«Το χέρι του Θεού»
«Το χέρι του Θεού» (E stata la mano di Dio) του Πάολο Σορεντίνο: Νάπολι, δεκαετία του 1980. Ο νεαρός Φαμπιέτο Σκίσα είναι παθιασμένος με το ποδόσφαιρο και ακολουθεί το όνειρό του. Μέχρι τη στιγμή που μια οικογενειακή τραγωδία θα έρθει να το στρέψει προς ένα αβέβαιο αλλά και πολλά υποσχόμενο μέλλον. Αυτοβιογραφική ταινία του Πάολο Σορεντίνο, στην οποία ο σκηνοθέτης αφηγείται τα χρόνια της ενηλικίωσής του και αναφέρεται στη μοίρα και στην οικογένεια, στα σπορ και στο σινεμά, στην αγάπη και στην απώλεια. Μια ιστορία η οποία εκτυλίσσεται στα χρόνια που ο μεγάλος Ντιέγκο Μαραντόνα, φτάνει στην ομάδα της Νάπολι για να γίνει το μεγάλο της αστέρι και να λατρευτεί ως Θεός.
Η ταινία κέρδισε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ανάμεσα στα οποία και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.
«Η ζωή συνεχίζεται» (C’mon c’ mon) του Μάικ Μιλς: Ένας εργένης ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Τζόνι, με αφορμή μια οικογενειακή κρίση έρχεται κοντά με τον 9χρονο ανιψιό του. Μια σχέση που θα λειτουργήσει καταλυτικά. Μια τρυφερή ιστορία για τους εύθραυστους δεσμούς ανάμεσα στα παιδιά και τους ενήλικες, το παρελθόν και το μέλλον.
«Gostbusters: Legacy» του Τζέισον Ράιτμαν: Όταν μια μητέρα και τα δύο παιδιά της φτάνουν σε μια μικρή πόλη, αρχίζουν να ανακαλύπτουν τη σύνδεσή τους με τα αυθεντικά Ghostbusters και τη μυστική κληρονομιά που τους άφησε ο παππούς τους.
«Κλίφορντ, ο κόκκινος σκύλος» (Clifford, the big red dog) του Γουόλτ Μπέκερ: Η μικρή Έμιλυ, μετά την αναχώρηση της μητέρας της για επαγγελματικούς λόγους, θα μείνει στην κηδεμονία του ανεύθυνου θείου της. Εκείνος καλοπροαίρετος αλλά ανίκανος προσπαθεί να τα καταφέρει στον νέο του ρόλο, μέχρις ότου θα εμφανιστεί στη ζωή τους ένας διασώστης απροστάτευτων ζώων.
Ξεκίνησαν να προβάλλονται την προηγούμενη εβδομάδα!
«Μικρά όμορφα άλογα» του Μιχάλη Κωνσταντάτου: Σε μια πολυτελή βίλα ζει ο Πέτρος και η Αλίκη με τον μικρό τους γιο. Όλα θα μπορούσαν να είναι ιδανικά αλλά σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά. Είναι η σκληρή και ανελέητη πραγματικότητα μια κοινωνίας ανταγωνισμού και ταξικών διαχωρισμών. Η ταινία ως ιδέα παραπέμπει στα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-χο και ως αισθητική θυμίζει τα «Παράξενα παιχνίδια» του Μίκαελ Χάνεκε. Χωρίς όμως τα βίαια ξεσπάσματα των δύο προηγουμένων ταινιών.
Η αλήθεια είναι πως από την αρχή μέχρι το τέλος υπάρχει μια απειλητική ατμόσφαιρα κάτι σαν υπόσχεση βίας, η οποία και θα δικαιώσει ολόκληρο το σεναριακό οικοδόμημα. Όμως ο Κωνσταντάτος δεν θεωρεί αναγκαίο συστατικό της κορύφωσης το βίαιο ξέσπασμα. Κι έτσι αναδεικνύει με τον πιο προφανή τρόπο την κοινωνική βία η οποία ασκείται στις κατώτερες τάξεις.
«Πράσινη θάλασσα» της Αγγελικής Αντωνίου: Η μυστηριώδης Άννα προσπαθεί να ξαναβρεί το χαμένο νήμα με το παρελθόν. Η μνήμη της αρχίζει να ενεργοποιείται στην ταβέρνα του Ρούλα, ενός μοναχικού ταβερνιάρη. Ο τελευταίος θα είναι εκείνος που θα ανακαλύψει την αληθινή ταυτότητα της Άννας. Από την Αγγελική Αντωνίου δεν περιμέναμε τίποτε λιγότερο από μια ταινία η οποία να ενεργοποιεί τα αισθήματα και τις βαθύτερες ευαισθησίες μας. Μια καλοδουλεμένη και στιβαρή σκηνοθεσία, βασισμένη σε ένα δυνατό σενάριο εμπνεόμενο από το μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου, «Για να δει τη θάλασσα». Καλός σκηνοθετικός ρυθμός και υψηλού επιπέδου ερμηνείες από την Αγγελική Παπούλια και το Γιάννη Τσορτέκη.