«Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 (το Μπέλφαστ) πέρασε μια απίστευτα ταραχώδη περίοδο, πολύ δραματική, μερικές φορές βίαιη, στην οποία παγιδευτήκαμε εγώ και η οικογένειά μου. Μου πήρε πενήντα χρόνια για να βρω τον σωστό τρόπο να γράψω γι’ αυτό, να βρω τον τόνο που ήθελα», σημειώνει ο Κένεθ Μπράνα για την ταινία του «Μπέλφαστ».
Ο 9χρονος Μπάντι ζει με τους γονείς του, οι οποίοι ανήκουν στην εργατική τάξη, στο Μπέλφαστ του 1969. Μια εποχή ταραχώδη με το θρησκευτικό μίσος μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών να κορυφώνεται και να οδηγεί σε κοινωνική έκρηξη. Μέσα σε αυτό το ταραχώδες σκηνικό μεγαλώνει ο Μπάντι, ένα παιδί που αγαπά τον κινηματογράφο και οι ταινίες του Χόλιγουντ εξάπτουν την παιδική του φαντασία.
Οι κοινωνικοπολιτικές ταραχές οξύνονται κι εκείνο εξακολουθεί να ζει μέσα στη γονική αγάπη, τη μουσική και τις ταινίες. Στο μεταξύ ο πατέρας του, για να καταφέρει να θρέψει την οικογένειά του, έχει φύγει στην Αγγλία για δουλειά, ενώ η μητέρα του αγωνίζεται να τα καταφέρει απέναντι στις μεγάλες δυσκολίες. Πώς θα μπορέσει ο Μπάντι να κατανοήσει τα όσα συμβαίνουν γύρω του; Πώς θα κατανοήσει τους γονείς του; «Οι απαντήσεις βρίσκονται στο συναρπαστικό, αστείο, οδυνηρό και σπαρακτικό ταξίδι της ταινίας, μέσα από ταραχές, βία, χαρά και απόγνωση, αλλά και την αγωνία της πρώτης αγάπης. Όλα συνοδευόμενα από τον χορό, τη μουσική και το γέλιο που μόνο οι Ιρλανδοί μπορούν να καταφέρουν», διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου που συνοδεύει την ταινία. Όμως ο 9χρονος ήρωάς μας δεν έχει άλλη επιλογή, αφού η τύχη τον έφερε να γεννηθεί στο Μπέλφαστ! Θα πρέπει να μάθει πως ο πόλεμος δεν βρίσκεται μόνον στις ταινίες που αγαπά, αλλά και στην ίδια τη ζωή.
«Στο Μπέλφαστ το 1969, βιώνουμε έναν κόσμο σε μετάβαση, η ειδυλλιακή γειτονιά ανατρέπεται από την άφιξη ενός όχλου που περνάει σαν ένα σμήνος μελισσών και καταστρέφει αυτή την ειρήνη. Θυμάμαι τη ζωή να ανατρέπεται σε ένα απόγευμα, σχεδόν σε αργή κίνηση, χωρίς να καταλαβαίνω τον ήχο που άκουγα, και μετά να γυρνάω και να κοιτάζω τον όχλο στο κάτω μέρος του δρόμου και η ζωή δεν ήταν ποτέ, ποτέ, ποτέ ξανά η ίδια. Ένιωσα ότι υπήρχε κάτι το δραματικό και οικουμενικό σε αυτό το γεγονός, επειδή οι άνθρωποι μπορεί να αναγνωρίσουν ένα σημείο ταύτισης με τη ζωή τους», σημειώνει ο Κένεθ Μπράνα.
Η ταινία βασίζεται σε προσωπικές μνήμες του σκηνοθέτη, ο οποίος λέει πως ο Μπάντι αποτελεί μια φανταστική εκδοχή του ιδίου. Και καταλήγει: «Μέσα από το πρίσμα του χρόνου, 50 χρόνια μετά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό που βλέπει ο Μπάντι δεν είναι ακριβώς αυτό που είδα, αλλά σίγουρα υπάρχει μια ποιητική αλήθεια μέσα σε αυτό που αναδύεται».