Πριν από 15 χρόνια, το 2007, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου στη Παιανία, ένα κομμάτι του οπαδικού κινήματος αποφάσισε να συζητήσει αν μπορούν οι οπαδοί να βάλουν στην άκρη τις όποιες διαφορές και αντιπαλότητές και να κάνουν κάτι από κοινού για το συμφέρον όλων. Έτσι προέκυψε η συλλογικότητα Radical Fans United. “Κανείς δεν περισσεύει, Κανένας αληθινός οπαδός δεν πρέπει να σωπάσει! Τώρα που το αίμα από το δρόμο της Λαυρίου έχει στεγνώσει… Τώρα που ξεσκεπάστηκαν οι επαγγελματικές σχέσεις διοικήσεων των ΠΑΕ/ΚΑΕ με «απλούς» φιλάθλους… Τώρα που οι οπαδοί αναρωτιούνται για την σκοπιμότητα των καυγάδων, των πεσιμάτων, των τσαμπουκάδων… Τώρα που οι οργανωμένοι οπαδοί πρέπει να σπάσουν την ένοχη σιωπή τους και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους… Τώρα που όσοι συναντιόμαστε στους υπόλοιπους καθημερινούς χώρους εργασίας, σχολών, συναυλιών, διαδηλώσεων, πρέπει να βρισκόμαστε στις απέναντι κερκίδες δίχως να φοβόμαστε, δίχως να κάνουμε καφρίλες μεταξύ μας…” έγραφαν μεταξύ άλλων στη πρώτη ανακοίνωση παρουσίαση της προσπάθεια τους (εδώ διαβάστε ολόκληρη την πρώτη ανακοίνωση των RFU rfu.blogspot.com/2007/07/radical-fans-united.html). Από το 2007 κύλησε πολύ “νερό”. Φεστιβάλ με συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων, με τουρνουά, προβολές, συζητήσεις, εκθέσεις, μουσικές, συναυλίες και χιλιάδες μπίρες και σουβλάκια. Δεκάδες εκδηλώσεις· δεκάδες φανζίν που μοιράζονταν σε γήπεδα και συνδέσμους και εκατοντάδες μικρά και μεγάλα κείμενα στη σελίδα των RFU στο διαδίκτυο· χιλιάδες αυτοκόλλητα και αφίσες με στόχο την υπεράσπιση της «οπαδική; κουλτούρα;» και την προσπάθεια ανάδειξης μιας συνείδησης και μιας νοοτροπίας που βάζει μπροστά το unity και όχι την καφρίλα, τον αντιρατσισμό και καμιά σπιθαμή τσιμέντου στους ναζί. Αλλά το σημαντικότερο έργο των RFU ήταν αυτό: οι επαφές μεταξύ δεκάδων συνδέσμων και οπαδικών γκρουπ, η προσπάθεια δημιουργίας μιας πλατφόρμας, ενός δικτύου, ώστε να μπορούν μαζικά και πιο οργανωμένα να διεκδικηθούν τα δικαιώματά των οπαδών.
Η δολοφονία Κατσούλη
Επτά χρόνια μετά τη συγκρότηση των Radical Fans United στο Ηράκλειο πριν το αγώνα του Ηρόδοτου με τον Εθνικό δολοφονείται ο Κώστας Κατσούλης. Είχε βρεθεί για άλλη μια φορά να χρησιμοποιεί το σώμα του ως ασπίδα υπεράσπισης ανθρώπων που βρίσκονταν σε αδύναμη θέση: στις κερκίδες ενός γηπέδου όπου, όπως μαρτυρούν εκατοντάδες άνθρωποι, τα έβαλε με μια ομάδα 15 ατόμων οπλισμένων με σιδερογροθιές και μαχαίρια την ώρα που ορμούσαν ενάντια σε ένα «πέταλο» όπου υπήρχαν οικογένειες και ηλικιωμένοι. Ο Κώστας Κατσούλης δεν ήταν απλά ένας ακόμα οπαδός που αγάπησε τη ρομαντική πλευρά «της μπάλας» μέσα από τις αλάνες και μια ομάδα του Πειραιά. Ήταν ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος που συμμετείχε από παιδί στα κινήματα αλληλεγγύης.
Το 2016 το εγχώριο οπαδικό κίνημα προσπαθεί να (ξανα)συντονίσει το βηματισμό του: “....υπάρχουν πολλά που μας χωρίζουν σαν οπαδούς, άλλα χρώματα, άλλες κερκίδες, πολλές φορές και άλλες αντιλήψεις περί οπαδικών θεμάτων. Όμως υπάρχουν και πολλά που μας ενώνουν. Είναι όλα αυτά που μας αφορούν το ίδιο, γιατί ακριβώς ΟΛΟΙ τα έχουμε βιώσει...”!
Οι μαχαιριές στον Άλκη
Φλεβάρης του 2022. Στην Παπαναστασίου ένα 19άχρονος φίλαθλος του Άρη, ο Αλκιβιάδης Καμπανός πέφτει νεκρός από μαχαιριές. Δεν ήταν ραντεβού θανάτου ούτε ραντεβού για ξύλο ανάμεσα σε οπαδούς. Δεν ήταν μια σύγκρουση μεταξύ οπαδών, όπου μέσα στο μακελειό υπήρξε και ένας νεκρός, όπως είχε γίνει το 2007 στη Λεωφόρο Λαυρίου. Δεν ήταν μια τυχαία συμπλοκή. Δεν υπήρξε καμία συμπλοκή. Δεν ήταν τίποτα από αυτά… Ήταν μια προμελετημένη δολοφονία. «Αποφάσισε ο κάφρος να τον σκοτώσει γιατί υποστήριζε τη ‘λάθος’ ομάδα, αποφάσισε να τον σκοτώσει γιατί φορούσε ‘λάθος’ κασκόλ και χαιρότανε με ‘λάθος’ γκολ...Πλέον το παιχνίδι έξω από τις 4 γραμμές έχει αλλάξει, το γνωρίζουμε καλά καιρό τώρα και είναι στο χέρι όλων όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους σκεπτόμενους οπαδούς να κάνουν ότι μπορούν ώστε να σταματήσει αυτή η ανεξέλεγκτη και ανώφελη βία με μαχαίρια, τσεκούρια και όπλα προς τους ‘αλλόθρησκους’, από τους συνδέσμους και τις οπαδικές παρέες, μέχρι τα πάρκα και τις πλατείες», γράφουν τα μέλη του συνδέσμου “Malavetas Olympiakos Volou Antifa Ultras”.
Στον απόηχο της δολοφονίας του Αλκιβιάδη υπάρχουν οπαδοί που διεκδικούν ένα γήπεδο με οπαδούς και των δύο ομάδων. Ένα γήπεδο που σέβεται τις γνώμες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες όλων αυτών που δίνουν ζωή και χρώμα στα τσιμέντα, στα ανοιχτά και κλειστά γήπεδα όλης της χώρας. Ένα γήπεδο στο οποίο πρωταγωνιστούν οι παίκτες, οι προπονητές και η κερκίδα και όχι οι παράγοντες, οι παραγοντίσκοι, οι μανατζαραίοι και οι οπαδοί-υπάλληλοι. Ένα γήπεδο αλλιώς. Με άλλα μυαλά, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.