Το τελευταίο διάστημα κορυφώθηκε, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια συντονισμένη απόπειρα αποδόμησης του συντρόφου Ανδρέα Ξανθού, συντονιστή του τομέα Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηπιότερη κατηγορία ήταν ότι βάζει πλάτη στον Πλεύρη και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αφορμή υπήρξε η επιφυλακτική τοποθέτησή του έναντι της καταγγελίας του προέδρου της ΠΟΕΔΗΝ, κ. Γιαννάκου ότι, ενώ καθημερινά 150 περίπου ασθενείς νοσηλεύονται διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ, 47κλίνες εντατικής παραμένουν κενές στη διάθεση επωνύμων.
Η επίμαχη απάντηση του Α. Ξανθού είναι: «αυτό υπερβαίνει κάθε λογική. Δεν θεωρώ ότι μπορεί να υπάρχει και δεν θέλω να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρξει. Κατά την άποψή μου, δεν συμβαίνει αυτό το πράγμα».
Είναι η απάντηση που θα έδινε οποιοσδήποτε γνωρίζει πώς λειτουργεί το δημόσιο σύστημα υγείας στη χώρα μας και ειδικότερα η αλυσίδα ΜΕΘ – ΕΚΑΒ – διακομιδές, ιδίως αν το έχει υπηρετήσει 25 χρόνια, όπως ο Ανδρέας. Προφανώς υπάρχουν ρωγμές και σκιές και χρειάζονται απαντήσεις από τη κυβέρνηση, αλλά η αρχική καταγγελία είναι τερατώδης για να υιοθετηθεί άκριτα από την αξιωματική αντιπολίτευση και να αποτελέσει αιχμή της πολιτικής της. Επιπλέον η πηγή είναι λίαν αναξιόπιστη. Μιλάμε για έναν συνδικαλιστή που έκανε καριέρα κυνηγώντας με κάμερες κατσαρίδες στα υπόγεια των νοσοκομείων, ανακαλύπτοντας χολέρα στον «Ευαγγελισμό» εν έτει 2018 και σκηνοθετώντας κακόγουστες παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Υγείας όλα τα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμη όμως και αν όντως η τοποθέτηση είναι άστοχη, ποιο ηθικό και αξιακό πλαίσιο δικαιολογεί τα «φίλια» πυρά, τους χυδαίους χαρακτηρισμούς, την απαξίωση ενός στελέχους του κόμματος, ενός συντρόφου, που σε όλη του τη ζωή, και κυρίως από το 2012, που λειτουργεί στην κεντρική πολιτική σκηνή, πολιτεύεται υποδειγματικά, με σεμνότητα, ευγένεια, συνέπεια, εργατικότητα και ιδεολογική σταθερότητα; Ενός υπουργού που επιτέλεσε σπουδαίο έργο, χωρίς ποτέ να δώσει το παραμικρό δικαίωμα στους αντιπάλους, ενός πολιτικού που έχει κερδίσει τον καθολικό σεβασμό της κοινωνίας και των πολιτικών μας αντιπάλων;
Πολύ φοβάμαι πως η απάντηση είναι: ακριβώς για αυτό. Ορισμένα μέλη και στελέχη του κόμματος, ίσως γιατί βιώνουν τραυματικά την απώλεια της εξουσίας, αντιμετωπίζουν την άθλια και καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης με αγανάκτηση και θυμό, δηλαδή με συναισθηματικό και όχι πολιτικό τρόπο. «Αυτοί γκρεμίζουν τα πάντα, ξεπουλάνε τη χώρα, εξαγοράζουν, εκβιάζουν, απειλούν, συκοφαντούν, στήνουν ειδικά δικαστήρια και εμείς τους αντιμετωπίζουμε με αστική ευγένεια και πολιτισμό. Τέρμα οι αριστερές ευαισθησίες. Να μιλήσουμε τη γλώσσα που καταλαβαίνουν, να τους αλλάξουμε τα φώτα, να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα. Ο σκοπός είναι ιερός: να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται».
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Τα μέσα πρέπει να εναρμονίζονται με τον σκοπό. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τα αλλότρια μέσα υπονομεύουν τον σκοπό, τον επανακαθορίζουν. Αν αρχίσουμε να βιάζουμε τους βιαστές, δεν θα αποδώσουμε δικαιοσύνη, θα μετατραπούμε σε βιαστές.
Τα όπλα των πολιτικών μας αντιπάλων είναι η αλαζονεία, ο χλευασμός, η δολοφονία χαρακτήρων, τα ψέματα και οι μισές αλήθειες, η εξαγορά συνειδήσεων, οι απειλές, οι εκβιασμοί, η καλλιέργεια της εχθροπάθειας. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή οι δεξιοί είναι από τη φύση τους κακοί άνθρωποι, αλλά επειδή είναι απολύτως συμβατό με την ιδεολογία που υπηρετούν, την αναγωγή του κέρδους σε απόλυτη αξία και την, με κάθε μέσο, επιδίωξή του σε υπέρτατο σκοπό. Η αποδοχή της ανισότητας, η αποθέωση της ατομικής, εγωιστικής συμπεριφοράς και του ανταγωνισμού, εναρμονίζονται πλήρως με την ουσία του καπιταλισμού.
Τα όπλα της Αριστεράς είναι το δίκαιο των ιδεών μας, ο ορθός λόγος, ο λόγος υπέρ αδυνάτου, η ανάλυση των δεδομένων, τα λογικά επιχειρήματα, ο σεβασμός των διαφωνούντων, η προσπάθεια να πείσουμε, η καλλιέργεια της ενότητας και της αλληλεγγύης του λαού. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή οι αριστεροί είμαστε από τη φύση μας καλοί άνθρωποι, αλλά επειδή είναι απολύτως συμβατά με την ιδεολογία που υπηρετούμε, την κοινωνική απελευθέρωση, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, τα δικαιώματα, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των ανθρώπων, που εναρμονίζονται πλήρως με την ουσία του σοσιαλισμού.
Αν ενδώσουμε στον πειρασμό και υιοθετήσουμε τα όπλα των αντιπάλων, οι πιθανότερες συνέπειες θα είναι η στρατηγική ήττα και ο τέλειος εξευτελισμός. Αν πάλι κάνω λάθος και νικήσουμε, δεν θα έχουμε νικήσει εμείς, διότι τότε εμείς δεν θα είμαστε εμείς, θα έχουμε υποστεί μετάλλαξη, θα έχουμε μεταμορφωθεί στους άλλους. Έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία και μπορεί να συμβεί ξανά.
* «Ο καθείς και τα όπλα του, είπα:
Στα Στενά τα ρόδια μου θ’ ανοίξω
Στα Στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα στήσω
τα φιλιά τα παλιά θ’ απολύσω που η λαχτάρα μου άγιασε!»
(Ο. Ελύτης, Άξιον Εστί)