Από ομάδα αλληλέγγυων από τα Γιαννιτσά που επισκέπτεται κάθε Παρασκευή με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης στους πρόσφυγες στην Ειδομένη
Παρασκευή, 28/8/2015Μοιράσαμε στους πρόσφυγες τα είδη που είχαμε συγκεντρώσει τις προηγούμενες ημέρες. Όλα -μα όλα- έπιασαν τόπο.
Λύσαμε κανένα πρόβλημα; Φυσικά, όχι!
Ας μην υποτιμούμε όμως αυτή την ελάχιστη αλλά τόσο απαραίτητη βοήθεια, ανάσα ανθρωπιάς προς τους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους στην απίστευτη πορεία τους από τις βυθισμένες στον πόλεμο πατρίδες τους προς τις χώρες της κεντρικής και βόρειας (πολιτισμένης;) Ευρώπης.
Το «ευχαριστώ» που μας έλεγαν, καθώς έπαιρναν το δρόμο για να περάσουν το συρματόπλεγμα των συνόρων, άντρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, μανάδες με τα μωρά στην αγκαλιά και πατεράδες με τα παιδιά από το χέρι, κάποιοι με πατερίτσες κι άλλοι σπρώχνοντας παιδικά καροτσάκια, άνθρωποι πονεμένοι, αλλά με αξιοπρέπεια κι ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, αυτό το «ευχαριστώ» απευθυνόταν σε όλους/ες εσάς που βοηθήσατε.
Παρασκευή, 4/9/2015200 περίπου μερίδες φαγητού, μαγειρεμένες από συμπολίτες μας πήγαμε σήμερα στην Ειδομένη. Οι εθελοντές από το Κιλκίς είχαν ετοιμάσει πάνω από 1.000 μερίδες. 1.200 μερίδες φαγητού δεν έφτασαν για ένα απόγευμα.
Τι κάνουμε από εδώ κι εμπρός; Καταριόμαστε το σκοτάδι ή ανάβουμε ένα κερί (κι ας ξέρουμε πως μόνο του αυτό δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι);
Παρασκευή, 11/9/2015Η φωνή γνώριμη στο τηλέφωνο.
- Πότε θα πάτε στα σύνορα; Θέλουμε να φέρουμε κάποια πράγματα από τους Γαλατάδες.
Ήταν Παρασκευή μεσημέρι. Ετοιμαζόμαστε για το απόγευμα. Έκπληξη: Από τους Γαλατάδες έρχεται ένα αγροτικό με φορτωμένη μέχρι επάνω την καρότσα του μαγειρεμένα φαγητά, φρούτα, σάντουιτς, νερά, παπούτσια, ρούχα…
- Την άλλη εβδομάδα θα φέρουμε περισσότερα.
Ειδομένη. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Η ροή προς τα σύνορα είναι συνεχόμενη. Δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι (νέοι, ηλικιωμένοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, πολλά παιδιά, βρέφη στην αγκαλιά…) περνούν από μπροστά μας, παίρνουν φαγητό, ένα ροδάκινο, ένα μπουκάλι νερό και συνεχίζουν. Σκύβεις. Δίνεις ένα κρουασάν σ’ ένα παιδάκι. Απλώνει το χέρι και κοιτάζει το μπαμπά του. Του κάνει ένα νεύμα εκείνος. Ορμάει, σ’ αγκαλιάζει σφιχτά και σε φιλάει στο μάγουλο…
Ένα βαν φορτωμένο με κονσέρβες, φάρμακα, παιδικές τροφές, είδη πρώτης ανάγκης... έχει έρθει από τη Σουηδία. Τα νέα παιδιά που το συνοδεύουν είναι μελαμψά και μιλάνε αραβικά. Είναι Σύριοι, που ζουν στη σκανδιναβική χώρα και ήρθαν να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους στα ελληνικά σύνορα.
Από ώρα αυλακώνουν τον ουρανό αστραπές. Αρχίζει και βρέχει. Η ουρά ατέλειωτη. Όλο και καταφθάνουν καινούργιοι πρόσφυγες. Μοιράζουμε μαύρες σακούλες. Δεν φτάνουν. Ένα παλληκάρι από το Στέκι μεταναστών Θεσσαλονίκης, ξέρεις… από αυτά τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και τα σκουλαρίκια, που, αντί για φραπεδιά στην παραλία του Λευκού Πύργου, ήρθαν να βοηθήσουν, βγάζει το αδιάβροχό του και το δίνει σ’ έναν άντρα με το μωρό στην αγκαλιά.
Στεκόταν υπομονετικά στην ουρά. Μεσήλικας. Σοβαρός. Δίπλα η οικογένειά του. Πήρε το φαγητό και σταμάτησε.
- Είμαι δικηγόρος από τη Συρία. Ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό που κάνετε για εμάς, είπε και βούρκωσε.
Σαν να απευθυνόταν εξ ονόματος του συριακού λαού στους αλληλέγγυους Έλληνες.
Η ώρα πήγε 10:30΄. Η βροχή συνεχίζει να πέφτει. Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Κάποια από τα νέα παιδιά επιμένουν μέσα στο χαμό να μαζεύουν χαρτιά, σακούλες, άδεια μπουκάλια, να μην αφήσουμε σκουπίδια. Σε λίγο θα είμαστε στα σπίτια μας. Θα κάνουμε μπάνιο, θα φάμε, θα ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας. Πώς θα περάσουν τη νύχτα οι πρόσφυγες, τα μικρά παιδιά τους, κάτω από τη βροχή, στο λασπωμένο χώμα;
Παρασκευή, 18/9/2015Ο νεαρός πρόσφυγας αρνήθηκε ευγενικά να πάρει το φαγητό που του πρόσφερες. Κι όταν με περιέργεια τον ρώτησες «γιατί;», με βουρκωμένα μάτια απάντησε «Έρχονται οικογένειες πίσω». Πράγματι πίσω του έρχονταν οικογένειες με μικρά παιδιά, πολλές οικογένειες κι άλλες… και έφηβοι και γέροντες και άντρες και γυναίκες και μωρά… και άρρωστοι και ανάπηροι… ατέλειωτο ποτάμι ανθρώπων, από το απόγευμα μέχρι αργά μετά τα μεσάνυχτα.
Κι αυτό συμβαίνει κάθε μέρα.
Πότε θα σταματήσει;
Όταν σταματήσει ο πόλεμος στη χώρα τους.
Και μέχρι τότε; Θα νικήσει η βαρβαρότητα την ανθρωπιά μας;
«Όχι», είπαν οι μαθητές του Γυμνασίου της Πέλλας, που μάζεψαν μια τάξη πράγματα για τους πρόσφυγες.
«Όχι» και οι εθελοντές από το γειτονικό χωριό, που ήρθαν μ’ ένα φορτωμένο μέχρι επάνω αγροτικό κι ένα ταξί.
«Όχι» και οι γυναίκες που μαγείρεψαν για μια ακόμη φορά.
«Όχι» και ο άγνωστος που χτύπησε την πόρτα κι άφησε σεμνά μια σακούλα…
Παρασκευή, 25/9/2015Το χτύπημα στην πόρτα ακούστηκε δειλό. Ήταν μια ηλικιωμένη γειτόνισσα. Κρατούσε στα χέρια της 10 ευρώ. Ήξερες τις οικονομικές δυσκολίες που περνούσε.
- Έφερα αυτά για τα προσφυγόπουλα, είπε. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Δεν ήταν μόνο η ηλικιωμένη γειτόνισσα. Ήταν και η οικογένεια, πατέρας, μητέρα και δύο μικρά παιδιά που ήρθαν φορτωμένοι με σακούλες. Ήταν κι ο άγνωστος πού άφησε τη σακούλα του με πέντε μήλα και τρία αχλάδια έξω από την πόρτα, χωρίς να χτυπήσει, επειδή ίσως ντράπηκε για τη «μικρή» του προσφορά. Ήταν κι οι μαθητές και οι δάσκαλοί τους που ευαισθητοποιήθηκαν στα σχολεία της περιοχής μας. Ήταν και οι γυναίκες και οι άντρες που μαγείρεψαν με αγάπη και μεράκι. Και τα «παιδιά» του «Δικαιόπολι» που κουβάλησαν τις κούτες. Κι οι εθελοντές/τριες που στάθηκαν με τις ώρες όρθιοι/ες μοιράζοντας φαγητό. Και τα τηλεφωνήματα από τη Λάρισα, την Καβάλα, την Αθήνα, το Βόλο… «Έχουμε μαζέψει πράγματα. Μπορείτε να έρθετε να τα πάρετε;» (δυστυχώς δεν υπάρχει δυνατότητα τέτοιας εξυπηρέτησης)
Να γιατί τριγυρνάει αυτές τις μέρες στο νου σου (ελαφρά παραλλαγμένος) ο στίχος: Η δύναμη σας (πόλεμοι, τζιχαντιστές, δικτάτορες, ιμπεριαλιστές) πέλαγο κι η θέλησή μας (των απλών ανθρώπων της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς) βράχος.
Παρασκευή, 2/10/2015Οι μερίδες του μαγειρεμένου φαγητού είχαν τελειώσει από ώρα. Το ίδιο και τα σάντουιτς. Μοιράστηκαν και τα μπισκότα και τα κρουασάν. Μια φέτα ψωμί και λίγο χαλβά δίναμε τώρα, στις 9 το βράδυ, στους πρόσφυγες στην Ειδομένη.
Πώς να χορτάσει ένα νέο παλληκάρι ίσαμε κει πάνω μ’ αυτό το τίποτα; Και πόση ταπείνωση θα ένιωθε η γυναίκα με τα μελαγχολικά μάτια, που λίγο καιρό πριν, τέτοια ώρα, θα έστρωνε το τραπέζι στο σπίτι της για το βραδινό φαγητό της οικογένειας και τώρα περίμενε στην ουρά για λίγο ψωμί με χαλβά;
«Καχρ ολσούν σεμπέπ ολανλάρ! Ανάθεμα στους αίτιους!», που λέει και η Διδώ Σωτηρίου.
Παρασκευή, 9/10/2015Αυτό που συμβαίνει τελικά με την εδώ και μήνες επίμονη προσπάθεια για βοήθεια στους πρόσφυγες φαίνεται, τόσο από τη διάρκεια του «εγχειρήματος», όσο και από την όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση στο κάλεσμα συμπαράστασης, πως δεν είναι ένα επιδερμικός ενθουσιασμός, ένα συναίσθημα της στιγμής, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο: ανθρωπιά, αλληλεγγύη, συναίσθηση χρέους στο συνάνθρωπο, αντιρατσισμός στην πράξη …
Παρασκευή, 16/10/2015Η μητέρα με το παιδί στο χέρι ξαναήρθε εκεί που μοιράζονταν οι σακούλες. Με νοήματα έδειξε πως ο μικρός ήθελε μια φούσκα, ένα μπαλόνι. Σαν κι αυτά που είχαν πάρει προηγουμένως άλλα παιδιά. Που κάποιος είχε την έμπνευση και τα έστειλε στην Ειδομένη. Τα μπαλόνια όμως ήταν λίγα και είχαν τελειώσει. Δεν υπήρχαν άλλα. Το παιδί έφυγε μέσα στη στενοχώρια...
Γι’ αυτό, ανάμεσα στα πολλά και αναγκαία, που απλόχερα κάθε βδομάδα στέλνετε, μην ξεχάσετε να βάλετε λίγες καραμελίτσες, μια μικρή σοκολάτα, ένα τόσο δα παιχνιδάκι. Δεν φαντάζεστε τι χαρά δίνουν αυτά τα ασήμαντα πραγματάκια. Χεράκια απλώνονται, μουτράκια φωτίζονται, ο λασπωμένος πια καταυλισμός γεμίζει χαρούμενες φωνούλες…
Τώρα, που πλέον «…ήρθαν οι καιροί και έχει σβήσει το κερί στην καταιγίδα…
Υπερασπίσου το παιδί, γιατί, αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Θ.Α.