Κάθε χρόνο, όταν έρχεται ο πρωθυπουργός στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, τότε ο δήμος σπεύδει να περάσει ένα βαψιματάκι στο κομμάτι του ποδηλατόδρομου μπροστά από το Βελλίδειο, για το θεαθήναι. Κατά τα άλλα, καμιά συντήρηση στο ανεπαρκέστατο κι επικίνδυνο δίκτυο ποδηλατοδρόμων της πόλης, που συνεχώς είναι γεμάτοι από ταξί, παρκαρισμένα Ι.Χ. και φορτηγά φορτοεκφόρτωσης. Ο θάνατος μιας ποδηλάτισσας, που είχε εντάξει αυτό το μέσο στον τρόπο ζωής της, είναι η πιο πρόσφατη κατάληξη μιας σειράς τραγικών συμβάντων που αναδεικνύουν την έλλειψη ποδηλατοδρόμων, την επικίνδυνη κυριαρχία του αυτοκινήτου και την ανυπαρξία εφαρμογής των κανόνων οδικής συμπεριφοράς. Η δημοτική κίνηση «Πόλη Ανάποδα-Δύναμη Ανατροπής» θέτει όλα αυτά τα ζητήματα, δυστυχώς σε ώτα μη ακουόντων:
«Από την πρώτη στιγμή που δραστηριοποιηθήκαμε στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης επαναλαμβάνουμε σε όλους τους τόνους, ευθυγραμμιζόμενοι/ες με τις διεκδικήσεις των ποδηλατιστών της πόλης, ότι η πόλη χρειάζεται άμεσα την κατασκευή ασφαλούς, προστατευμένου, πλήρους και συνεχούς δικτύου ποδηλατοδρόμων, διπλής κατεύθυνσης (κατά προτεραιότητα) ή μονής, ασφαλτοστρωμένων, αποκλειστικής χρήσης, με φυσικό μόνιμο στερεό διαχωρισμό, με νησίδα ή κράσπεδο μεγάλου ύψους για την αποφυγή παράνομης στάθμευσης και κίνησης άλλων οχημάτων. Οι ποδηλατόδρομοι πρέπει επίσης να ενισχυθούν με ειδικούς σηματοδότες προτεραιότητας εκκίνησης για τους ποδηλάτες και ειδικά σημεία υποδοχής πριν την διάβαση.
Εννοείται ότι όλα αυτά μπορούν και πρέπει να συνοδευτούν και με εκστρατείες ενίσχυσης της ορατότητας/σεβασμού των ποδηλατών/ισσών από τους άλλους χρήστες των δρόμων της πόλης, με ενημερωτικές καμπάνιες και θέσπιση κινήτρων για την καθημερινή χρήση του ποδηλάτου και αντικινήτρων για τη χρήση του ΙΧ, με θέσπιση του ορίου ταχύτητας των 30 χλμ/ώρα στις κατοικημένες περιοχές, και με όλες τις άλλες καλές πρακτικές που έχουν υλοποιηθεί εκεί όπου το ποδήλατο έχει πλέον διαδοθεί ιδιαίτερα.
Η πραγματικότητα είναι ότι, πάνω από δύο χρόνια μετά, αυτό που έχει κάνει ουσιαστικά ως τώρα η δημοτική αρχή, προβάλλοντάς το όσο πιο πολύ μπορεί, είναι μόνο δύο πιλοτικούς ποδηλατοδρόμους, έναν στη Λεωφόρο Νίκης, η κίνηση στον οποίο, καίτοι αρκετά εκτεθειμένος στα αυτοκίνητα, αποδεικνύει τη δίψα του κόσμου να χρησιμοποιήσει το ποδήλατό του, και έναν στη Λεωφόρο Κ. Καραμανλή, στον οποίο οι ποδηλάτες και οι ποδηλάτισσες δυσκολεύονται να κινηθούν από τις παράνομες -ολιγόλεπτες και μη- σταθμεύσεις και τις φορτοεκφορτώσεις.
Αυτό που δεν έχει κάνει όμως η διοίκηση Ζέρβα, παρά και τις δικές μας διαρκείς σχετικές παρεμβάσεις στο δημοτικό συμβούλιο, είναι το στοιχειώδες: συντήρηση και προστασία του ήδη υπάρχοντος δικτύου ποδηλατοδρόμων που βρίσκεται όχι μόνο σε άθλια, αλλά σε πραγματικά επικίνδυνη κατάσταση, όπως στις οδούς Δωδεκανήσου, Αναγεννήσεως, Σαλαμίνος, Πολυτεχνείου. Και φυσικά δεν έχει προχωρήσει ακόμη στην επέκταση του δικτύου αυτού σε οδούς για τις οποίες υπάρχει ήδη μελέτη, όπως είναι η Παπάφη. Για να μη μιλήσουμε και για την ουσιαστικά πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου των φορτοεκφορτώσεων.
Προτάσεις για την ενίσχυση της -ασφαλούς- χρήσης του ποδηλάτου υπάρχουν πολλές, και ακόμη πιο πολλές είναι οι υποσχέσεις· τόσο που αν τις απλώνουμε τη μία δίπλα στην άλλη στην Εγνατία, θα είχαμε φτιάξει έναν ποδηλατόδρομο. Θα παραμείνουν ωστόσο απλώς ωραία λόγια όσο το ποδήλατο ως μέσο δεν αποτελεί βασική προτεραιότητα τόσο της κεντρικής κυβέρνησης, όσο και των τοπικών αρχόντων. Όσο δηλαδή αντιμετωπίζεται ως μια αχρείαστη και ελιτίστικη «πολυτέλεια» και όχι ως ένα φτηνό, λαϊκό μέσο που μπορεί να παίξει ουσιαστικό θετικό ρόλο σε μια σειρά από προβλήματα της πόλης και του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Τα δείγματα γραφής που έχουμε μέχρι σήμερα δείχνουν ότι κυβερνήσεις και τοπικές αρχές είναι δέσμιες των συμφερόντων που βρίσκονται πίσω από την αγορά, την κίνηση και την ιδιωτική στάθμευση των ΙΧ. Χαρακτηριστική είναι για παράδειγμα η εμμονή της διοίκησης Ζέρβα, παρά τα παχιά λόγια υπέρ του ποδηλάτου, να κατασκευαστεί υπόγειο πάρκινγκ στην πλατεία Ελευθερίας (με επαναφορά του επίγειου μέχρι αυτό να ολοκληρωθεί!), προσκαλώντας έτσι κι άλλα αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αποδεχθούμε ότι οι ποδηλατόδρομοι αφαιρούν χώρο από το ΙΧ και τα ταξί για κίνηση και κυρίως για πάρκινγκ. Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η επιπλέον ταλαιπωρία των οδηγών, είναι να χρειάζονται λιγότερο το ΙΧ τους. Η ανάπτυξη των ποδηλατοδρόμων συνεπώς μπορεί να είναι επιτυχημένη μόνο σε συνδυασμό με τη ριζική ενίσχυση των Μέσων Μαζικής Μετακίνησης, τα οποία πρέπει επίσης να είναι φιλικά προς το ποδήλατο.
Για την πόλη μας λοιπόν, για το περιβάλλον, για την υγεία, για καλύτερη ποιότητα ζωής, για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα, για να μη μείνει ο θάνατος της Δήμητρας απλώς ένα «τραγικό δυστύχημα», ο δήμος οφείλει να στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο την ποδηλατοκίνηση, στην πράξη και με συνέπεια και όχι μόνο επικοινωνιακά και ευκαιριακά».