Το Βερολίνο είναι χτισμένο σε μια περιοχή η οποία κάποτε καλυπτόταν από βάλτους. Ουσιαστικά η πόλη είναι χτισμένη «πάνω στο νερό» κάτι που είναι ορατό και σήμερα αν λάβουμε υπόψη πως δύο ποταμοί, ο Σπρέε και ο Χάβελ, ενώνονται στην περιοχή Σπαντάου, ενώ μια σειρά από λίμνες βρίσκονται σε ολόκληρη την περιοχή.
Άλλωστε και η ονομασία της πόλης προέρχεται, κατά μια σοβαρή εκδοχή, από τα πολαβικά, γλώσσα των δυτικών Σλάβων οι οποίοι κατοικούσαν στην περιοχή: Ετυμολογικά η ρίζα της λέξης Berlin, πιθανολογείται πως προέρχεται από την πολαβική ρίζα berl που σημαίνει «βάλτος».
Η Ούντινε, ιστορικός η οποία ειδικεύεται στην αστική ανάπτυξη της γερμανικής πρωτεύουσας, μιλά για τους βάλτους και το όνομα της γερμανικής πρωτεύουσας, στους επισκέπτες του ινστιτούτου όπου εργάζεται. Κι αυτή είναι η βάση η οποία έχει εμπνεύσει τον Κρίστιαν Πέτζολντ να γράψει το σενάριο και να σκηνοθετήσει την ταινία «Η νύμφη του νερού» (Undine), η οποία τιμήθηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2020 με το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI).
Όπως είναι φυσικό όλες αυτές οι μνήμες του νερού έχουν περάσει και στους μύθους των ανθρώπων για την πόλη. Μύθους αρχαίους οι οποίοι πηγαίνουν πολύ πίσω στο χρόνο. Και από έναν τέτοιο εμπνέεται ο Πέτζολντ, από έναν μύθο προδοσίας και εκδίκησης με φόντο το σύγχρονο Βερολίνο. Επανερχόμαστε στην Ούντινε, η οποία ερωτευμένη με τον Γιοχάνες, νιώθει προδομένη όταν εκείνος της ζητά να χωρίσουν και απειλεί πως θα τον σκοτώσει. Σύντομα όμως και με αφορμή ένα σπασμένο ενυδρείο, θα γνωρίζει τον Κριστόφ, ο οποίος εργάζεται ως δύτης και τον ερωτεύεται. Η σχέση τους πηγαίνει πολύ καλά μέχρις ότου εμφανιστεί ξανά ο Γιοχάνες, με αποτέλεσμα το χρέος της εκδίκησης να επανέλθει και να σηματοδοτήσει και την επιστροφή στο νερό. Περαιτέρω αποκαλύψεις περιμένουν τους θεατές στην αίθουσα.
Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Ένα αισθηματικό δράμα με έντονο το στοιχείο του φανταστικού. Προσοχή, όμως. Όταν λένε αισθηματικό δράμα μη φανταστείτε κανένα δακρύβρεκτο μελό επιπέδου κινηματογραφικής σαπουνόπερας. Μην ξεχνάμε πως πίσω από την κάμερα βρίσκεται ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του σύγχρονου γερμανικού κινηματογράφου. Ο Κρίστιαν Πέτζολντς δεν θα έκανε τέτοιο λάθος. Αντίθετα η ταινία του είναι βαθιά συναισθηματική και μελαγχολική «εμπνευσμένη από το γερμανικό ρομαντισμό», όπως έχει πει και ο ίδιος. Και την ίδια ώρα, αν και πρόκειται για τη μεταφορά ενός μύθου στο σύγχρονο Βερολίνο, είναι απόλυτα αληθινή. Μια ταινία του φανταστικού η οποία με την υπερβατικότητά της, αποκαθάρει την πράξη της εκδίκησης προσδίδοντάς της την αθωότητα του παραμυθιού. Δύσκολος συνδυασμός, αλλά ο γερμανός σκηνοθέτης με τη μαεστρία και το καθαρό του βλέμμα τα καταφέρνει περίφημα. Δίνει στην πραγματικότητα μια παραμυθένια διάσταση αναδεικνύοντας τα ανθρώπινα πάθη και τις αδυναμίες, τον έρωτα, την προδοσία, την εκδίκηση και εν τέλει τη ζωή και τον θάνατο.
Δυο εξαιρετικές ερμηνείες από τη σαγηνευτική Πάουλα Μπερ και τον αισθαντικό Φραντζ Ρογκόφσκι, ίσως τον καλύτερο σύγχρονο ηθοποιό του γερμανικού σινεμά, με την πρώτη να κερδίζει στην Μπερλινάλε την Αργυρή Άρκτο Καλύτερης Ηθοποιού.