Το τελευταίο χρονικό διάστημα το εκπαιδευτικό κίνημα άνθισε ξανά. Παρά την τρομοκρατική καμπάνια του υπουργείου, τις απειλές και το κλίμα φόβου που προσπάθησαν να διασπείρουν τα φερέφωνά του και τις στημένες δικαστικές αποφάσεις, δάσκαλοι και καθηγητές πλημμύρησαν τους δρόμους την Δευτέρα 11/10 και έδωσαν τεράστια ποσοστά στην απεργία – αποχή από μια αξιολόγηση που στοχεύει στον μαρασμό της δημόσιας Παιδείας, στην κατηγοριοποίηση των σχολείων και στη λειτουργία τους ως επιχειρήσεις. Κι ενώ θα περίμενε κανείς από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να αφουγκραστούν το θετικό κλίμα και την ευρύτατη συμμετοχή ακόμα και εκπαιδευτικών που δεν μετείχαν σε συλλογικές δράσεις, οργανώνοντας και δίνοντας έμπνευση στη συνέχιση του αγώνα, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Με πραξικοπηματικές μεθόδους αλώθηκε εκ των έσω η ενότητα κι η αγωνιστική κατεύθυνση, φρενάροντας την απόφαση για επαναπροκήρυξη της απεργίας–αποχής από την ΟΛΜΕ.
Ας μιλήσουμε όμως πιο συγκεκριμένα. Στην Γενική Συνέλευση (ΓΣ) των προέδρων των ΕΛΜΕ, παρακολουθήσαμε μια στημένη και κατάπτυστη μεθόδευση, που έγινε με τη πλήρη ανοχή κι αποδοχή του προεδρείου της ΓΣ, από ορισμένους εκπροσώπους των ΕΛΜΕ. Καταγράφουμε εδώ μόνο τις ΕΛΜΕ Ιωαννίνων, Καρδίτσας, Λάρισας, Α΄ Πέλλας, ΣΤ΄ Αθήνας και Φλώρινας, για τους εκπροσώπους των οποίων έχει επιβεβαιωθεί η μεθόδευση αυτή. Οι εκπρόσωποι αυτοί, στις πρώτες τοποθετήσεις τους είχαν διατυπώσει με σαφήνεια το «ναι» στη συνέχιση ή την επαναπροκήρυξη της απεργίας – αποχής, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί από τα πρακτικά της ΓΣ, τα οποία θα πρέπει η ΟΛΜΕ να δημοσιοποιήσει άμεσα. Όμως, την ώρα της τελικής ονομαστικής ψηφοφορίας το «ναι» έγινε «όχι» ή «λευκό». Με αυτόν τον τρόπο αλλοιώθηκε πλήρως το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, που παρέμεινε και πάλι σαφώς πλειοψηφικό εναντίον της αξιολόγησης, αλλά δεν έφτασε το 66,7%, που χρειαζόταν για να επαναπροκηρυχθεί η απεργία – αποχή.
Στην πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα των εκπαιδευτικών, κάποιοι συνδικαλιστές ξεπούλησαν αυτόν τον αγώνα με τον πιο κυνικό και βάναυσο τρόπο. Θα πρέπει άμεσα να δημοσιοποιηθούν τα ονόματά τους και να διαγραφούν από τα σωματεία. Επίσης να απαιτηθεί από το ΔΣ της ΟΛΜΕ να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά της συνέλευσης προέδρων και αυτή να επαναληφθεί. Γνωρίζουμε ότι κάποιοι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, σε διατεταγμένη υπηρεσία από το υπουργείο Παιδείας, υπονόμευαν εδώ και καιρό την απεργία – αποχή και τελικά έφτασαν στο ακραίο σημείο εξαχρείωσης να ψηφίσουν αντίθετα από την απόφαση της τοπικής τους ΕΛΜΕ. Αυτό, όμως, ήταν αναμενόμενο από καρεκλοκένταυρους, καριερίστες δούλους του υπουργείου. Αυτό που δεν χωνεύεται με τίποτα είναι η στάση των εκπαιδευτικών του ΣΥΡΙΖΑ, την παράταξη Συνεργαζόμενες Κινήσεις (ΣΥΝΕΚ). Σ’ αυτήν, λοιπόν, την κρίσιμη φάση οι ΣΥΝΕΚ άλλαξαν στρατόπεδο. Έσπασαν την κοινή στάση των δυνάμεων της εκπαιδευτικής Αριστεράς, δημιούργησαν ένα κλίμα φόβου και ηττοπάθειας, δεν αντέδρασαν ως μέλη του προεδρείου της ΓΣ προέδρων των ΕΛΜΕ στο όνειδος της νοθείας που προκάλεσε η ΔΑΚΕ, στις ΕΛΜΕ που είχαν δυνάμεις πέρασαν την πρόταση για «λευκό» και τελικά συντάχθηκαν με την ΔΑΚΕ και την ΠΕΚ (ΠΑΣΚΕ). Διότι τα πολλά «λευκά» της ψηφοφορίας που προερχόταν από τις ΣΥΝΕΚ έκαναν την ίδια βρώμικη δουλειά με την πραξικοπηματική στάση των εκπροσώπων της ΔΑΚΕ. Ευτυχώς δεν το έκαναν όλοι, στην Δ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, για παράδειγμα, οι ΣΥΝΕΚ συντάχθηκαν με τη συνέχιση της απεργίας – αποχής. Η κεντρική διαχείριση, όμως, αυτού του κομβικού ζητήματος για το εκπαιδευτικό κίνημα κι η ανοχή –διευκόλυνση του βρώμικου κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΔΑΚΕ, εκθέτει ανεπανόρθωτα τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτό το τεράστιο ζήτημα απαιτείται μια κεντρική απάντηση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Υιοθετεί ως κόμμα τη στάση των συνδικαλιστών του και τα φληναφήματα που ανήρτησαν στο επίσημο σάιτ του κόμματος left.gr; Θα θέλαμε επ’ αυτού να ακούσουμε την άποψη του υπεύθυνου Παιδείας Νίκου Φίλη, του πρώην προέδρου της ΟΛΜΕ, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση Θέμη Κοτσυφάκη και του πρώην υπουργού Παιδείας, Κώστα Γαβρόγλου. Διότι τους διθυράμβους του ΣΥΡΙΖΑ για τις μαζικές κινητοποιήσεις και τη συμμετοχή στην απεργία – αποχή των εκπαιδευτικών έχει διαδεχθεί μια ένοχη σιωπή. Αναμένουμε απαντήσεις…
Το πλήγμα είναι μεγάλο. Οι δυνάμεις της Αριστεράς αποδεικνύουν και πάλι τις αποκλίνουσες κι αδιέξοδες στρατηγικές τους, όλοι ξεκατινιάζονται μεταξύ τους αναρτώντας καταγγελτικά κείμενα κι ο συνδικαλισμός απαξιώνεται γι’ ακόμα μια φορά στα μάτια των απλών εκπαιδευτικών, που νιώθουν να έχουν ξεπουληθεί από το θλιβερό κουφάρι της ΟΛΜΕ. Κι αν υπάρχουν κάποιοι που χαίρονται απ’ αυτή την κατάντια είναι η Κεραμέως, ο Χατζηδάκης κι ο Μητσοτάκης.