Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στον χώρο των εκπαιδευτικών είναι μια ιδιαίτερα ελπιδοφόρα αγωνιστική διάθεση που μπορεί να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος απέναντι στα γενικότερα σχέδια της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη. Με συντριπτικό ποσοστό άνω του 90% οι ΕΛΜΕ της χώρας αποφάσισαν να αντισταθούν απέναντι στη λυσσαλέα προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας να περάσει διά πυρός και σιδήρου την πιο αντιδραστική αξιολόγηση που έχει επιχειρηθεί ποτέ στην εκπαίδευση. Μετά την αντίστοιχη στάση των εκπαιδευτικών στην πρώτη προσπάθεια της κυβέρνησης την περασμένη άνοιξη, το υπουργείο πέρασε το καλοκαίρι έναν νόμο που έβριθε από τρομοκρατικές διατάξεις για να φοβίσει και να εγκλωβίσει το εκπαιδευτικό κίνημα. Με φρασεολογία που σε κάθε της αράδα ανέδιδε ανεκδιήγητες απειλές για πειθαρχικές κυρώσεις, περικοπές μισθών και πάγωμα της διοικητικής ανέλιξης, νόμισαν ότι θα τρομοκρατήσουν και θα ελαχιστοποιήσουν τις αντιδράσεις. Δεν γνώριζαν, όμως, οι υπερφίαλοι γιάπηδες της κυβέρνησης ότι όταν ένας νόμος δεν απηχεί το περί δικαίου αίσθημα κι έχει ως στόχο μόνο να φοβίσει, είναι καταδικασμένος να γίνει κουρελόχαρτο που δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Κυρίως όταν απευθύνεται σε έναν κλάδο εργαζομένων που, παρά την χρόνια μικροαστική του φθορά και την παραταξιακή συνδικαλιστική του αλλοτρίωση, διατηρεί το σφρίγος και την αξιοπρέπεια να αναγνωρίσει τα μεγάλα διακυβεύματα και να μπει μπροστά σε μεγάλους αγώνες παίρνοντας όσα ρίσκα χρειαστούν. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις εκπαιδευτικούς που είχαν πολλά χρόνια αδρανοποιηθεί από τις συλλογικές διαδικασίες και φαινόντουσαν συμβιβασμένοι κι αδιάφοροι να αψηφούν αποφασιστικά το ζοφερό κλίμα απειλών και τρομοκράτησης που πήγε να επιβάλει το υπουργείο και να υπογράφουν τη δήλωση για την απεργία-αποχή. Κι είναι πολύ ενθαρρυντικό για το μέλλον πολλοί νεοδιόριστοι να αψηφούν την απειλή της μη μονιμοποίησης και αρκετοί αναπληρωτές να αφήνουν πίσω την ανασφάλεια της αδιοριστίας και να μπαίνουν μπροστά στον αγώνα.
Σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την μεγάλη συμμετοχή των εκπαιδευτικών έπαιξαν οι συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Με έγκαιρη και οργανωμένη καθοδήγηση, με την αναγκαία για τέτοιες σκληρές μάχες συνδικαλιστική και νομική στήριξη, δημιούργησαν ένα κλίμα εμπιστοσύνης και έμπνευσης. Η κατάπτυστη στάση της ΔΑΚΕ δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, την οποία το υπουργείο επιχείρησε να χρησιμοποιήσει ως «πέμπτη φάλαγγα» στο εκπαιδευτικό κίνημα και η απαράδεκτα μεσοβέζικη στάση της ΠΕΚ (ΠΑΣΚΕ) που έβγαλε την ουρά της απέξω, απομονώθηκαν, γελοιοποιήθηκαν και δεν μπόρεσαν να κάμψουν τη μεγάλη δυναμική και την αποφασιστικότητα για την απεργία-αποχή από την αξιολόγηση.
Θυμηδία προκάλεσαν οι κυνικές κι εξυπνακίστικες δηλώσεις της υπουργού Παιδείας περί Δαρβίνου, άραγε οι παπάδες στους οποίους κάνει όλα τα χατίρια αποδέχονται τη δαρβινική εξέλιξη των ειδών; Κατόπιν έσπευσε να θριαμβολογήσει και να γράψει πρώτη στο τουίτερ για την κήρυξη παράνομης της απεργίας-αποχής από το Πρωτοδικείο. Στους πανηγυρισμούς της απάντησε η ΑΔΕΔΥ με κήρυξη της απεργίας-αποχής σε τρίτο βαθμό και η ΟΛΜΕ με προσφυγή στο εφετείο. Θεωρεί άραγε η υπουργός ότι έχει τους δικαστές στο τσεπάκι της; Παρά τις πιέσεις, τις απειλές πειθαρχικών, τον εκφοβισμό από διάφορα στελέχη εκπαίδευσης για τις δικαστικές αποφάσεις, περίπου το 70% των δημοσίων σχολείων, επιμένουν στην απεργία αποχή, χωρίς να υπολογίζουμε ότι σε αρκετά σχολεία υπήρξαν και άλλα φαινόμενα όπως π.χ. ο διευθυντής να ανεβάζει μόνος του έκθεση αξιολόγησης ή να ανεβαίνουν στην πλατφόρμα του ΙΕΠ κενές εκθέσεις.
Ένα ιδιαίτερα σημαντικό χαρακτηριστικό του αγώνα των εκπαιδευτικών είναι ότι αποτελεί και το πρώτο ρήγμα στον εργασιακό νόμο-έκτρωμα Χατζηδάκη, στον οποίο επιχειρείται η ποινικοποίηση και ουσιαστική κατάργηση του συνταγματικού δικαιώματος στην απεργία. Ένας λόγος παραπάνω αυτός ο αγώνας να αποβεί νικηφόρος!