Το περασμένο Σάββατο, η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης, ολιγομελής αλλά ευαίσθητη και δραστήρια, επιχείρησε έναν ακτιβισμό με αφορμή τους βιασμούς που εξασκεί ως χόμπι η λούμπεν μεγαλοαστική τάξη της πόλης. Τα παιδιά προσπάθησαν να κρεμάσουν ένα γιγαντοπανό από τον Λευκό Πύργο γι’ αυτό το θέμα, δυστυχώς όμως το εγχείρημα δεν ευοδώθηκε λόγω απειρίας και λόγω του υπερβάλλοντος ζήλου και της χαφιέδικης διάθεσης του φύλακα, ο οποίος όχι μόνο κάλεσε τους μπάτσους αλλά και έκλεισε τις πόρτες με αποτέλεσμα τις προσαγωγές μελών της νεολαίας. Τέτοιες ακτιβίστικες ενέργειες πιστοποιούν το αριστερό και κινηματικό κύτταρο μιας νεολαίας που προσπαθεί από τη μια να μαζικοποιηθεί κι από την άλλη να βρει τον ριζοσπαστικό ρόλο που της αρμόζει. Και ίσως το κυριότερο, να αποφύγει να παίζει τον διακοσμητικό ρόλο μιας ζωηρής νεολαίας ή το αριστερό άλλοθι μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνεται πλέον γοργά ως το κόμμα του Αλέξη!
Κάποιες παρελθοντικές σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό όταν έμαθα γι’ αυτά τα γεγονότα και παράλληλα διάβασα για την αιφνιδιαστική πρόταση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στο Πολιτικό Συμβούλιο, για την αλλαγή του τρόπου εκλογής της ηγεσίας του κόμματος, και την αρνητική στάση του γραμματέα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν τότε που κι εμείς ως ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού, αντιδρούσαμε στο καπέλο που μας είχε φορέσει ο Λεωνίδας Κύρκος με την θεσμοθέτηση του ρόλο του προέδρου, δημιουργώντας αρχικά μια διττή εξουσία με τον γραμματέα του κόμματος και στη συνέχεια επιβάλλοντας την πλήρη εξουδετέρωση του γραμματέα ως ηγετικό ρόλο στο κόμμα. Από τότε, στο πέρασμα του χρόνου, ο ρόλος του προέδρου ενισχύεται, αποκτά όλο και περισσότερες εξουσίες και προσομοιάζει με τους αρχηγούς των αστικών κομμάτων. Έτσι φτάνουμε στην σημερινή συγκυρία όπου ο Αλέξης Τσίπρας προετοιμάζει ένα ολοκληρωτικό καπέλο στις αριστερές παραδόσεις του κόμματος.
Παρακολουθώντας την πορεία του Αλέξη Τσίπρα, υπενθυμίζουμε τρεις κομβικές χρονικές στιγμές. Πρώτος σταθμός ήταν η εμφάνισή του στην κεντρική πολιτική σκηνή με την υποψηφιότητά του για τον Δήμο Αθηναίων που συνοδεύτηκε με τον παραγκωνισμό του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ο οποίος είχε σχεδόν ανακοινωθεί ως υποψήφιος με την «Ανοιχτή Πόλη». Δεύτερος σταθμός ήταν η ανάληψη της ηγεσίας του Συνασπισμού ως δώρο από τον τότε πρόεδρο Αλέκο Αλαβάνο και η πολιτική «πατροκτονία» που επακολούθησε για την εδραίωση της εξουσίας του Αλέξη Τσίπρα στο κόμμα. Τρίτος σημαντικός σταθμός είναι το καλοκαίρι του 2015 όταν μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, ο πρόεδρος αγνόησε το 62% του ελληνικού λαού και την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και προχώρησε στην υπογραφή του 3ου μνημονίου. Ένας πολιτικός, λοιπόν, που εμφανίστηκε ως το χρυσό αγόρι της Αριστεράς, στηρίχτηκε από όλους ως αδιαφιλονίκητος ηγέτης, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και δεν λογοδότησε ποτέ σε ό,τι έχει κάνει. Κι όπως παλιότερα οι ευφάνταστοι επικοινωνιολόγοι του τον έστελναν σε ραντεβού με την «γάτα της Αγκύρας», τώρα τον σπρώχνουν να δοκιμάσει την επικοινωνιακή δόξα του Ανδρουλάκη. Η λεγόμενη εσωκομματική αριστερή αντιπολίτευση θα γκρινιάξει ίσως λίγο περισσότερο αλλά, όπως πάντα, θα αποδεχτεί το μοιραίο. Δυστυχώς είναι δέσμια της χρόνιας και άνευ όρων στήριξης του Αλέξη Τσίπρα παρότι ήταν φανερό ότι το αρχηγικό μοντέλο καλλιεργούνταν και έπαιρνε ολοκληρωτικές διαστάσεις. Ένα μοντέλο που έχει διαμορφώσει έναν πολιτικό άνδρα που μιλά σε πρώτο πρόσωπο, νομίζει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια, έχει ξεχάσει τι σημαίνει συλλογικότητα και δηλώνει από τη μια ότι δεν θέλει να επιβάλλεται κι από την άλλη ότι, αν ήθελε, θα «καθάριζε» ως απόλυτα κυρίαρχος με «μάτσο» μάλιστα αποχρώσεις: «Δεν πιστεύω στους ηγέτες που επιβάλλονται με διατάγματα. Αν ήθελα κάτι τέτοιο σας διαβεβαιώνω ότι θα το είχα κάνει. Όσο για το αν θέλω να διώξω κάποιους από δίπλα μου και αυτό αν ήθελα θα το είχα κάνει … Αν συνειδητοποιήσουν το βάθος της πρότασής μου θα αλλάξουν θέση».