Πριν λίγες μέρες μάθαμε το τραγικό νέο: ένα αυτοκίνητο χτύπησε τον Κλεάνθη, πρωινές ώρες στην καθημερινή βόλτα του στη γειτονιά του την Καλαμαριά. Μετά την δύσκολη περιπέτεια που είχε με την καρδιά του, ο πρωινός περίπατος ήταν το αγαπημένο κομμάτι της μέρας του, απαραίτητος και για λόγους υγείας αλλά και για το ξεκίνημα της μέρας με καλή διάθεση. Πολλές φορές έφτανε μέχρι τον Λευκό Πύργο κι όταν βόλευε δίναμε ραντεβού σε ένα υπαίθριο καφέ της παραλίας για να τα πούμε. Με το κλασικό βαρύ του ύφος, μας έλεγε συνήθως: «Πάρτε ρε κανένα τηλέφωνο… Ευτυχώς που με παίρνει ο Μήτσος και βρισκόμαστε». Και πράγματι έτσι γινόταν, ο Μήτσος έπαιρνε τηλέφωνο, μας συντόνιζε και πηγαίναμε καμιά ταβέρνα. Έπινε πάντα μπύρα, ο γιατρός του επέτρεπε μια αλλά αυτός έπινε δύο, ήταν ολιγόλογος αλλά πάντα καταλυτικός με τις εύστοχες ατάκες του, σε αντίθεση με τον Πάνο που μιλούσε πολύ και μονοπωλούσε συνήθως την κουβέντα.
Ο Κλεάνθης, μετά την διάσπαση του ΚΚΕ εσωτερικού, ήταν ο γραμματέας της οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά και μετέπειτα της ΑΚΟΑ. Με τον Πάνο ήταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στην οργάνωση κι ήταν αυτοί που φτιάξανε, το 2005, με μεγάλο μεράκι και αξιοθαύμαστη τεχνογνωσία τα γραφεία της ΑΚΟΑ και της «Εποχής» στην Εγνατία, πίσω από τον Άγιο Αθανάσιο. Σε έναν άδειο χώρο, ο Κλεάνθης μέτρησε, μελέτησε, σχεδίασε, πήγαμε φορτώσαμε τα υλικά που παρήγγειλλε από το Πράκτικερ και σε πολύ λίγο χρόνο στήθηκε ένας υπέροχος χώρος με μπαρ και έπιπλα κομψοτεχνήματα, όλα σε έμπνευση, σχεδίαση και υλοποίηση από τον Κλεάνθη!
Πολύ συχνά μάς μιλούσε για τα εφηβικά του χρόνια στην Αθήνα, όταν βοηθούσε στο καφενείο του πατέρα του, απέναντι από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Έτσι έγινε και φανατικός Παναθηναϊκός, το μοναδικό αγκάθι στην σχέση μας. Στο καφενείο ήρθε σε επαφή με το χαρτοπαίγνιο, ένα «άθλημα» που άσκησε με μεγάλη επιτυχία, κρίνοντας από τις ιστορίες του για ολονύχτιο κουμάρι συνοδευόμενο με τα απαραίτητα μπουζούκια τις πρωινές ώρες!
Ο Κλεάνθης Μοιρασγεντής ήταν ένας πραγματικός κομμουνιστής παλιάς κοπής, σοβαρός, συνεπής, ανιδιοτελής, προσγειωμένος και χωρίς εντάσεις. Πίστεψε πολύ στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχει αυταπάτες για τον ηγεμονικό ρόλο του τότε Συνασπισμού. Ήταν μέλος του συντονιστικού Θεσσαλονίκης του λεγόμενου ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών και συνετέλεσε στην ισχυροποίηση του ρόλου της ΑΚΟΑ ως συνδετικός κρίκος των απόψεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ κι όχι ως δορυφόρος του Συνασπισμού. Δεν χώνευε με τίποτα τον παραγοντισμό που είχε αρχίσει να εγκαθίσταται εντός του ΣΥΡΙΖΑ και οδήγησε σε ένα αρχηγικό κόμμα. Συνετέλεσε στην εκλογική παρουσία μελών της ΑΚΟΑ και ήταν αυτός που πρότεινε τον Στρατή Πλωμαρίτη ως υποψήφιο στις νομαρχιακές εκλογές του 2006. Με σήμα κατατεθέν το παχύ μουστάκι του κι ένα υπαινικτικό χαμόγελο που κρυβόταν πίσω του, έδινε πάντα κύρος στις πολιτικές κουβέντες μας. Ερχόταν πάντα πρώτος στις συναντήσεις, ακριβής κι ας περίμενε πάντα τους υπόλοιπους. Στις ταβέρνες έλεγε πάντα να μην πληρώνουν όσοι δεν είχαν σταθερή δουλειά και ήταν στριμωγμένοι οικονομικά. Συμμετείχε στα τοπικά κινήματα της Καλαμαριάς με αιχμή τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Μας μιλούσε πάντα για την μεγάλη του αγάπη, την πατρίδα του την Λέσβο, με το παράπονο ότι δεν μπορούσε να την επισκεφτεί συχνά. Κι ήταν από τους πρώτους που ερχόταν στο Στέκι Πολιτών Πιερίας, στην Κατερίνη, για να ενισχύσουμε τις εκδηλώσεις που οργάνωνε ο Τάκης Φώτας, ένας ακόμα πολύτιμος σύντροφος που χάσαμε πριν περίπου έναν χρόνο.
Όπως έλεγε η γυναίκα του, όταν μετά το ατύχημα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με βαριά κατάγματα, ζήτησε να του πάνε την «Εποχή». Σύντροφε, ήσουνα πάντα ένα σταθερό σημείο αναφοράς για μας, αθόρυβος, πηγαίος και συνεπής. Καλό ταξίδι!