Στην τηλεοπτική παρουσία –διότι συνέντευξη δεν τη λες- του Κ. Μητσοτάκη στον ΣΚΑΪ και τον Γιώργο Αυτιά, ο πρωθυπουργός είπε μία μεγάλη αλήθεια. «Υπάρχει κάποια εσωτερική πίεση και θέλουν να αλλάξουν την ατζέντα από τα πολλά προβλήματα που έχει η οικονομία». Ο ίδιος αναφερόταν στην τουρκική κυβέρνηση, όμως σε αυτή τη διαπίστωση καθρεφτίζεται και η ελληνική κυβέρνηση. Ενώ πνίγεται η ελληνική κοινωνία και η οικονομία, ο Κ. Μητσοτάκης φορά το σωσίβιο της «πατρίδας» και επιχειρεί να διασωθεί πολιτικά.
Παυσίπονα
Ο πληθωρισμός για τον Ιανουάριο έφτασε στο 6,2%, καταρρίπτοντας ρεκόρ 25ετίας και οι ενδείξεις είναι ότι θα συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο (βλ. σελίδες 16-17). Οι ανατιμήσεις είναι αλματώδεις, με το φυσικό αέριο να έφτασε το 153,8% σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2021, το ρεύμα στο 56,7% και τα τρόφιμα μεταξύ 10-20%. Η Κομισιόν σε έκθεσή της εκτιμά πως οι τιμές σε ρεύμα και φυσικό αέριο θα παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα μέχρι και την άνοιξη του 2023, δηλαδή ενάμιση χρόνο μετά. Με αυτούς τους ρυθμούς, εκτιμάται ότι ο προϋπολογισμός του 2022 χρήζει αναθεώρησης και αυτό το γεγονός αποκαλύπτει την πολιτική της κυβέρνησης.
Ενώ οι ανισότητες οξύνονται, η κυβέρνηση κάνει την πολιτική επιλογή να πάει με την πλευρά της «δημοσιονομικής σταθερότητας», η οποία όπως είπε χαρακτηριστικά και ο πρωθυπουργός «δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τεθεί υπό αμφισβήτηση». Επιλέγουν να δώσουν «παυσίπονα», είτε με τις μικρές –και συνεχώς μειούμενες- επιδοτήσεις ρεύματος, είτε με σχέδια για στήριξη των «ευάλωτων νοικοκυριών με δώρο Πάσχα», όπως έκανε τα Χριστούγεννα που ενίσχυσε όσους ζουν επίσημα κάτω από το όριο της φτώχειας.
Εκτός ραντάρ κυβέρνησης
«Η καταπολέμηση των ανισοτήτων παρότι απασχολεί όλους τους επιστήμονες και πολιτικούς, δεν βρίσκεται στο ραντάρ της κυβέρνησης γιατί θεωρεί ως νεοφιλελεύθερη που είναι ότι η αγορά θα λύσει αυτά τα προβλήματα από μόνη της», είπε Στο Κόκκινο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. «Φτάσαμε εδώ γιατί έχουμε μία κυβέρνηση που διαβεβαίωνε ότι το φαινόμενο είναι παροδικό και ακόμα και σήμερα δεν τολμά να παρέμβει αποφασιστικά», δήλωσαν οι Έφη Αχτσιόγλου και Αλ. Χαρίτσης. Προς επίρρωση αυτών, ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, σε εκδήλωση του Economist, δήλωσε: «η στατική και, κυρίως, η δυναμική της ‘μεγάλης εικόνας’ της ελληνικής οικονομίας είναι θετική και οι προοπτικές της ακόμα πιο θετικές (…) Ως κυβέρνηση και ως οικονομικό επιτελείο έχουμε πλήρη συναίσθηση του γεγονότος ότι παρά την πολλά υποσχόμενη ‘μεγάλη εικόνα’, η ‘φωτογραφία της στιγμής’ έχει ‘σκιές’, εξαιτίας σημαντικών δυσκολιών και προκλήσεων. Δυσκολίες και προκλήσεις ενδογενούς και εξωγενούς προέλευσης». Μπορεί από τη μία να περιορίζεται η ρητορική περί εξωγενούς κρίσης, από την άλλη όμως επιμένει η κυβέρνηση στην παροδικότητα, επιχείρημα που έχει εγκαταλείψει επίσημα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Με την εις άτοπο επαγωγή, τα νούμερα είναι παροδικά και όλα είναι «υπερβολές». Όπως είπε πιο λαϊκά και πιο κυνικά ο υπουργός Ανάπτυξης Ά. Γεωργιάδης «παρά τη γενική γκρίνια στην οποία ειδικευόμαστε ως λαός, η εικόνα είναι ότι το μήνα Δεκέμβριο οι ιδιωτικές καταθέσεις αυξήθηκαν κατά 4,2 δισ.». Άρα όλα βαίνουν καλώς, αρκεί να μην γκρινιάζουμε ως έθνος.
Προδοτική η αντιπολίτευση;
Με την ελληνική οικονομία να έχει πολλά προβλήματα, όπως διαπίστωνε ο πρωθυπουργός για την τουρκική οικονομία, επιχειρείται να αλλάξει η ατζέντα. Και τι καλύτερο θέμα από τον «πόλεμο» και την «απειλή». Η Ελλάδα, μάλιστα, παίζει σε δύο «μέτωπα», το τουρκικό και το ουκρανικό. Ο Κ. Μητσοτάκης δήλωσε στη βουλή (βλ. τον Χ. Γεωργούλα στη σελ. 7), με αφορμή το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα 7 δισ. ευρώ, «κάθε πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της πατρίδας». Τι υπονόησε ο πρωθυπουργός; Ότι ο διάλογος, η αντιπαράθεση, ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, η αντιπολίτευση είναι εχθρική προς το «συμφέρον της πατρίδας» και ότι όποιος διαφωνεί είναι «εκτός του εθνικού μετώπου». Χαρακτηριστική ήταν η επίθεση, και κυρίως το περιεχόμενό της, εναντίον του βουλευτή Γιώργου Τσίπρα. Μάλιστα, και με αυτή την αφορμή δεν δίστασε να χαρακτηρίσει «εθνική παραφωνία» την αξιωματική αντιπολίτευση και «αρνητή της εθνικής συναίνεσης και του εθνικού μετώπου». Σε ανάρτησή του ο Θανάσης Καμπαγιάννης έγραψε, μεταξύ άλλων, «στα πιο φιλελεύθερα εγχειρίδια αναγνωρίζεται ότι η αστική δημοκρατία οφείλει να ανεχτεί την ελεύθερη λειτουργία κομμάτων που αμφισβητούν ακόμα και το ίδιο το πλαίσιο του ‘συμφέροντος της πατρίδας’, προβάλλοντας μια ταξική και όχι εθνική διαίρεση της κοινωνίας (…) Η τοποθέτηση Μητσοτάκη βρίσκεται έξω από τα αυτονόητα της αστικής δημοκρατίας (…) θέτοντας εκτός εθνικού κορμού τους διαφωνούντες».
Πολεμοκαπηλεία
Την ίδια επικινδυνότητα που εκπέμπει η απαξίωση της (αστικής) δημοκρατίας, εκπέμπει και η εξωτερική πολιτική, που ασκείται με μουσική υπόκρουση τα τύμπανα του πολέμου. Από τη μία, η Ελλάδα απειλεί να τινάξει στον αέρα τον προγραμματισμένο για τις 22 Φεβρουαρίου κύκλο διερευνητικών επαφών με την Τουρκία. Ο Κ. Μητσοτάκης, μάλιστα, μέσω του ελληνικού κοινοβουλίου έστειλε μήνυμα και στο ΝΑΤΟ, που κατηγόρησε λίγο ή πολύ για «ίσες αποστάσεις», λέγοντας ότι «ένας εταίρος σταθερός και φιλειρηνικός απειλείται από έναν άλλο, ο οποίος μάλιστα αγνοεί το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες της Συμμαχίας και ενίοτε την εκβιάζει, εξοπλιζόμενος με ρωσικά συστήματα». Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται ετοιμοπόλεμη και για την περίπτωση της Ουκρανίας. Συγκεκριμένα, κατά την 6η Σύνοδο Κορυφής ΕΕ – Αφρικανικής Ένωσης ο Κ. Μητσοτάκης δήλωσε «επανεπιβεβαιώσαμε την απόλυτη ενότητά μας, τη στήριξή μας στην εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και την αποφασιστικότητά μας να αντιδράσουμε συντονισμένα και σε συνεννόηση με τους ευρωατλαντικούς συμμάχους μας, σε περίπτωση που υπάρξει εισβολή από πλευράς Ρωσίας στην Ουκρανία».
Ο Σωτήρης Βαλντέν σε άρθρο του στο tvxs με τίτλο «Ουκρανία: Όχι στην πολεμοκαπηλεία» ρίχνει τον «πατριωτικό μανδύα» της κυβέρνησης και της Δύσης, κάνοντας λόγο για «πρωτόγνωρη προπαγανδιστική εκστρατεία», κατά την οποία καλλιεργείται πολεμικό κλίμα και προεξοφλείται στρατιωτική σύγκρουση. «Η ειρηνική επίλυση των διαφορών, η μη χρήση βίας ή απειλή βίας, καθώς και ο σεβασμός της κυριαρχίας των κρατών είναι η μόνη βάση για τις διεθνείς σχέσεις, εφόσον επιθυμούμε τη συμβίωση (…) Επείγει η άμεση αποκλιμάκωση της έντασης, με τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή. Η προκλητική και πολεμοχαρής ρητορική επιβάλλεται να τερματιστεί άμεσα (…) Πρόκειται για ακραίο τυχοδιωκτισμό δυνάμεων που προσπαθούν να αποτρέψουν την παρακμή τους με σπασμωδικές κινήσεις. Πρέπει για αυτό να καταδικαστούν από κάθε ειρηνόφιλο πολίτη».