Γιώργης Ξηρογιάνννης «Το κισσόσπιτο», εκδόσεις Βακχικόν 2021
Ένα σπίτι, καλυμμένο με κισσό. Πύργος της Μάνης. Καρτ ποστάλ, σταλμένες από διάφορα σημεία του πλανήτη. Κάποιες απ' αυτές, με χρεωμένα τα λόγια τους σε «τύπους» λογοτεχνικούς σαν τον Μπουκόφσκι. Να παρεμβαίνει στην αφήγηση αυτή η ιδιότυπη αλληλογραφία. Ανεπίδοτη; Μπα, έχει παραλήπτες τους αναγνώστες, ένα βιβλίο από μόνη της.
«Το κισσόσπιτο» του Γιώργη Ξηρογιάννη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, είναι ένα βιβλίο που ξεχωρίζει για το ύφος του. Για τη διαβασμένη, «χωνεμένη» εντός του λογοτεχνία. Πώς αλλιώς άλλωστε; Ο συγγραφέας του είναι ένας πραγματικός βιβλιοπώλης με όλη τη διάσταση της λέξης και της ιδιότητας, από εκείνους τους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες που άνετα θα μπορούσε να ξεπροβάλλει ο ίδιος ως ήρωας μέσα από ένα βιβλίο.
Βρέθηκα τυχαία στον χώρο του, στο βιβλιοπωλείο του στην Καλλιθέα, κοιταχτήκαμε μ' αυτό το βλέμμα το συνωμοτικό αυτών που διαβάζουν και εντέλει κοιτάνε τον άλλον στα βιβλία που κρατάει στα χέρια του για να καταλάβουν ποιος είναι. Αγόρασα το μυθιστόρημά του από τη γνωστή περιέργεια να δω εάν αντιστοιχεί ο βιβλιοπώλης, ο άνθρωπος που συνάντησα, ο απαιτητικός ασκημένος αναγνώστης, σ’ αυτό που γράφει. Και απλώς μου το επιβεβαίωσε το βιβλίο.
Κρυμμένη ποίηση και ειρωνεία, ξεχωριστό, προσωπικό ύφος, λοξή ματιά που διασχίζει διαγωνίως τον κόσμο. Τα δύο-τρία παράλληλα ρεύματα της αφήγησης του βιβλίου, εάν ήταν το καθένα αυτόνομο, θα ήταν ένα διαμαντάκι ύφους και οπτικής από μόνο του. Και κυρίως υποστρωμάτων ανάγνωσης και διαβασμάτων αυτού που τα έγραψε. Ένα ιζηματογενές έδαφος της λογοτεχνίας. «Τώρα μου ήταν ξεκάθαρο. Οι χοντροί τοίχοι της φυλακής, τα κάγκελα, η απομόνωση δεν ήταν το όριο της ελευθερίας του. Δεν ήταν κλεισμένος αυτός μέσα, αλλά εμείς οι υπόλοιποι έξω.» Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον το επόμενο έργο του. «Ήταν ένα γέρος μια φορά του οποίου η ζωή σημαδεύτηκε όταν στα νιάτα του “συνέλαβε” και οδήγησε στη φυλακή έναν ηττημένο επαναστάτη». Νομίζω θα ήταν πολύ απελευθερωτικό και για τον συγγραφέα και για τον αναγνώστη, αυτόν τον ηττημένο επαναστάτη να τον βγάλει από τα κάγκελα και να μας τον παραδώσει, άλλωστε αυτό είναι το καταφύγιο που δίνει η λογοτεχνία: η μετουσίωση της ήττας σε νίκη ελευθερίας.