Διασχίζοντας την Πατησίων με την πλάτη γυρισμένη στην Ακρόπολη λίγα είναι αυτά που μπορούν να σου προκαλέσουν το ενδιαφέρον. Οι μουντές όψεις των σπιτιών, η βιασύνη των περαστικών, ο δρόμος που όλο και στενεύει καθώς τον διασχίζεις. Είναι ο δρόμος αυτός του μη εξαιρετικού φτιαγμένος λες για να περιφρουρεί τη ρουτίνα σου.
Έτυχε να περπατώ τον δρόμο μια από τις προηγούμενες μέρες με την ιδιάζουσα αυτή κούραση που μόνο η επανάληψη και το κοινότοπο μπορούν να σου γεννήσουν. Και ξαφνικά ένοιωσα αυτή την παράξενη κίνηση του πλήθους, την κίνηση αυτή που βλέπεις σε μια πορεία λίγο πριν ξεσπάσει κάτι κακό, την κίνηση του πλήθους πριν από κάποιο περιστατικό, τη συλλογική ανησυχία όταν κάτι μοιάζει να μην πηγαίνει καλά. Τίποτα απ όλα αυτά φυσικά. Κατάλαβα πως ήταν απλώς η κίνηση του πλήθους μπροστά από την ΑΣΟΕΕ. Μπροστά και στα γύρω στενά. Φοιτήτριες και φοιτητές τέλεια κουρδισμένοι στη δική τους ρουτίνα. Επιστρέφουν μετά από όλο αυτό το διάστημα επιτέλους στη σχολή τους. Στη δική τους καθημερινότητα, στους δικούς τους τρόπους.
Παιδιά που συζητούν, διαφωνούν ή απλώς υπάρχουν. Όρθιοι μέσα στη βιασύνη της ηλικίας, μέσα σε μια ορθοστασία που είναι διαρκώς ζωντάνια, διαρκώς κίνηση χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση μόνο μια κατάφαση απέναντι στην ηλικία και τη ζωή. Τα καφέ γεμίζουν, ουρές περιμένουν το ρόφημα που θα τους ανοίξει τα δύσκολα πρωινά μάτια, τα πεζοδρόμια γίνονται ξαφνικά ελάχιστα από την πολυκοσμία, τα φανάρια μετατρέπονται σε στιγμιαία σημεία συγκέντρωσης κόσμου. Ένας ψίθυρος συλλογικός, με φωνές και κραυγές χαράς, κουτσομπολιά και συνομιλίες, μια βαβούρα που σου μιλάει με έναν ξεκάθαρο τρόπο.
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει τίποτα εδώ να σε ξαφνιάζει. Είναι η ίδια η ζωή που επιστρέφει. Η ζωή αυτή που είχαμε παρατήσει φιμωμένη στις διαδικτυακές συναντήσεις και στα υποκατάστατα της καθημερινότητάς μας. Η ζωή αυτή που είχαμε ξεχάσει. Η παρουσία. Η ένταση και η διαρκής της επιδίωξη. Με τους ρυθμούς της να σε παρασύρουν, με την ανεμελιά της να υπαγορεύει αισιοδοξία, με την προσδοκία της να γίνεται απαίτηση απέναντι σε όλους αυτούς που έχουν διαφορετικά σχέδια.
Είναι η υπενθύμιση του ελεύθερου χώρου, της συνάντησης και της ανταλλαγής. Η υπενθύμιση των φορτίων αυτών που δημιουργούνται μέσα στη φοιτητική ζωή. Του άλλου χρόνου όταν το μέλλον διαρκεί πολύ και το παρόν είναι μια διαρκής εγρήγορση. Είναι αυτοί ακριβώς οι φοιτητές και αυτή ακριβώς η αίσθηση ελευθερίας και δημιουργικότητας που τίθενται στο στόχαστρο από την κυβέρνηση και το υπουργείο παιδείας. Είναι η ποινικοποίηση μιας ηλικίας και των τρόπων της, μιας ενέργειας που δεν είναι μετρίσιμη από τις στατιστικές και τους δείκτες, μιας επιθυμίας που υπάρχει ως οδοδείχτης προς το μέλλον.
Είναι αυτός ο ζωντανός κόσμος που πολιορκείται από την αιώνια μουντάδα της καραφλής δημοκρατίας. Από την πολιτική αυτή που, με βάση τα όσα ομολογεί, διατήρησε τους περιορισμούς της καραντίνας για «συμβολικούς και παιδαγωγικούς λόγους», που βρήκε ευκαιρία στην έκτακτη ανάγκη να αλλοιώσει την ταυτότητα των πανεπιστημίων με γνώμονα το κέρδος των ανθρώπων που εκπροσωπεί. Που μισεί οτιδήποτε δημόσιο, ελεύθερο και ζωντανό γιατί θεωρεί πως δεν ταιριάζει με το δικό της ταριχευμένο όραμα.
Και όμως, παρόλα αυτά, τα πανεπιστήμια γεμίζουν, τα αμφιθέατρα ξεχειλίζουν, ο κόσμος βγαίνει και πάλι στους δρόμους. Και αυτό είναι ένα μέλλον που κανένα παρελθόν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.
Η παραλία προβάλει αχνά και πάλι κάτω από το οδόστρωμα.