Όταν ο άνθρωπος πάνω στην σκάλα διευκρίνισε τις προθέσεις του,
o άντρας από τις Κάτω Χώρες έμπαινε σε μια φαιοκόκκινη διάθεση.
Και όταν άρχισε να του μιλά,
o άντρας από τις Κάτω Χώρες απέκλεισε το ενδεχόμενο να τον βοηθήσει να κατέβει.
Και όταν ο άνθρωπος πάνω στην σκάλα επικαλέστηκε το ένδοξο παρελθόν του και τη ρευστότητα του παρόντος,
o άντρας από τις Κάτω Χώρες τού έδειξε την απόχρωση των τύψεών του και τον διαβεβαίωσε πως αυτά συνέβαιναν σε ένα μέλλον όπου όλα ήτανε βιδωμένα,
όπως σε κατάστρωμα καραβιού.
Δεν υπήρξε αντιπαλότητα. Καμία εκδοχή σύρραξης δεν τους προσεταιριζόταν. Ήταν απλώς το γεγονός πως ο ένας έβλεπε το λευκό ως χρώμα και ο άλλος ως απουσία του χρώματος.
Ο χρόνος στο μαγαζί ήταν λεπτός σαν ομίχλη, τα ποτήρια βεβαίως μισογεμάτα και το χρώμα του ανθρώπου πάνω στη σκάλα αποκλειστικά δικό του.
Και το λευκό
-ως παρουσία ή ως απουσία-
παρέμενε λευκό.
Μα ο άνθρωπος πάνω στη σκάλα έκανε λόγο για το δικό του λευκό. Για το παρελθόν και το παρόν. Τα όρια της επικράτειάς του έγιναν τα όρια του χρώματος. Και αυτό τον έκανε να επιμένει. Μονολογώντας. Μονολογώντας διαρκώς. Διαρκώς από μέσα του.
Την ώρα που ο άνθρωπος με την σκάλα σκαρφάλωνε τον εσωτερικό του μονόλογο, ο άνθρωπος από τις Κάτω Χώρες ξαφνικά αποφάσισε να σηκωθεί. Ήταν που η ώρα είχε περάσει. Ή έτσι πίστευε. Κοίταξε το ρολόι στο χέρι του. Και ήτανε σπασμένο. Αλλά αυτό απροσδόκητα δεν τον ξάφνιασε. Παρέμεινε να το κοιτάζει. Σαν να προσπαθούσε να καταλάβει τι δείχνει το σπασμένο ρολόι. Και τότε, ο χρόνος άρχισε από εκεί να αναβλύζει. Όπως το λευκό κάτω απ τα βαμμένα μαλλιά του ανθρώπου με τη σκάλα.
Και τότε ο άνθρωπος από τις Κάτω Χώρες
βγήκε ξαφνικά απ την αχρωματοψία του λευκού και την απουσία του χρώματος.
Και φαντάστηκε.
Τα φαντάστηκε όλα.
Όλα λευκά μέχρι την μέση
Σαν η πραγματικότητα
Να έπεσε σε λάκκο με ασβέστη.
Δεν μίλησε αμέσως. Κοίταξε τον άνθρωπο με τη σκάλα διστακτικά και μετά από λίγο προσέθεσε χαμηλόφωνα:
Το χρώμα μάς εποπτεύει.