Στη συνάντηση του με τον Μάρτιν Σουλτς ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης δήλωσε πως «σημασία έχει οι λαοί της Ευρώπης να αντιληφθούν ότι το προσφυγικό δεν είναι άλλο ένα πρόβλημα. Του Βασίλη ΡόγγαΟ χώρος του Κέντρου έχει την τάση τα τελευταία χρόνια της συρρίκνωσης του να προβλέπει αλλαγή του πολιτικού σκηνικού τέτοια που να τον ευνοεί, αλλά ποτέ δεν επιβεβαιώνεται. Προσπάθεια για προφητείες που θα εκπληρωθούν από μονές τους ή απόδραση από το μείζον του σεχταρισμού και της ισχνής κοινωνικής εμβέλειας του χώρου;
Η τελευταία απόπειρα αυτού του είδους -υπό το μανδύα της ενότητας του Κέντρου- ήταν από τον πρώην υπουργό Γιάννη Μαγκλιώτη. Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη την Τέταρτη αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα δημιουργίας ενός μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος μιας και η κυβέρνηση θα παραπαίει και πιθανότατα να έχουμε εκλογές ως το καλοκαίρι.
Όμως, ας δούμε τι ακριβώς συμβαίνει. Η δημιουργία ενός ενωμένου κόμματος του Κέντρου σκοντάφτει στη δεδομένη άρνηση του αρχηγού του Ποταμιού. Κόμμα σοσιαλδημοκρατικό και ενιαίο χωρίς το Ποτάμι δεν μπορεί να υπάρξει και παρά τις εσωκομματικές τριβές, μετά το πολύ κακό εκλογικό αποτέλεσμα, η ηγεσία του Θεοδωράκη δεν αμφισβητείται ανοιχτά. Βεβαίως αυτό μέχρι τώρα.
Η μετάθεση του συνεδρίου για το Φεβρουάριο από το Δεκέμβριο, που ήταν προγραμματισμένο, έχει τη δική της, ξεχωριστή πολιτική σημασία για τα εσωκομματικά του Ποταμιού του οποίου ο προσυνεδριακός διάλογος έχει ξεκινήσει. Η δικαιολογία για αυτήν τη μετάθεση είναι κάπως αδύναμη ως επιχείρημα: «Οι άνθρωποι που πλησιάζουν το Ποτάμι αυξάνονται διαρκώς. Σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε να δώσουμε χρόνο για μια ουσιαστική, οργανωμένη συζήτηση. Γι’ αυτό, κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της ΚΟΕΣ (Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου) αποφασίστηκε ομόφωνα η επιμήκυνση του χρόνου για τον προσυνεδριακό διάλογο και η μετάθεση της ημερομηνίας διεξαγωγής του συνεδρίου στις 26, 27, 28 Φεβρουαρίου», ανακοινώθηκε πριν λίγες ημέρες.
Προτάσεις για το προσφυγικόΌμως και στο ΠΑΣΟΚ δεν λείπουν τα προβλήματα που τελευταία εστιάζονται στην αμφισβήτηση της ηγεσίας της προέδρου. Η Φώφη Γεννηματά ενώ συνεχίζει απρόσκοπτα τη συνεργασία του κόμματός της με τη ΔΗΜΑΡ, παράλληλα προβληματίζεται από την αυτόνομη από το κόμμα υπερδραστηριότητα του πρώην προέδρου Ευάγγελου Βενιζέλου. Η ηγεμονική του εμφάνιση στη Βουλή για την υπεράσπιση των συμφερόντων των καναλαρχών έχει τη σημασία της, ενώ οι οικονομικές του προβλέψεις περί «στασιμοχρεοκοπίας» ή ότι «είναι πολιτική αθλιότητα να λες πως το PSI έβλαψε τα ταμεία» δημιουργούν αρνητικές εντυπώσεις στην κοινωνία και το κόμμα.
Στα θέματα της συγκυρίας και τα δύο κόμματα ασχολήθηκαν με το προσφυγικό, οι ηγεσίες τους συνάντησαν τον Μάρτιν Σουλτς και σχολίασαν με αρνητικό τρόπο το ζήτημα που δημιουργήθηκε με την αναφορά του υπουργού παιδείας στον ποντιακό ελληνισμό. Την προηγούμενη εβδομάδα, το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε για μια περισσότερο προτασιακή πολιτική παρέμβαση με τις «10 προτάσεις για την αντιμετώπιση του προσφυγικού» που κατέθεσε. Ταυτόχρονα, η υλοποίηση αυτών των προτάσεων θεωρεί απαραίτητη και τη δημιουργία του Εθνικού Συμβουλίου Μεταναστευτικής Πολιτικής με τη συμμετοχή κομμάτων, τοπικής αυτοδιοίκησης και κοινωνικών φορέων. Από τη μεριά του Ποταμιού, στη συνάντηση του με τον Μάρτιν Σουλτς ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης δήλωσε για το μεγάλο αυτό ζήτημα πως «σημασία έχει οι λαοί της Ευρώπης να αντιληφθούν ότι το προσφυγικό δεν είναι άλλο ένα πρόβλημα. Δεν είναι πρόβλημα της Τουρκίας, δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας είναι ένα διεθνές πρόβλημα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπισθεί». Κατατεθειμένες είναι οι εξίσου 10 προτάσεις του κόμματος για το προσφυγικό που απευθύνονται προς την ΕΕ και την ελληνική κυβέρνηση.
Αντιφατική στρατηγικήΤέλος, είναι γνωστό το πρόβλημα του διπλού λόγου που δεν δημιουργεί αίσθηση αξιοπιστίας στους πολίτες για τα δύο κόμματα της κεντροαριστεράς. Αφενός, συντάχθηκαν με την άνευ όρων παράδοση της προηγούμενης κυβέρνησης στις απαιτήσεις των δανειστών (ναι στο δημοψήφισμα, υπερψήφιση των μέτρων πριν τις εκλογές), αφετέρου, προσπαθούν να επιδείξουν ένα κοινωνικό ή και φιλολαϊκό προφίλ μη στηρίζοντας τις «μεταρρυθμίσεις» των προαπαιτουμένων. Η αντιφατική στρατηγική έχει τα κοινωνικά της όρια και οι ηγεσίες των δύο κομμάτων δεν αναδεικνύουν ένα σταθερό πολιτικό βηματισμό, έτσι ώστε να μπορέσουν να υποδεχτούν τη δυσαρέσκεια των πολιτών. Τέλος, οι εμμονές σε συγκεκριμένες εμφάσεις (αριστεία, ιδιωτικά πανεπιστήμια, υπεράσπιση καναλαρχών, ελάχιστη κριτική στην ΕΕ, καθόλου κριτική για τις παρελθούσες κυβερνήσεις κ.ά.) περισσότερο αφορούν τις εκπροσωπήσεις πολύ συγκεκριμένων και μικρών μερίδων των ελίτ πάρα συγκροτούν μια σχεδιασμένη προσπάθεια για εκλογική/πολιτική ανάταξη.
•