Με αφορμή την ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα έγιναν αρκετές εκδηλώσεις στην Θεσσαλονίκη, μια πόλη που στιγματίστηκε από την θηριωδία του ναζισμού και το ξεκλήρισμα της μεγάλης εβραϊκής της κοινότητας στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Η ισραηλίτικη κοινότητα της πόλης, σε συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, οργάνωσε μια συγκλονιστική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής. Η εκδήλωση ξεκίνησε σε κατανυκτική ατμόσφαιρα με μια προσευχή στα ισπανοεβραϊκά, από την σοπράνο Μαριάντζελα Χατζησταματίου, την οποία ψάλλουν εδώ και πολλά χρόνια επιζήσαντες μετά το Ολοκαύτωμα, θρηνώντας τους χαμένους συγγενείς τους. Το πρόγραμμα της συναυλίας συνεχίστηκε με έργα του Σάμιουελ Μπάρμπερ και του Λούτβιχ βαν Μπετόβεν και σολίστ τον κορυφαίο βιολιστή Gil Shaham που ενθουσίασε το κοινό με την υπέροχη δεξιοτεχνία και ερμηνεία του. Επίσης, η δημοτική παράταξη «Πόλη Ανάποδα - Δύναμη Ανατροπής», 77 χρόνια μετά την απελευθέρωση του Άουσβιτς από τον σοβιετικό στρατό, οργάνωσε ένα σύντομο οδοιπορικό από τις γειτονιές των εβραίων συμπολιτών μας στον μαρτυρικό τόπο του Μαύρου Σαββάτου (11/07/1942), την πλατεία Ελευθερίας. Μια πλατεία που, αντί να αποτελεί τόπο μνήμης όσων αποτρόπαιων συνέβησαν σε αυτή και σε όλη την πόλη μας εις βάρος της εβραϊκής κοινότητας, μετατράπηκε πρόσφατα και πάλι σε χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων. Η περιήγηση, με διάρκεια περίπου μιάμιση ώρα, είχε ως ξεναγό τον συγγραφέα Γιάννη Γκλαρνέτατζη, παλιό συνεργάτη της «Εποχής».
Την ίδια μέρα με τις εκδηλώσεις που προαναφέρθηκαν, έγινε και η «επίσημη» εκδήλωση που οργάνωσε ο δήμος Θεσσαλονίκης για την μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, στην πλατεία Ελευθερίας, σε έναν ιστορικό χώρο όπου τον Ιούλιο του 1942 διατάχθηκαν να συγκεντρωθούν όλοι οι άνδρες Εβραίοι της πόλης, ηλικίας από 18 έως 45 ετών. Εκεί, αφού υπέστησαν απερίγραπτους εξευτελισμούς από τους ναζί, καταγράφηκαν και οδηγήθηκαν στοιβαγμένοι σε βαγόνια τραίνων στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ευρώπης. Με την υποκρισία να περισσεύει, η νεοφιλελεύθερη διοίκηση του δήμου οργανώνει εκδήλωση σε μια πλατεία με μεγάλο ιστορικό βάρος την οποία έχει μετατρέψει σε χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων. Κι έτσι, με μεγάλα λόγια κι επικοινωνιακό σόου, «γιορτάζει» ο δήμος την ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος ντροπιάζοντας ουσιαστικά τον ιστορικό χώρο με την αγοραία διαχείρισή του, στην υπηρεσία της παντοδυναμίας του αυτοκινήτου και των ποικίλων οικονομικών συμφερόντων.
Η πλατεία Ελευθερίας πρέπει να γίνει επιτέλους μια πλατεία αντάξια του ονόματος και της ιστορίας της, να τιμηθεί η ιστορική μνήμη όπως της αρμόζει και να δημιουργηθεί άμεσα ένας ελεύθερος δημόσιος χώρος πρασίνου στο κέντρο της πόλης. Τον θυμό του και την θλίψη του για όσα συμβαίνουν στην πλατεία Ελευθερίας περιέγραψε μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό «στο Κόκκινο» Θεσσαλονίκης, ο Σάμης Ταμπώχ, θεσσαλονικιός εβραίος, παιδί της δεύτερης γενιάς του Ολοκαυτώματος και ζωγράφος, ο οποίος παρακολούθησε την επίσημη εκδήλωση για την μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος το πρωί της Κυριακής. Όταν ο Κωνσταντίνος Ζέρβας ξεκίνησε την ομιλία του στην ιστορική πλατεία, την οποία έχει μετατρέψει σε υπαίθριο παρκινγκ, ο κ. Ταμπώχ φώναξε «αίσχος δήμαρχε» και δήλωσε τα εξής: «Δεν είναι πλατεία, είναι παρκινγκ εδώ και ενάμιση μήνα, χάρη στη «σιδερένια θέληση και πυγμή» του δημάρχου μας, του οποίου η αισθητική προσβαλλόταν από τις λαμαρίνες τις οποίες φρόντισε να κρατήσει εκεί για δυόμιση χρόνια. Είμαι πάρα πολύ θυμωμένος. Δεν μπορώ να ανεχθώ αυτό το πράγμα. Άκουσα παραμύθια από επίσημα χείλη. Τόσα παραμύθια είχα να ακούσω από μικρό παιδί. Ζητώ δικαίωση για όλους αυτούς που έφυγαν, εξοντώθηκαν. Προσπαθώ και κάνω ότι μπορώ για να ξαναγίνει η πλατεία Ελευθερίας αυτό που της αξίζει».