Αυτός που κλέβει τρόφιμα, είναι το θύμα. Θύτης είναι ο διώκτης του. Τα έχει ξεκαθαρίσει ο Βίκτωρ Ουγκώ εδώ και δύο αιώνες. Κι είναι κάπως γραφικό να επικαλούνται τον Βίκτωρα Ουγκώ σε κάθε κατρακύλα, αλλά αυτά έχει η ζωή: Την τάση να επαναλαμβάνεται ανά τα χρόνια, ανά τον κόσμο και γενικώς.
Τι έγινε το ξέρουμε όλοι: Γυναίκα έκλεψε τρόφιμα αξίας 30 ευρώ από τα Lidl, ο υπεύθυνος του καταστήματος τής έκανε μήνυση, επενέβησαν και η αστυνομία και οι πελάτες για να τον αποτρέψουν, τελικά η μήνυση ανακαλέστηκε μετά την κατακραυγή και αυτή τη νίκη καρπώθηκε ο Άδωνις. Αυτά ως δεδομένα. Επίσης δεδομένες είναι οι διαπιστώσεις μας: Εξαθλιωνόμαστε.
Έχω στο κομοδίνο μου τον λογαριασμό της ΔΕΗ κι ακόμη δεν τόλμησα να τον ανοίξω, είναι κι αυτή μια τρομοκρατία.
Εν πάση περιπτώσει, όμως. Πίσω στα δικά μας. Εξαθλιωνόμαστε. Μας τρώει αυτή η άβυσσος από έξω προς τα μέσα και κόλαση δεν είναι γενικώς οι άλλοι, η κόλαση έχει όνομα, η κόλαση είναι αυτή η κυβέρνηση. Και το να σε τρομάξει πιο πολύ από την αβεβαιότητα αν θα ζήσεις στην περίπτωση που αρρωστήσεις, αν θα έχεις χρήματα για φάρμακα ή για φαγητό, αν θα μπορείς να έχεις ρεύμα και τρόφιμα; Δεν είναι πολλά ακόμη. Κι αυτά χωρίς να μπαίνουν στην εξίσωση οι άνθρωποι που αγαπάς, ας μην προσθέτουμε περισσότερο άγχος στο ήδη καταβεβλημένο θυμικό μας.
Η αρχισυντάκτρια με κοροϊδεύει κάθε φορά, μην γράφεις -λέει- τόσο απαισιόδοξα. Και τι να κάνω; Σα να μας έχεσε η μοίρα νιώθω. Δεν είναι μόνο η αγριότητα της κατάστασης, είναι πιο πολύ ο κυνισμός τους. Που όλα πάνε λάθος κι αυτοί μας κοροϊδεύουν κιόλας: Μόνο επιτυχίες η κυβέρνηση, μόνο επιτυχίες! Κι αλίμονο αν μπορώ να σκεφτώ έστω και μία.
Βέβαια, η διαρκής υπενθύμιση του χάους δεν εξυπηρετεί και κάπου, όχι από ένα σημείο και μετά. Έχει δίκιο η αρχισυντάκτρια, όλοι ξέρουμε πως ζούμε κολλημένοι σε μαύρη πίσσα. Θα τα σκεφτόμαστε κάποτε όλα αυτά και δεν θα γελάμε, αλλά θα εντυπωσιαζόμαστε που επιζήσαμε -με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε μέχρι τότε.
Αυτή είναι κι η στιγμή που διαπιστώνεται κάτι συντριπτικό: Από το τελευταίο τεράστιο κίνημα έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια. Από τότε που ρίχναμε κυβερνήσεις και γίναμε η αρχή του τέλους του Αντώνη Σαμαρά. Θα τις θυμάστε σίγουρα εκείνες τις εποχές. Εμείς ήμασταν πολύ νέοι, οι μεγαλύτεροι μάς ακολούθησαν, σίγουρα θα το θυμάστε. Αν όντως την ιστορία τη μετράμε σε δεκαετίες, τώρα ήρθε ξανά η στιγμή να ξεκινήσει να ξαναγράφεται με νίκες.
Έχει δίκιο η αρχισυντάκτρια, δεν πάμε πουθενά μόνο με τις τραγικές διαπιστώσεις. Σε λίγο καιρό θα αυξηθούν κατακόρυφα, το έχουμε ξαναζήσει, θα μας πλακώνουν στο στήθος τα βράδια. Αλλά δεν πάμε πουθενά μόνο διαπιστώνοντας τη φρίκη. Έτσι, μπορούμε μόνο να περιμένουμε την ιστορική ετυμηγορία: Ότι ο κόσμος είναι λαίλαπα και ήρθε ξανά η ώρα να τον σουλουπώσουμε. Αυτό βοηθάει περισσότερο στο μέλλον με τα ωραία βραδιά.