…φτάνει να μην είσαι εκπαιδευόμενη/ος ξεναγός
Στην αρχαιότητα οι εξηγητές, πρόδρομοι των σημερινών ξεναγών, πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε μαντεία και ιερά, σε σημαντικές θρησκευτικές γιορτές όπως τα Ελευσίνια Μυστήρια και σε μεγάλα αθλητικά γεγονότα όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αιώνες μετά, φαίνεται πως κι εμείς, οι τελειόφοιτες και τελειόφοιτοι της Σχολής Ξεναγών Αθήνας, πρέπει να επισκεφθούμε κάποιο μαντείο, όχι όμως για να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στους επισκέπτες που συρρέουν εκεί, αλλά για να μάθουμε πότε το υπουργείο Τουρισμού θα αποφασίσει να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας και να αποφοιτήσουμε.
Η κατάρτιση των ξεναγών είναι απαιτητική, πολυσχιδής και διαρκής, με τη δια βίου μάθηση να μας συνοδεύει παντού και πάντα στην καθημερινότητά μας. Από κάπου, όμως, πρέπει να γίνει μια αρχή κι εμείς κάναμε αυτή την αρχή το 2019 από τον μόνο επίσημο και θεσμικά αναγνωρισμένο φορέα εκπαίδευσης και πιστοποίησης νέων ξεναγών, τις Σχολές Ξεναγών του Υπουργείου Τουρισμού, κρατικές επαγγελματικές σχολές μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ως συγκροτημένα ενήλικα άτομα με σαφή επαγγελματική στόχευση, με πανεπιστημιακές σπουδές και άριστη γνώση ξένων γλωσσών στο σύνολό μας, αφήσαμε τις δουλειές μας και βάλαμε τον βιοπορισμό μας σε δεύτερη μοίρα για να αφοσιωθούμε στις σπουδαστικές μας υποχρεώσεις στη Σχολή Ξεναγών Αθήνας, όπου οι παρακολουθήσεις των μαθημάτων είναι υποχρεωτικές και τα περιθώρια για απουσίες σχεδόν ανύπαρκτα. Δεν φανταζόμασταν τότε ότι αυτή η προσωπική επένδυση που τόσο συνειδητά επιλέξαμε να κάνουμε θα μετατρεπόταν σε εφιαλτική ομηρία, χωρίς καμία δική μας υπαιτιότητα. Βρισκόμαστε πλέον στον Οκτώβριο του 2021 και η προβλεπόμενη ημερομηνία αποφοίτησής μας και απόκτησης της επαγγελματικής άδειας του ξεναγού (Αύγουστος 2021) έχει παρέλθει προ πολλού. Διανύουμε το τρίτο –ανεπίσημο– έτος αδρανούς παραμονής ή, ακριβέστερα, εγκλωβισμού μας σε μια σχολή διετούς φοίτησης. Κι αυτό γιατί το πρακτικό σκέλος των σπουδών μας, το οποίο περιλαμβάνει εκπαιδευτικές επισκέψεις σε μουσεία, μνημεία, αρχαιολογικούς χώρους και ιστορικούς τόπους όλης της ελληνικής επικράτειας, δεν έχει υλοποιηθεί ακόμη. Έχει σημασία να τονιστεί ότι η in situ και βιωματική επαφή με όλα όσα έχουμε προηγουμένως διδαχτεί σε θεωρητικό επίπεδο, όχι απλώς προβλέπεται από τον ισχύοντα Κανονισμό Λειτουργίας της Σχολής, αλλά αποτελεί το πλέον ουσιαστικό σκέλος της ξεναγικής εκπαιδευτικής διαδικασίας, συντελώντας καθοριστικά στην αρτιότητα της κατάρτισής μας και στη μελλοντική επαγγελματική μας εξέλιξη.
Βρισκόμαστε σε αυτή τη δυσχερή θέση από σοβαρά διοικητικά λάθη και παραλείψεις της διεύθυνσης της Σχολής, με την ανοχή και την κάλυψη όλης της ιεραρχίας, από τις προϊστάμενες αρχές έως την αρμόδια για την τουριστική εκπαίδευση υφυπουργό Τουρισμού και τον ίδιο τον υπουργό. Τα διοικητικά αυτά λάθη είχαν ως αποτέλεσμα έναν εξαρχής άκυρο διαγωνισμό για την ανάδειξη αναδόχου παροχής ταξιδιωτικών υπηρεσιών, που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση του πρακτικού εκπαιδευτικού προγράμματος. Αντί όμως οι υπεύθυνοι να διορθώσουν το λάθος τους, χρησιμοποιούσαν για μήνες την πρόφαση της πανδημίας για να δικαιολογήσουν την αδράνεια και την ανεπάρκειά τους, όταν ήδη από τον περασμένο Μάιο το πλήρες άνοιγμα του τουρισμού, η χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων και τα νέα υγειονομικά πρωτόκολλα επέτρεπαν αδιαμφισβήτητα την πραγματοποίηση των προαναφερθέντων εκπαιδευτικών ταξιδιών.
Από την πλευρά μας, δεν έχουμε πάψει να διαμαρτυρόμαστε και να ασκούμε πίεση με κάθε σύννομο μέσο προκειμένου να λάβουμε έστω και τώρα, τόσους μήνες μετά, ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης σπουδών και αποφοίτησης, και το μόνο που εισπράττουμε είναι κυνική αδιαφορία και πρωτοφανή εμπαιγμό. Ανάλγητοι δημόσιοι λειτουργοί που δεν λογοδοτούν πουθενά και μία πολιτική ηγεσία που συναγωνίζεται τον Παυσανία σε τουριστικό ζήλο, μας κρατούν παγιδευμένες και παγιδευμένους σε μία δυστοπική κατάσταση διαρκούς αναμονής και διαθεσιμότητας. Αν όλα αυτά δεν οφείλονται σε ανεκδιήγητη διοικητική ανικανότητα, τότε υπάρχει σαφέστατη πρόθεση περικοπής έως και ολοσχερούς εξάλειψης των εκπαιδευτικών εκδρομών του έτους μας και κατ’ επέκταση απαξίωσης της επαγγελματικής μας εκπαίδευσης.
Παίρνουμε στα σοβαρά την εκπαίδευσή μας και το επαγγελματικό μας μέλλον. Δεν μπήκαμε στη Σχολή για να σκοτώσουμε τον χρόνο μας ή για να αποκτήσουμε άλλο ένα χαρτί για τη συλλογή μας. Απέναντί μας έχουμε ένα Υπουργείο που στερείται κάθε σοβαρότητας και το χειρότερο, δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να είναι υπεύθυνο για την κατάρτιση και την πιστοποίηση επαγγελματιών ξεναγών σε αυτήν τη χώρα.
Τελειόφοιτες/οι σπουδάστριες/ες
Σχολής Ξεναγών Αθήνας
(περσινό β’ έτος)