Ο άνθρωπος είναι ον μεταφυσικό. Αναρωτιέται για τον κόσμο, στοχάζεται για τη ζωή και αγωνιά για την ύπαρξη από τότε που κατάφερε για πρώτη φορά να σταθεί όρθιος στα δυο του πόδια. Αυτή η μικρή-μεγάλη φιλοσοφική αλήθεια του επί γης ανθρώπου τον συνοδεύει από τα σπάργανα μέχρι το τέλος της ζωής και ορίζει τον νου και το σώμα του, την κουλτούρα και τον πολιτισμό του, την προσωπικότητα και τις πεποιθήσεις του. Αυτή η αλήθεια βρίσκεται στον πυρήνα της σκέψης και του έργου του Δημήτρη Αληθεινού, ο οποίος με τη σειρά του προσπαθεί διαρκώς να απαντήσει μέσα από το έργο του στο μεγάλο ερώτημα της ζωής, του έρωτα και του θανάτου. Ξέρει ότι ο άνθρωπος κουβαλάει την ύπαρξη του, όπως ο Σίσυφος την πέτρα στην ανηφόρα του και γνωρίζει ότι η πέτρα δεν θα φτάσει ποτέ στην κορυφή, ότι πάντα θα επιστρέφει στο χώμα όπου ανήκει. Γνωρίζει ότι το τέλος είναι το ίδιο είτε ο άνθρωπος συμμετέχει στην τελετουργία της θρησκείας είτε στην τελετουργία της επανάστασης είτε ψελλίζει προσευχές είτε κρατάει χειροβομβίδες το ερώτημα είναι το ίδιο αλλά και αυτός δεν θα πάψει ποτέ να προσπαθεί να ολοκληρώσει την ίδια διαδρομή hasta la Victoria siempre…

 

 

Ο Αληθεινός έρχεται και πάλι με τη νέα του έκθεση στη Roma Gallery να αναστοχαστεί αλλά και να παίξει με το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πλάθει ως άλλος δημιουργός, 32 κεφάλια από πηλό. Τα τοποθετεί πάνω σε κεκαλυμμένα από χοντρό ύφασμα ρολόγια που αδιάληπτα μετράνε το χρόνο και ταυτόχρονα συνθέτουν την παρτιτούρα των εκφράσεων και μορφασμών που εμφυσά στις ανθρώπινες κεφαλές. Εκφράσεις και μορφασμούς άγχους και αγωνίας, οδύνης και αγανάκτησης, θλίψης και φόβου από τη μία. Εκφράσεις και μορφασμούς του παίγνιου, του σαρκασμού, της υποταγής, του άβουλου και του γκροτέσκου, από την άλλη. Ο Αληθεινός παρουσιάζει δύο επιτοίχιες κατασκευές που μεταξύ τους έχουν διαγώνια σχέση και η μία αποθεώνει τον πάσχοντα άνθρωπο, ενώ η άλλη σαρκάζει τον άνθρωπο-πρόβατο. Στην πρώτη, ξύλινα χέρια σε στάσεις και κινήσεις ανάλογες επιτείνουν το ανθρώπινο δράμα στη δεύτερη αυτιά προβάτου, μαρκαρισμένα μάλιστα με έγχρωμα πλαστικά μανταλάκια, αποκαλύπτουν την ανθρώπινη κωμωδία στη χειρότερη εκδοχή, αυτή του άβουλου, χειραγωγούμενου κοπαδιού.

Απέναντι από την κάθε κατασκευή-εγκατάσταση έχουν τοποθετηθεί από δύο πίνακες, φτιαγμένοι από πηλό τερακότα μέσα σε σιδερένια πλαίσια μοιάζουν με χέρσα γη σκασμένη και ξερή σαν έρημος ή άνυδρο χωράφι που κανείς δεν πρόκειται να σπείρει με καρπούς. Εκεί επάνω όμως, ο καλλιτέχνης- δημιουργός χαράζει τις δικές του γραφές. Μιλάει με σύμβολα και αλληγορίες. Διαλέγει στίχους από τον Εκκλησιαστή κι απ’ τη Γυναίκα της Ζάκυθος του Διονυσίου Σολωμού. Δύο ποιητικά αριστουργήματα βαθιά αιρετικά και άγρια, το καθένα με τον τρόπο του, που βρυχώνται τη μάχη του κακού με τον εαυτό του, αφού το καλό δεν αφορά κανέναν και στην καλύτερη έχει τον ρόλο τού από μακριά θεατή των γεγονότων. Πάνω στην έρημη χώρα των πινάκων του, ο Αληθεινός εκτός από τα κείμενα βάζει και αντικείμενα… Τοποθετεί χέρια ξύλινα, δείκτες ρολογιού, γράμματα και αριθμούς και μια χειροβομβίδα έτοιμη να εκραγεί μόλις ο αντίχειρας που την κρατάει, απασφαλίσει. Σπαράγματα και μνήμες από τα μολυβένια χρόνια του ’70 σαν διαρκής εφιάλτης ή σαν επανεκκίνηση του «επαναστατικού προτσές» που θα έλεγε μια κεφαλή από τις εκτιθέμενες αν ήταν ομιλούσα. Αλλά δεν είναι…

Κι έτσι σαν παραμύθι τον λόγο θα πάρει ο Εκκλησιαστής για να θυμίσει ότι «κάθε πράγμα κι η ώρα του. Ώρα να γεννήσεις, ώρα να ψοφήσεις, ώρα για να φτιάξεις, ώρα να χαλάσεις. Ώρα να φονέψεις, ώρα να γιατρέψεις. Ώρα να γκρεμίσεις, ώρα για να χτίσεις, ώρα για να κλάψεις, ώρα να γελάσεις. Ώρα να θρηνήσεις, ώρα να γλεντήσεις, ώρα να πληγώσεις, ώρα για να νιώσεις… Ώρα να μιλήσεις, ώρα να σωπάσεις. Ώρα ν’ αγαπήσεις, ώρα να μισήσεις. Ώρα να φιλιώσεις, ώρα να σκοτώσεις»… («Ο Εκκλησιαστής», εκδόσεις Δώμα, σε απόδοση του Θάνου Σαμαρτζή).

 

 

Ο Δημήτρης Αληθεινός ανήκει σ’ αυτήν την ενεργή, χρήσιμη και αενάως δημιουργική κατηγορία των «ιερών δεινοσαύρων» της σύγχρονης τέχνης, που επιμένουν να συνδέουν το κινηματικό παρελθόν της με το αδρανές σήμερα και εξακολουθούν να αναζητούν την ουτοπία του Άξιου Βίου για τον/την άνθρωπο. Ακριβώς μέσα από αυτόν τον δρόμο νοηματοδοτούν την πορεία προς το μέλλον που έτσι κι αλλιώς είναι ήδη εδώ. Ακριβώς μέσα από αυτήν την αδιάρρηκτη και ταυτόχρονα διάτρητης βεβαιότητας σχέση παρελθόντος- παρόντος, ο Αληθεινός επιμένει, όπως είπαμε, να πυροδοτεί το αιώνιο ερώτημα-μυστήριο της τέχνης, που δεν είναι άλλο από το ερώτημα της Ζωής, του Έρωτα και του Θανάτου. Ναι! Αλλά ποιας Ζωής, ποιου Έρωτα και ποιου Θανάτου; Ερωτήματα ουσιώδη και εσαεί αναπάντητα γι’ αυτό και εσαεί επίκαιρα.

Η επιμέλεια της έκθεσης είναι του Χριστόφορου Μαρίνου και η διάρκεια της μέχρι τις 15 Μαρτίου.

Δημήτρης Τρίκας Περισσότερα Άρθρα
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet