Το τελευταίο και πιο ακραίο παράδειγμα φίμωσης του Τύπου είναι η κλήση του (και δικού μας) δημοσιογράφου στο News24/7 Νίκου Γιαννόπουλου να λογοδοτήσει για ένα ρεπορτάζ σε κατάληψη δημόσιου σχολείου. Στο ρεπορτάζ του (Σεπτέμβριος 2020) είχε παραθέσει γεγονότα με δηλώσεις συμμετεχόντων στην κατάληψη, χωρίς ο ίδιος να εκφέρει οποιαδήποτε υποκειμενική άποψη. Παρά ταύτα κλήθηκε να δώσει ανωμοτί εξηγήσεις, στο πλαίσιο έρευνας για το αν συντρέχει λόγος για απαγγελία κατηγοριών περί ηθικής αυτουργίας στην τέλεση αδικήματος και περί διέγερσης σε διάπραξη εγκλημάτων. Πρόκειται για ποινικοποίηση του ρεπορτάζ και ως τέτοιο γεγονός έφτασε μέχρι την Κομισιόν από τον ευρωβουλευτή Κώστα Αρβανίτη υπό το ερώτημα «αν είναι αποδεκτή η υπόθεση της εισαγγελίας Πειραιά ότι η δημοσιογραφική έρευνα και η δημοσίευση συνεντεύξεων στο αυστηρό πλαίσιο της επαγγελματικής δεοντολογίας μπορεί να προκαλέσει –και μάλιστα εκ των υστέρων– μια παράνομη πράξη, όπως η κατάληψη ενός σχολείου;» Δηλώσεις στήριξης εξέδωσαν δημοσιογράφοι και παρατάξεις δημοσιογράφων, όπως και οι πρώην υπουργοί Παιδείας Νίκος Φίλης και Κώστας Γαβρόγλου. Η Εποχή εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
«Η κλήση για ανωμοτί κατάθεση δεν αποτελεί απλά μια αδιανόητη ενέργεια. Είναι μια νομικά χρωματισμένη και πολιτικά εξαιρετικά επικίνδυνη κίνηση, καθώς ο δημοσιογράφος δεν καλείται ως μάρτυρας που πιθανόν έχει κάτι σημαντικό να προσθέσει στην έρευνα της εισαγγελικής αρχής. Κι αυτό ακόμα θα ήταν συζητήσιμο, γιατί κάτι έχουμε ακούσει όλοι για δημοσιογραφική δεοντολογία. Εδώ, όμως, καλείται με την υποψία ότι έχει διαπράξει το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας σε κάποιο, κατά την εισαγγελική αρχή, ποινικό αδίκημα.
Μια τέτοια ενέργεια δεν θα ήταν νοητή χωρίς το απαράδεκτο πολιτικό κλίμα, για το οποίο ευθύνεται η κυβέρνηση της ΝΔ (…) και δεν φαίνεται να ανησυχεί καθόλου γι’ αυτό. Ισα ίσα, φαίνεται να περιμένει πως κάποιους θα τρομοκρατήσει ευνοώντας την επέκταση του αυταρχισμού της και των διώξεων εναντίον των δημοσιογράφων, όπως βλέπουμε ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Δεν της αρκεί που με την πολιτική της έχει καταντήσει την Ελλάδα στον πάτο των κρατών με κριτήριο την ελευθερία του Τύπου. Γιατί η αντίληψή της περί αυτής της ελευθερίας είναι ακριβώς εκείνη που περιγράφει ο στίχος του Σούτσου: «Είν’ ελεύθερος ο τύπος, φτάνει μόνο να μη γράψεις».
Από τη θέση μας ως άνθρωποι του Τύπου, την διαβεβαιώνουμε ότι θα δυσκολευτεί αφάνταστα για να το πετύχει. Και περιμένουμε την κατάλληλη και άμεση αντίδραση από όλα τα σωματεία του Τύπου, αρχίζοντας από την ΕΣΗΕΑ.»