Η Νέα Δημοκρατία αναζητεί τη λαϊκή συναίνεση χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο
Τι άραγε συμβαίνει με τη Νέα Δημοκρατία; Το ερώτημα θα μπορούσε να απαντηθεί εύκολα: η εσωστρέφεια που τη διακρίνει το τελευταίο διάστημα οφείλεται στη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου και μόλις το ζήτημα διευθετηθεί, το κόμμα της ελληνικής Δεξιάς θα ξεδιπλώσει την αντιπολιτευτική του τακτική με νέα ορμή. Θα μπορούσε, μάλιστα, να σκεφτεί κανείς ότι η κυβέρνηση είναι τόσο εύτρωτη και η υπόλοιπη αστική αντιπολίτευση, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, έχει τέτοια χάλια, που η Νέα Δημοκρατία, έστω και βεβαρημένη με το πρόσφατο παρελθόν της, δεν θα δυσκολευτεί να ασκήσει επιτυχώς αντιπολίτευση. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Το κόμμα της ελληνικής Δεξιάς είχε σχεδιάσει να αναπτύξει τον αντιπολιτευτικό του λόγο μετά τις εκλογές και να πάει τον επόμενο χρόνο με την ησυχία του σε συνέδριο, ώστε να διατυπώσει την πολιτική του, πιθανόν να αλλάξει καταστατικό και να εκλέξει νέο πρόεδρο.
Η απόφαση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη να μην τηρήσει το χρονοδιάγραμμα είναι σε συνάρτηση με τη βαριά ήττα που υπέστη το κόμμα υπό τη δική του ηγεσία στις τελευταίες εκλογές. Αυτή η ήττα και σε αυτή την έκταση οπωσδήποτε θα άνοιγε ρήγματα στο εσωτερικό της ΝΔ και οπωσδήποτε το κόμμα δεν θα μπορούσε ενιαίο να αντιταχθεί στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι πως θα διασπαζόταν – βλεπεις η συντηρητική παράταξη έχει επιδείξει μεταπολεμικά εξαιρετική συνοχή, παρά τις εσωκομματικές έριδες, τις φιλοδοξίες και τις πολιτικές διαφωνίες. Όλες οι προσπάθειες διάσπασης απέτυχαν. Όμως αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται και η πειθαρχία, σαν αυτή που επέδειξαν, ας πούμε, οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Αντώνη Σαμαρά, προκειμένου να μη θέσουν σε κίνδυνο τη νίκη στις εκλογές από το 2012 και μετά και την κυβέρνηση της οποίας ηγούταν το κόμμα τους. Αυτή η ανάγκη εξέλιπε με την τετραπλή ήττα 2014-2015. Επομένως, υπήρχε ο κίνδυνος μεγάλων εσωκομματικών αναταράξεων και το μάρμαρο θα το πλήρωνε ο πρόεδρος, έστω και προσωρινός. Είναι βέβαιο ότι ο ίδιος δεν θα είχε καμία πιθανότητα να επιβιώσει ως ηγέτης μέχρι το συνέδριο. Έτσι επέλεξε τη φυγή προς τα εμπρός, ώστε να την φέρει στους άλλους ή τις άλλες που θα φιλοδοξούσαν να αναλάβουν την προεδρία. Γι’ αυτό η επιμονή να γίνει η εκλογή αμέσως, γι’ αυτό και η προσπάθεια των άλλων τριών διεκδικητών να παίξουν καθυστέρηση.
Σύγκρουση προσώπωνΤα υπόλοιπα: η τρικλοποδιά του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ντόρα Μπακογιάννη (αδελφή και αδελφός δεν θα είχαν καμία ελπίδα εάν ήταν αντίπαλοι), οι βυζαντινισμοί με την αντιπροεδρία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, το κόλπο του Βαγγέλη Μεϊμαράκη να καλέσει τους συνυποψηφίους του να τον συνοδεύσουν στη Μαδρίτη και να τους αδειάσει εκεί, ώστε να φανεί ποιος κάνει κουμάντο, όλα αυτά, όπως έγιναν (και πιθανότατα θα γίνουν ακόμα) είναι αναμενόμενα φαινόμενα σε ένα κόμμα στο οποίο ο αρχηγός είναι απόλυτος άρχων και επομένως η διαμάχη για την ηγεσία εμφανίζεται ως σύγκρουση προσώπων με μονομαχία των δύο επικρατέστερων στο τέλος.
Αλλά αυτό δεν απαντά σο ερώτημα: με ποια πολιτική; Μέχρι τώρα, μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης εμφανίζονται με σχετικά σαφή πολιτική γραμμή. Ο πρώτος, ακραιφνής νεοφιλελεύθερος, παραβλέπει ότι οι δοξασίες της εποχής Κώστα Μητσοτάκη και Κώστα Σημίτη έχουν πια ξεφτίσει – συγκεκριμένα έχουν χάσει τη γοητεία που ασκούσαν σε πολύ κόσμο. Οι συνέπειες της εφαρμογής εκείνων των δοξασιών ήταν εξαιρετικά επικερδείς για λίγους και καταστροφικές για τους πολλούς. Αυτή η αλλαγή στο λαϊκό φρόνημα σε συνδυασμό με το μικρό πολιτικό ανάστημα του επίδοξου διαδόχου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ακόμα και του Κώστα Μητσοτάκη, περιορίζουν την εμβέλεια του πρώην υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ο δεύτερος είναι μια προσπάθεια της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ να επιπλεύσει μετά το ναυάγιο του Σαμαρά· η προσωπική του φιλοδοξία να συγκαταλέγεται μετά την αποτυχία του στον κύκλο των ηγετικών στελεχών του κόμματος πιθανόν να ευοδωθεί, αλλά μέχρι εκεί.
Ο Απόστολος Τζιτζικώστας θα είχε μεγάλες ελπίδες να τα καταφέρει μετά την επόμενη εκλογική ήττα του κόμματός του, όταν πια θα ήταν βουλευτής και η Νέα Δημοκρατία θα αναζητούσε την ανανέωση σε πρόσωπα. Εκπρόσωπος της λαϊκής Δεξιάς, χωρίς το βεβαρημένο παρελθόν του Βαγγέλη Μεϊμαράκη θα μπορούσε, αν είχε ακολουθήσει την παραίνεση του Κώστα Καραμανλή να μη βιάζεται, να στοχεύσει ψηλότερα. Δεν εννοώ ότι είναι τελείως απίθανο να εκλεγεί πρόεδρος. Αλλά δεν θα έχει ελπίδες να επιβιώσει. Μένει, λοιπόν, ο προσωρινός πρόεδρος, ο «τραβάτε με κι ας κλαίω»-υποψήφιος ως πιθανότερος διάδοχος του Αντώνη Σαμαρά.
Οι «εθνικώς επικίνδυνοι»Πάλι, όμως, δεν λύνεται το πρόβλημα της πολιτικής. Οι μέχρι τώρα εκδηλώσεις της αντιπολιτευτικής τακτικής όλων των υποψηφίων, εκτός του ότι εμφανώς σφραγίζονται από το διαγκωνισμό μεταξύ τους, δεν παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό από εκείνο που ηττήθηκε στην κάλπη. Ίσως δεν θα έπρεπε να υπερεκτιμήσει κανείς ορισμένες υπερεθνικιστικές και ακροδεξιές κορώνες – την παρομοίωση των εκλογών και της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ με τη νίκη του Χίτλερ ή την παρουσίαση του Αλέξη Τσίπρα ως «εθνικώς επικίνδυνου» με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα. Δείχνουν, ωστόσο, την ιδεολογική δεξαμενή από την οποία αντλούν τα ηγετικά στελέχη της Δεξιάς. Ό,τι απομένει πάντως ως πολιτική πρόταση είναι η αξιοποίηση της αναδίπλωσης της κυβέρνησης και του κόμματος της Αριστεράς, προκειμένου να τρομοκρατηθεί εκ νέου ο κόσμος: ηττηθήκατε, αφήστε εμάς που ξέρουμε και που έχουμε άκρες στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο να διαχειριστούμε τα πράγματα, διαφορετικά θα καταστραφείτε.
Αυτό, όμως, δεν είναι πολιτική πρόταση, πρώτον, και, δεύτερον, είναι πολύ πιθανό να αποδειχτεί μπούμερανγκ. Δεν είναι πολιτική πρόταση που μπορεί να ληφθεί σοβαρά από τα ισχυρά οικονομικά κέντρα που στήριξαν τα αστικά κόμματα μέχρι τώρα, γιατί δεν εξασφαλίζει τη λαϊκή συναίνεση και δεν έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο. Και μπορεί να αποδειχτεί μπούμερανγκ, γιατί η απόπειρα να τρομοκρατηθούν οι λαϊκές τάξεις, που έδειξαν τα τελευταία χρόνια να αποβάλουν τον φόβο, δεν είναι βέβαιο ότι θα πετύχει. Κάθε άλλο.
Θόδωρος Παρασκευόπουλος