Η ενσωμάτωση σε μια διαφορετική κοινωνία από εκείνη που προέρχεται κάποιος και η αποδοχή του άλλου είναι θέματα τα οποία απασχολούν χιλιάδες ανθρώπους στη Δυτική Ευρώπη οι οποίοι προέρχονται από άλλες χώρες. Ένας τέτοιος είναι και ο Τζαφέρ Κριεζίου, ένας 45χρονος Κοσοβάρος ο οποίος ζει στην Γερμανία, είναι παντρεμένος με Γερμανίδα, έχει αποκτήσει μαζί της τρία παιδιά και έχει μια καλή δουλειά σε φαρμακευτική εταιρεία. Η πρώτη εικόνα μας δείχνει έναν άνθρωπο ευκατάστατο με καλή κοινωνική θέση. Παρόλα αυτά, κάποια γεγονότα θα τον εκτροχιάσουν.
Η αρχή θα γίνει όταν θα βρει ένα σκοτωμένο ποντίκι μπροστά στην πόρτα του. Στη συνέχεια θα αρχίσει να διακρίνει εχθρική συμπεριφορά προς το πρόσωπό του εκ μέρους των συναδέλφων του και ιδίως από το συνεργάτη του Ουρς. Την ίδια ώρα η σχέση με τη γυναίκα του βρίσκεται σε οριακό σημείο. Σιγά-σιγά ο Τζαφέρ βυθίζεται σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο καθώς υποψιάζεται πως όλα όσα του συμβαίνουν έχουν ρατσιστικά κίνητρα. Τα γεγονότα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται και πλέον δεν γνωρίζουμε εάν συμβαίνουν στα αλήθεια ή εάν είναι κατασκευάσματα του μυαλού του. Ο Τζαφέρ αναζητά τη θέση του στη γερμανική κοινωνία, αισθάνεται σαν εξόριστος, σαν απόβλητος. Η ταινία, όσο περνά η ώρα, μετατρέπεται σε ένα σκοτεινό θρίλερ με τον άνδρα στο επίκεντρο μιας σειράς συμβάντων τα οποία τον αποσυντονίζουν και τον οδηγούν προς τον πανικό.
Μια δυνατή ταινία για την έννοια της ταυτότητας και την αναζήτησή της. Ο σκηνοθέτης υφαίνει με μαεστρία την ιστορία του μιλώντας για μια σειρά από θέματα που απασχολούν τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και ιδίως εκείνους οι οποίοι έχουν μεταναστεύσει σε αυτές. Ταυτόχρονα μιλά για τις εμμονές και τις αμφιβολίες, για την παράνοια και την αμφισβήτηση, για όλα όσα μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο ο οποίος, αν και μοιάζει απόλυτα ενταγμένος, παρόλα αυτά δεν μπορεί να πιστέψει πως έχει γίνει αποδεκτός.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας «Εξόριστος» (Exil), Βισάρ Μολίνα, γεννημένος στο Κοσσυφοπέδιο αλλά πολιτογραφημένος Γερμανός εδώ και χρόνια, σε σημείωμά του για την ταινία, αναφέρει: «Ο ρατσισμός και ο σεξισμός, γιατί νομίζω έχουν πολλά κοινά σημεία, οδηγούν το άτομο να πιστεύει ότι δεν έχει σημασία η προσωπικότητά του. Η συνέπεια αυτού είναι ότι συχνά τα θύματα υιοθετούν αυτόν τον τρόπο σκέψης σαν να είναι ένας ιός. Περνάει στα κόκαλα κάποιου. Το θύμα τότε βλέπει τα πράγματα και δρα σαν να ανήκει σε μια κατώτερη τάξη. Τουλάχιστον αυτό έχω παρατηρήσει και είναι επίπονο να το βλέπεις. Κάποιοι αντιδρούν επιθετικά, κάποιοι είναι πιο παθητικοί. Ή ακόμα χειρότερα ο ρατσιστικός τρόπος σκέψης μεταφέρεται προς άλλες ομάδες που βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη θέση».