεσα στα άλλα, τα εξής: «Η κινητοποίηση συνεχίζεται γιατί δεν υπάρχει σωτηρία πέρα από την κινητοποίηση και γιατί πρέπει να σβηστούν 30 χρόνια επιθέσεων στον κόσμο της εργασίας». Να’ τη η ελπίδα μέσα σε μια χώρα με απίστευτες αντιθέσεις, ήττες της αριστεράς και πολλές νίκες της εργοδοσίας, όπου μια φασίστρια είναι πρώτη στις δημοσκοπήσεις. Η αντεπίθεση της εργατικής τάξης.