Είναι γνωστό ότι ποδόσφαιρο και Λατινική Αμερική έχουν μια πολύ στενή σχέση. Αυτή όμως η σχέση δεν ήταν πάντα χωρίς κοινωνικά προβλήματα, χωρίς ρατσισμό. Η ιστορία του Ισαμπελίνο Γκραντίν, ενός πολύ μεγάλου ουρουγουανού ποδοσφαιριστή που πέρα από το τεράστιο ταλέντο ήταν από τους πρώτους που αντιμετώπισαν με θάρρος τον ρατσισμό σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Ο Ισαμπελίνο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο το 1897, με τον προπάππου του να ήταν από το Λεσότο της Αφρικής, απ’ όπου μεταφέρθηκε σκλάβος στη Νότια Αμερική. Όταν μεγάλωνε ο Ισαμπελίνο, το ποδόσφαιρο είχε αρχίσει να γίνεται δημοφιλές στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, κυρίως από τους άγγλους ναυτικούς που μαθαίνουν τους τοπικούς λαούς το... μαγικό αυτό άθλημα.
Οι πρώτοι μαύροι ποδοσφαιριστές
Ο Ισαμπελίνο είχε τρομερά φυσικά προσόντα και ήταν εξαιρετικός αθλητής, εκτός από τεχνίτης ποδοσφαιριστής. Όμως η Νασιονάλ δεν δεχόταν μαύρους παίκτες και έτσι ο Γκραντίν εντάχθηκε στην Πενιαρόλ, ενώ εντάχθηκε και ως δρομέας στην Ολίμπια του Μοντεβιδέο. Οι πολύ καλές εμφανίσεις με τη φανέλα της Πενιαρόλ, τον έφεραν στην εθνική Ουρουγουάης μαζί με ακόμα έναν μαύρο ποδοσφαιριστή τον Χουάν Ντελγκάδο. Οι δυο τους ήταν στη “Σελέστε” που πήρε μέρος στο 1ο Κόπα Αμέρικα το 1916. Ήταν η πρώτη φορά που μαύροι ποδοσφαιριστές φόρεσαν τη φανέλα εθνικής ομάδας και αγωνίστηκαν σε διεθνές τουρνουά. Ήταν 2 Ιουλίου του 1916 στο γήπεδο της Χιμνάσια στο Μπουένος Άιρες, όταν μπροστά σε 3.000 θεατές η Ουρουγουάη νίκησε 4-0 τη Χιλή και ο Γκραντίν σκόραρε δυο γκολ.
Η αντίδραση των Χιλιανών για τη βαριά ήττα ήταν να κάνουν ένσταση, διεκδικώντας να πάρουν το ματς στα χαρτιά «γιατί η Ουρουγουάη είχε κατεβάσει δύο Αφρικανούς, που κανείς δεν ξέρει από πού μπορεί να είναι». Η ένσταση απορρίφθηκε και ο Γκραντίν συνέχισε λίγες μέρες αργότερα, σκοράροντας και απέναντι στη Βραζιλία. Την τελευταία αγωνιστική η Ουρουγουάη ήρθε 0-0 με την διοργανώτρια Αργεντινή έδωσαν τον τίτλο στη “Σελέστε” και στον Γκραντίν τον τίτλο του 1ου σκόρερ και του καλύτερου παίκτη της διοργάνωσης. Ο Γκαντίν μαζί με τον Ντελγκάδο έγραψαν ιστορία. Ήταν οι πρώτοι που “χτύπησαν” τον ρατσισμό και απέδειξαν ότι το ποδόσφαιρο είναι ανοιχτό σε όλους, ότι είναι ένα άθλημα για τον φτωχό και τον πλούσιο, τον λευκό και τον μαύρο.
Όταν ο Γκραντίν έτρεχε
Η πορεία του Ισαμπελίνο Γκραντίν στην Πενιαρόλ ήταν εξαιρετική. Κατέκτησε δυο πρωταθλήματα, σκόραρε 101 φορές σε 212 αγώνες για τους κιτρινόμαυρους του Μοντεβιδεο. Όμως στάθηκε άτυχος, γιατί η αντιπαράθεση της Πενιαρόλ με την ομοσπονδία, οδήγησε την ομάδα να απέχει από τις διοργανώσεις και οι παίκτες της να μην αγωνίζονται στην Εθνική Ουρουγουάης. Έτσι, ο Γραντίν και οι συμπαίκτες του έχασαν και τίτλους και συμμετοχές. Για τον Ισαμπελίνο, ο μεγάλος ουρουγουανός συγγραφέας και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος Εδουάρδο Γκαλεάνο έγραφε: «Ο κόσμος σηκωνόταν από τις θέσεις του όταν ο Γκραντίν ξεκινούσε να τρέχει, είχε τον έλεγχο της μπάλας λες και περπατούσε και χωρίς να σταματάει περνούσε όλους τους αντιπάλους μέχρι να τελειώσει την κούρσα του. Είχε αγγελικό πρόσωπο, ήταν ένας από αυτούς τους τύπους που και κάτι κακό να έκαναν, κανείς δεν θα το πίστευε», ενώ και ο περουβιανός ποιητής Χουάν Πάρα ντελ Ριέγο έγραψε ποίημα γι’ αυτόν.
Ο Ισαμπελίνο έγινε πρότυπο για όλους τους μαύρους της Λατινικής Αμερικής. Ήταν παραπάνω από ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, ήταν ένα σύμβολο αντίστασης στην καταπίεση και στην μάχη για τα ίσα δικαιώματα. Όταν η Ουρουγουάη αντιμετώπισε τη Βραζιλία ο Γκραντίν σκόραρε στο 2-2 και οι δυο ομάδες έπαιξαν μπαράζ. Οι γηπεδούχοι κέρδισαν στην παράταση με γκολ του Φρίντενραϊχ και ο Γκραντίν δεν μπόρεσε να κατακτήσει το 2ο Κόπα Αμέρικα.
Ο Ισαμπελίνο είχε επιτυχίες και στον στίβο. Από το 1918 ως το 1922 κέρδισε 4 χρυσά στα 400 μέτρα στους Αγώνες Νότιας Αμερικής, άλλα 2 χρυσά και ένα χάλκινο στα 200 μέτρα και ακόμα 2 χρυσά στα 4×400. Ο Γκραντίν ήταν ένας ολοκληρωμένος αθλητής, ένας θρύλος για την Ουρουγουάη. Παρά τις επιτυχίες όμως, την λατρεία και την αγάπη του κόσμου, η ζωή του μετά τον αθλητισμό ήταν φτωχική.
Τον Δεκέμβριο του 1944, ο Ισαμπελίνο Γκραντίν νοσηλευόταν σε νοσοκομείο. Η Πενιαρόλ στις 17 του μήνα διεκδικούσε τον τίτλο κόντρα στην “αιώνια αντίπαλο” της Νασιοναλ. Ο Γκραντίν άκουγε το ματς στο ραδιόφωνο, στο αίθριο του νοσοκομείο, μαζί με άλλους ασθενείς όμως δεν άντεξε και αποχώρησε για το δωμάτιό του. Η Πενιαρόλ νίκησε 3-2 και πανηγύρισε το 15ο πρωτάθλημά της, αφιερωμένο στον Ισαμπελίνο. Τέσσερις μέρες αργότερα στις 21 Δεκεμβρίου σε ηλικία μόλις 47 ετών, ο Ισαμπελίνο πέθανε, φτωχός σε υλικά αγαθά, πλούσιος από χαρά και αγάπη του φίλαθλου κόσμου.