Πατρίσιο Προν «Το πνεύμα των γονιών μου εξακολουθεί να ανυψώνεται μέσα στη βροχή», μετάφραση: Μαρία Παλαιολόγου, εκδόσεις Ίκαρος, 2021
Το βιβλίο του πολυμεταφρασμένου Αργεντινού συγγραφέα Πατρίσιο Προν, κάτοικου Μαδρίτης, ξεκινά ως ένα μπολερό: στην αρχή, ένα όργανο, ένα γεγονός, η εξαφάνιση ενός λούζερ τύπου της περιοχής –του Αλμπέρτο Χοσέ Μπουρντίσο– και έκτοτε η σταδιακή συμμετοχή και άλλων οργάνων και σκόρπιων πληροφοριών μέχρι το κρεσέντο του φινάλε με ευθείες αναφορές στη χούντα της Αργεντινής.
Η ιστορία πάει ως εξής: νεαρός συγγραφέας σε αγωγή ψυχοφαρμάκων επιστρέφει εξ Ευρώπης στην Αργεντινή για να προλάβει τον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Μαθαίνει για τον αφανισμό του Μπουρντίσο, ενώ ανακαλύπτει στο πατρικό σπίτι διάφορα έγγραφα, χάρτες, αποκόμματα εφημερίδων για το συμβάν και μέσα από αυτό γνωρίζει άγνωστες πτυχές για την ιστορία της οικογένειάς του. Που οδηγούν στην αντίσταση εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Και μέσα από αυτήν την μικρο-ιστορία τους αγώνες της γενιάς των γονιών του. Όπως γράφει, είναι «μια ιστορία σχετικά με κάποια πράγματα που συνέβησαν στην οικογένειά μου την περίοδο μεταξύ 1972 και 2008. Παρότι τα γεγονότα που αναφέρονται είναι κατά βάση αληθή, κάποια απ’ αυτά είναι οπωσδήποτε φανταστικά και οι κανόνες στους οποίους υπακούει η αφήγηση είναι διαφορετικοί απ’ αυτούς της αυτοβιογραφίας ή της μαρτυρίας». Ούτως, ο Προν μέσω μιας τυχαίας εξαφάνισης αναμοχλεύει το ζοφερό παρελθόν της στρατιωτικής δικτατορίας του Βιδέλα και το μέγα έγκλημα της, των 30.000 εξαφανισμένων. Ο πατέρας του είχε σχέση με την αδελφή του Μπουρντίσο, Αλίσια Ρακέλ, που συνέλαβε η χούντα. Έτσι, ο κύκλος κλείνει τραγικά με τον πρωταγωνιστή συγγραφέα να γίνεται ντετέκτιβ των γονιών του. Όσο προχωρά η αφήγηση, ο Προν ανοίγει την αυλαία του εγκληματικού καθεστώτος και των αγωνιστών που χάθηκαν γιατί ήθελαν να το ανατρέψουν. Η ορχήστρα των συναισθημάτων παίζει με όλα τα όργανα καθώς φέρνει στη μνήμη γεγονότα θαμμένα μέσα του με την αρωγή αγχολυτικών και αντικαταθλιπτικών. Άγρια όνειρα, σκόρπιες σκέψεις, εμμονές. Πρόκειται «για την κληρονομιά που άφησαν οι γονείς στα παιδιά που είναι και εντολή… που είναι η μεταμόρφωση της κοινωνίας και η βούληση· κατέληξαν τελικά ακατάλληλες σε καιρούς αλαζονικούς και επιπόλαιους και ηττημένους».