Οι θεατές που εμπιστεύονται να δουν μια θεατρική παράσταση, παραμερίζοντας άλλες αντίστοιχες, θέλουν να σκεφτούν μεν αλλά να μην ψυχοπλακωθούν, καθώς με τα χρόνια δεν έχουν τις ίδιες αντοχές να αφομοιώνουν αφηγήσεις συσσωρευμένης δυστυχίας. Χωρίς να είναι έκπληξη, η παράσταση «Τσέρνομπιλ - Ένα χρονικό του μέλλοντος», βασισμένη στο βιβλίο της Σβετλάνας Αλεξίεβιτς, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, δεν μένει σε αυτό, το πρώτο επίπεδο των συναισθημάτων απόγνωσης ή απελπισίας αλλά θεμελιώνεται εικαστικά και σκηνικά στη διαχείριση της αγωνίας και στη λειτουργία της μνήμης του ανθρώπου απέναντι στα τραγικά, ιστορικά γεγονότα της 26ης Απριλίου 1986 και των όσων ακολούθησαν.
Όλοι οι μονόλογοι της παράστασης υπακούουν στον ρυθμό και στη δομή του συνόλου τους, δεν είναι απελευθερωμένοι από τη φόρμα της παρατήρησης καθώς στοχεύουν να αναδείξουν το αδιέξοδο ως φασματικό φαινόμενο, από τη σκοπιά των σχέσων των δύο φύλων, της οικογένειας αλλά και με γνώμονα την πολιτική του κράτους και των σύστοιχων συμφερόντων, στο πλαίσιο της παράνοιας.
Η συγγραφέας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς εξετάζει τις ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες ο άνθρωπος επιλέγει να μείνει στον τόπο του ως ξένος, ξεριζωμένος στην ίδια την πατρίδα του, στη δική του αλήθεια, αντιμέτωπος με τα βουβά κακώς κείμενα της ζωής του, εξαιτίας της μεγαλύτερης τεχνολογικής καταστροφής του 20ού αιώνα. Από τη σύνθεση του υλικού και τον τρόπο με τον οποίο απέδωσε πιο συναισθηματικό λόγο στους γυναικείους ρόλους σε σχέση με το πολιτικό περιεχόμενο των αντίστοιχων αντρικών, φαίνεται πως έκανε μια εμπεριστατωμένη έρευνα, έψαξε αρχεία εφημερίδων, ληξιαρχείων, νοσοκομείων, αναζήτησε στην άλλοτε σοβιετική επικράτεια τα νήματα των απωλειών. Έδωσε λόγο σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που εκτέθηκαν στη ραδιενέργεια και, στη συνέχεια, έμειναν ανάπηροι, περιμένοντας τον αργό θάνατό τους. Ότι ήταν έγκλειστοι, απαγορευμένοι, ήταν μια αδύνατη κατάσταση να διανοηθεί κάποιος, και όμως συνέβη.
Πώς είναι το συναίσθημα να φτάνεις κοντύτερα στον θάνατο; όλοι οι μονόλογοι του έργου συνδιαλέγονται με αυτό, ενόσω το αντιμετωπίζουν μέσα από την οπτική του σπασμένου καθρέπτη, του θολού γυαλιού της πραγματικότητας και τα σκόρπια θραύσματά του. Θυμός, αίσθημα του κενού, νεκρική ηρεμία, αγανάκτηση, όλα συνυπάρχουν στα διαμάντια των μονολόγων που παρουσιάζονται και ενσαρκώνονται αριστουργηματικά από όλους τους ηθοποιούς.
Ξανακοιτάζοντας την παράσταση, ο Στέλιος Μάινας είχε πιο επικοινωνιακό ρόλο σε σχέση με τους υπόλοιπους, σταχυολογώντας τους σκληρούς κανόνες του παιχνιδιού, ανάπτυξε έναν χαρακτήρα που παραδεχόταν τα τρωτά της εξουσίας αλλά αποτελούσε μέρος της. Ο Γιάννης Λεάκος, από την άλλη, υπήρξε η αντιδραστική φωνή εναντίον του συστήματος, το οποίο θα ήθελε να ισοπεδώσει. Ο Δαυίδ Μαλτέζε, επίσης, δούλεψε τα δεδομένα του ρόλου του με ευαισθησία ώστε να επιτευχθεί μια συναίσθηση γνησιότητας. Η Μαρία Κατσιαδάκη ήταν εξαιρετική στην ιστορία-μαρτυρία για τον άντρα της, αλλά και στην παράλληλη ιστορία με τη χαμένη φίλη. Η Πηνελόπη Τσιλίκα αποκρυπτογράφησε έξοχα τον πόνο της ηρωίδας της και εξέφρασε τον μητρικό πόνο και μεγαλείο μέσα από τον ρόλο της. Όλοι οι μονόλογοι ήταν περιεκτικοί, ικανοί να διαχειριστούν με ωριμότητα τα εννοιολογικά και συναισθηματικά κενά που το Τσέρνομπιλ άφησε πίσω του για τον άνθρωπο, την ανθρωπότητα, την ίδια τη ζωή, ενώ θυμηθήκαμε τους εαυτούς μας παιδιά, όταν σαπουνίζαμε πορτοκάλια στο νεροχύτη.
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου αφιέρωσε την πρεμιέρα του Τσέρνομπιλ - Ένα χρονικό του μέλλοντος, την Τετάρτη 10 Νοεμβρίου, στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου και διέθεσε την είσπραξη της βραδιάς για τα έξοδα της δίκης.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, μετάφραση: Ορέστης Γεωργιάδης, δραματουργία: Κοραλία Σωτηριάδου, σκηνικό - βίντεο: Παντελής Μάκκας, μουσική: Σταύρος Γασπαράτος, επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου, κοστούμια: Βασιλική Σύρμα, σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου, βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Παπαλέξη, βοηθός σκηνογράφου: Άννα Μπίζα.
Παίζουν οι ηθοποιοί: Στέλιος Μάινας, Μαρία Κατσιαδάκη, Πηνελόπη Τσιλίκα, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Λεάκος. Συμμετέχει μέσω βίντεο η Αρετή Σεϊνταρίδου.
Κάθε Τετάρτη (στις 8μμ), Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο (στις 8.30μμ) και Κυριακή (στις 6μμ), στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου).