Βραδάκι στα άνω Λαδάδικα κι η κίνηση αρχίζει να πυκνώνει. Μπροστά σε κάθε μαγαζί, από τα πολλά που ανοίγουν συνεχώς στην περιοχή, ένας σερβιτόρος, με το κινητό του στο χέρι, είναι άγρυπνος φρουρός για τον έλεγχο των πιστοποιητικών εμβολιασμού. Μια εικόνα την οποία κοντεύουμε να συνηθίσουμε, δεν μας κακοφαίνεται και μπαίνει στην καθημερινότητά μας. Σε λίγο καιρό, όταν βρίσκουμε έναν γνωστό στο δρόμο θα του ζητάμε κι εμείς πιστοποιητικό για να του κάνουμε μια χειραψία ή έστω θα τον ρωτάμε εμμέσως αν εμβολιάστηκε. Ευτυχώς, την οργουελιανή πραγματικότητα που έχουμε καταπιεί αμάσητη έρχεται να σπάσει ένα πανό που βλέπουμε κρεμασμένο, σε μια πλατεία δίπλα στα μαγαζιά της περιοχής: «Όχι στα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων». Λίγα παιδιά της «συνέλευσης ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης» μοιράζουν προκηρύξεις επιχειρώντας να δημιουργήσουν κάποια ρωγμή στις μικροαστικές μας φοβίες. Θα ακούσουμε αυτά που μας λένε ή θα ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά μας με τα οποία δικαιολογούμε, από αριστερή σκοπιά, την αποδοχή αυτής της δυστοπικής κατάστασης που έχει επιβληθεί;
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατασκευή διακρίσεων με την καθιέρωση ζωνών αποκλεισμού και ζωνών ευνοϊκής μεταχείρισης δεν είναι κάτι καινούριο αλλά αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό του μοντέλου κοινωνικής που στηρίζεται στην κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου. Πλάι στις πολιτικές διαχωρισμού με βάση το έθνος/φυλή, το φύλλο, την τάξη, τις πολιτικές πεποιθήσεις, τις σεξουαλικές προτιμήσεις κτλ, στις μέρες μας προστίθεται ακόμη μία, αυτή με βάση τις υγειονομικές πρακτικές. Η συντονισμένη προπαγάνδα, η τεχνητή κοινωνική πόλωση, η εσωτερίκευση του φόβου, τα ιδεολογήματα της «υγειονομική ασφάλειας» και της «ατομικής ευθύνης» είναι όλες στρατηγικές των κρατών και των καπιταλιστών που προϋπήρχαν. Τώρα όμως επεκτείνονται πιο δυστοπικά από ποτέ στο πλαίσιο της ψηφιακής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Με το πρόσχημα της υγειονομικής κρίσης, τα κράτη έχουν επιβάλει μια νέα πραγματικότητα και αλλαγή του τρόπου και των όρων με τους οποίους παράγουμε, καταναλώνουμε, αντιλαμβανόμαστε τους άλλους ανθρώπους και τις κοινωνικές σχέσεις. Έχουν βρει την ευκαιρία να ανανεώσουν τους όρους κυριαρχίας, εντείνοντας τον έλεγχο και την επιτήρηση με την επιβολή ψηφιακών πιστοποιητικών που εισβάλουν πλέον επιθετικά σε κάθε πτυχή της ζωής μας, εκβιάζοντας την πειθάρχηση και δημιουργώντας κοινωνίες-στρατόπεδα που απαρτίζονται από εθελόδουλους πολίτες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιβολής της νέας δυστοπικής πραγματικότητας, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τον ρόλο του εθνο-χριστιανικού «κινήματος» και να μην εκπλαγούμε από την στάση της Αριστεράς και μεγάλου μέρους του αντιεξουσιαστικού χώρου. Από τη μία, το εθνο-χριστιανικό «κίνημα» με τον σκοταδισμό του ενισχύει το κρατικό αφήγημα λειτουργώντας ως σκιάχτρο εναντίον της ορθολογικότητας. Από την άλλη η Αριστερά και μεγάλου μέρους του αντιεξουσιαστικού χώρου βρίσκουν έναν βολικό εχθρό στο εθνο-χριστιανικό «κίνημα»και δικαιολογούν την αδράνειά τους. Επιπλέον, εισάγουν την έννοια του ταξικού καθήκοντος προτάσσοντας τον «καθολικό εμβολιασμό» πλάι στην προσχηματική (;) απόρριψη της υποχρεωτικότητας. Πράγματι δεν βλέπουν ή κάνουν ότι δεν βλέπουν τι διακυβεύεται;
Μέρα με τη μέρα, βήμα-βήμα κτίζεται έντεχνα ένα πλέγμα απαγορεύσεων και διαχωρισμών που «εμβολιάζει» τις κοινωνίες με τακτικές ενός νέου ολοκληρωτισμού, του υγειονομικού. Και γίνεται έντεχνα, γιατί ποτέ ο ρατσισμός, οι διακρίσεις, ο ολοκληρωτισμός, η καταπάτηση δικαιωμάτων κι ελευθεριών δεν έρχονται με τυμπανοκρουσίες και επίσημες ανακοινώσεις, ούτε κατονομάζονται ως τέτοια γιατί κάτι τέτοιο δεν θα ήταν πολιτικά ορθό. Έρχονται πάντα συγκαλυμμένα και σταδιακά. Ακόμα και με την μορφή εξευτελιστικών προνομίων ως επιβράβευση εκείνων που συμμορφώνονται με τις επιταγές του κράτους και των ειδικών του. Κι έτσι, σιγά-σιγά οι άνθρωποι συνηθίζουν και εθίζονται στην ανισότητα και την ενοχοποίηση του άλλου ως μιας ηθικά, φυλετικά, υγειονομικά κτλ μολυσματικής δύναμης.
Μέσα στον τεχνητό διχασμό των κοινωνιών, ήρθε η στιγμή που ο καθένας και καθεμία οφείλει να πάρει θέση. Η μόνη «ατομική ευθύνη» που οφείλουμε όλοι - εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι- να αναλάβουμε είναι η υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Γιατί είναι ζήτημα αξιοπρέπειας πλέον να πει ο καθένας το δικό του «όχι», να αντισταθεί στην τρομοεκστρατεία και να σταθεί απέναντι σε όσους επιδιώκουν να χτίσουν κοινωνίες διακρίσεων και αποκλεισμών.
Κοινοί αγώνες εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων ενάντια: στον άμεσο ή έμμεσο υποχρεωτικό εμβολιασμό, στα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων, στις απολύσεις και αναστολές των εργαζομένων που αρνούνται την επιβολή ιατρικών πράξεων, στα προνόμια, τους εκβιασμούς, τους διαχωρισμούς, στην επιτήρηση της υγείας και της ζωής μας»