Πήρα από το ένα χέρι το φόβο –επιδημία, Θεσσαλονίκη, «πού πας;»– από το άλλο την ελπίδα, την προσμονή, την «αντίδραση» –δεν μπορεί, κάτι πρέπει να κάνουμε, δεν γίνεται να πορευτούμε άλλο μόνο με το άγχος της επιδημίας–, οι πρέπουσες δόσεις του εμβολίου, ο σωστός έλεγχος παντού, και, να σου η κόρη του Νότου συναντά την κόρη του Βορρά, του Θερμαϊκού καλύτερα.
Ω, τι ευτυχία. Στο αεροδρόμιο Μακεδονία μεγάλο, πολύχρωμο μπάνερ μας υποδέχεται: 18η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου. Τι σπουδαία έκπληξη. Αλλά και στην έξοδο, κομψό σταντ ενημερώνει πως επιτέλους η διεθνής έκθεση βιβλίου, με τιμώμενη χώρα την Γερμανία, επιστρέφει στην Λεωφόρο Εγνατίας. Και καθ’ οδόν μετρημένα αλλά ευπαρουσίαστα τα μηνύματα μιας σοφής διαφημιστικής καμπάνιας για το βιβλίο. Βιβλίο είναι αυτό. Αγαθό πολιτισμού στη χώρα του Ομήρου, των μεγάλων τραγικών, των μεγάλων φιλοσόφων, με τα 200 χρόνια ελευθερίας και δημοκρατίας. Βεβαίως. Βεβαίως. Και στο ξενοδοχείο βρίσκεις το πρέπον υλικό, πώς θα πας στην έκθεση, τι θα δεις και τι θα ακούσεις. Τι ωραία, επιτέλους τα χρήματα του ΕΣΠΑ και του ελληνικού Δημοσίου πιάνουν τόπο. Είδες; Εσύ η μίζερη, που όλο γκρινιάζεις; Εντάξει, μην περιμένεις και πολύ κόσμο όπως σε άλλες διοργανώσεις, φοβισμένοι οι άνθρωποι, σήκωσε κεφάλι και η νέα μετάλλαξη, Όμικρον την ονόμασαν, από το ελληνικό αλφάβητο πάλι, τι τιμή μας κάνουν, βρε παιδί μου διεθνώς, είναι αυτή η σπουδαία η γλώσσα μας, βλέπεις, η ελληνική, τόσα φώτα έχουμε δώσει στην υφήλιο και εκατοντάδες λέξεις, μήπως χιλιάδες; στις επιστήμες!
Και στην είσοδο, τι θαυμάσιο πρόγραμμα, ένα μικρό βιβλίο, εύχρηστο και χαρούμενο σαν ουράνιο τόξο, να οι εκδηλώσεις που θα παρακολουθήσω, να οι παρουσιάσεις βιβλίων, θα το φυλάξω φυσικά, κάθε έκθεση και καλύτερο πρόγραμμα, κάθε έκθεση και βήματα μπροστά, έτσι είμαστε εμείς, ποτέ πίσω, μόνο εμπρός. Οι παράγοντες της πόλης και των αρμοδίων αρχών περί τον πολιτισμό και το βιβλίο, όλοι εδώ. Και προσοχή, όχι μόνο στα εγκαίνια με τις κάμερες και τα ανοιχτά μικρόφωνα, όχι, προς Θεού, σχεδόν κάθε μέρα, καλημερίζουν τους εκδότες, τους ενθαρρύνουν, ξεφυλλίζουν κάποιες νέες εκδόσεις, εντάξει, δεν γίνεται να τα προλάβουν και όλα, ευτυχώς απέχουν οι μεγάλοι εκδότες, έκατσαν στ’ αυγά τους της πρωτευούσης, άλλωστε γνωστό παλαιόθεν στη μητρίδα της φαιδράς πορτοκαλέας πως οι μικροί και μικρομεσαίοι ανόητοι έβγαζαν πάντα πρώτοι το φίδι από την τρύπα.
Και επειδή η ιστορική Θεσσαλονίκη είναι και έδρα εκατοντάδων σχολείων, σχολών, τμημάτων, βάλτε και τρία τουλάχιστον Πανεπιστήμια, έχει γίνει ειδική προσπάθεια για την προσέλευση διδασκομένων και διδασκόντων. Διότι, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε –το έλεγε ο κυρ Μποστ αυτό– η χώρα μας έχει πολύ ψηλά, μα τόσο ψηλά της Εκπαίδευσή της.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται να προσθέσω κάπου εδώ ότι, ζητώ την κατανόησή σας, «απολογούμαι» για τον σαρκασμό μου, πονάει, βλέπετε, να γράψει κανείς νέτα σκέτα και ωμά πως η 18η ΔΕΒΘ πήγε πίσω πολλά χρόνια τον θεσμό. Και πως το μόνο σίγουρο είναι ότι Βαρβάρους έχουμε, δεν μας λείπουν… Άντε και ένας κόβιντ Όμικρον.