Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να συνεχίζεται και την ανάγκη αλλαγής από τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και αντιλήψεις για τον κόσμο να είναι πιο σαφής από ποτέ, ο διάλογος για τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή το 3ο Συνέδριο σ’ αυτό το φύλλο επικεντρώνεται στην απαραίτητη αντιπολεμική δράση, αλλά και στη συμμετοχή των μελών του κόμματος στη διαμόρφωση της πορείας του.
Συγκεκριμένα τα ερωτήματα που τίθενται, είναι τα εξής:
1. Με τον πόλεμο να δημιουργεί νέα, τρομακτικά δεδομένα, η ανάγκη δημιουργίας ενός αντιπολεμικού κινήματος φαντάζει μονόδρομος. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ έτοιμος –πολιτικά, οργανωτικά– να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση; Προτίθεται να ανταποκριθεί στο κάλεσμα και έτσι να συναντηθεί με άλλες αριστερές δυνάμεις, για μια κοινή αντιπολεμική δράση; Πώς ιεραρχείται, και κατά συνέπεια πώς οργανώνεται, σε επίπεδο κόμματος μία τέτοια προοπτική;
2. Στην τελική ευθεία προς το 3ο Συνέδριο, κορυφώνονται οι προσυνεδριακές διαδικασίες. Οι συνελεύσεις σε επίπεδο Οργανώσεων Μελών, διαδέχονται η μία την άλλη, δίνοντας –θεωρητικά– τη δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων σε ό,τι αφορά το πολιτικό σχέδιο και τον τρόπο δράσης του κόμματος. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, η συμμετοχή των μελών είναι πολύ κατώτερη του αναμενόμενου, εκπέμποντας μια εικόνα αδιαφορίας ως προς την ανάγκη πολιτικοποίησης της συζήτησης. Πώς ερμηνεύετε αυτή τη δυστοκία;
3. Με ομολογημένο το έλλειμμα συμμετοχής και ενεργοποίησης των μελών τόσο στις εσωκομματικές διαδικασίες, όσο και στις εξωστρεφείς δράσεις, τι δικλείδες ασφαλείας –ως προς την αλλαγή νοοτροπίας– προσφέρουν οι αιφνιδιαστικές προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα για απευθείας εκλογή προέδρου και ΚΕ από τα μέλη του κόμματος; Πώς θα αποφευχθεί η μετατροπή τους σε μέλη μιας χρήσης; Σας προβληματίζει αφενός η «θερμή» υποδοχή των προτάσεων αυτών από όλα τα συστημικά ΜΜΕ, αφετέρου η ανθρωποφαγική διάθεση, η οποία συνόδευσε κάθε αντίθετη με την πρόταση του προέδρου άποψη;
Δημήτρης Κλαράκης: «Αυτονόητο
πολιτικό μας καθήκον, η συμμετοχή
και ανάπτυξη ενός φιλειρηνικού κινήματος»
.jpg)
1. Δυστυχώς ζούμε παγκόσμια σε μια εποχή εντάσεων, συγκρούσεων, απόπειρας αναβίωσης ενός κλίματος ψυχρού πολέμου. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η κινητοποίηση των λαών σε ένα μαζικό φιλειρηνικό κίνημα, που θα απλωθεί στην Ευρώπη και θα αναλάβει δράσεις, πρωτοβουλίες για να αντιταχθεί σε στερεότυπα, εθνικισμούς, μισαλλοδοξίες, θα παρεμβαίνει, θα πιέζει τις κυβερνήσεις στην κατεύθυνση σεβασμού του διεθνούς δικαίου, της ειρήνης, της συνεργασίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο είναι αυτονόητο πολιτικό καθήκον και προτεραιότητα για όλες τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις η συμμετοχή, στήριξη και ανάπτυξη ενός ισχυρού φιλειρηνικού κινήματος, που θα μπορέσει να ενεργοποιήσει ιδίως τους νεότερους, σε συνάφεια και σύνδεσή με άλλα κοινωνικά κινήματα όπως για την κλιματική κρίση, του φεμινισμού, κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού κοκ. Φυσικά τα κινήματα δεν κατασκευάζονται απ’ την κορυφή, αλλά γεννώνται στη βάση ως τέκνα της αναγκαιότητας, μέσα από κοινωνικές διεργασίες. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει το κόμμα να κινηθεί. Τα μέλη, οι ΟΜ, η νεολαία μας, να δραστηριοποιηθούν στους συλλογικούς χώρους, στον συνδικαλισμό, στα πανεπιστήμια, στα υπάρχοντα κινήματα, να θέσουν τους προβληματισμούς χωρίς διάθεση ελέγχου του κινήματος, αλλά ως σπίθα που θ’ ανάψει τη φλόγα για να απλωθεί. Πολύτιμος αρωγός μπορεί να αποδειχθούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία πολλές φορές έχουν αποδείξει τη χρησιμότητα τους για την κινητοποίηση της κοινής γνώμης και οργάνωση συλλογικών δράσεων, ακόμα και σε μεγάλη κλίμακα.
2. Η εποχή των μεγάλων μαζικών οργανώσεων με πολυάριθμα μέλη που συμμετέχουν ενεργά, σήμερα δεν φαντάζει κάτι εφικτό. Η πίεση της καθημερινότητας, οι υποχρεώσεις ενός εργαζόμενου–οικογενειάρχη, μιας μονογονεϊκής οικογένειας, η ανεργία, ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, η απαξίωση της πολιτικής, η αποξένωση και κοινωνική αποστασιοποίηση των ανθρώπων, αλλά και οι νέοι τρόποι άμεσης επικοινωνίας, χωρίς καν φυσική παρουσία, έχουν μεταβάλει τα δεδομένα. Παράλληλα, πρέπει να συνεκτιμήσουμε ότι πλέον οι πολίτες δεν «θέλουν κομματικές ταμπέλες», αλλά προτιμούν μια πιο χαλαρή, διαλεκτική σχέση με τους κομματικούς φορείς, αυτοπροσδιοριζόμενοι περισσότερο ως προς ιδεολογικοπολιτικούς χώρους και λιγότερο σε οργανωμένες πυραμιδικές κομματικές δομές. Η κατάσταση επιδεινώθηκε απ’ την πανδημία, τον φόβο, την απομόνωση, την οικονομική κρίση, την ακρίβεια και το γενικότερο κλίμα που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές του 2019. Άλλωστε, και κατά τα προηγούμενα χρόνια η συμμετοχή στις κομματικές διαδικασίες δεν ήταν σε ικανοποιητικό επίπεδο. Είναι αναγκαιότητα να προσαρμοστούμε σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, αναθεωρώντας τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας σε νέα βάση, κοντά στις σημερινές ανάγκες, προτεραιότητες. Οι ατέρμονες συζητήσεις και διαδικασίες, οι παράλληλοι μονόλογοι δεν καθιστούν ελκυστική την κομματική ζωή για να συμμετέχει ενεργά και να διαθέσει τον χρόνο του κάποιος. Οι ΟΜ πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο δουλειάς για να δραστηριοποιούν τα μέλη, ως κόμμα στον χώρο τους. Σε αυτή την κατεύθυνση θα βοηθήσει η προτεινόμενη ψηφιοποίηση, όπου κάθε μέλος θα μπορεί μέσα στις καθημερινές του υποχρεώσεις να συμμετέχει, να παρακολουθεί, να εκφράζει άποψη. Αυτό φυσικά δεν πρέπει να υποκαταστήσει τη δια ζώσης κομματική ζωή και λειτουργία, αλλά να συνδράμει σε αυτή βοηθητικά, προωθητικά ως εργαλείο και όχι ως αυτοσκοπός.
3. Αιτούμενο είναι η αντιστοίχιση του κομματικού με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ, η διεύρυνση, ο μετασχηματισμός. Σε κάθε πρόβλημα η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι το βάθεμα της δημοκρατίας. Η πρόταση που υπερψήφισε το Πολιτικό Συμβούλιο για εκλογή της συλλογικής ηγεσίας του κόμματος απ’ τη βάση, απ’ τα οργανωμένα μέλη, δίνει λόγο και ρόλο στα μέλη μας αδιαμεσολάβητα για να εκφραστούν. Φέρνει την άμεση δημοκρατία πιο κοντά. Το ίδιο σώμα θα εκλέγει τόσο τον πρόεδρο, όσο και την Κεντρική Επιτροπή, ώστε να μην προκύψει ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα. Παράλληλα, πρέπει να προβλεφθεί αναλογική εκπροσώπηση της περιφέρειας, που θα συμβάλει στην πολιτική, στελεχειακή, κοινωνική, γεωγραφική αποκέντρωση. Δεν μπορεί να μιλάμε για ένα σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς και το 70% της ΚΕ να προέρχεται από την Αττική. Αν κάθε περιφέρεια έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε συντρόφισσες/συντρόφους που δραστηριοποιούνται στον γεωγραφικό της χώρο, οπότε μπορεί να αποτιμηθεί η δράση και παρουσία τους, θα ‘ναι πολύ πιο αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό απ’ το να θέτουμε σταυρούς με βάση μια λίστα. Τα προβεβλημένα στελέχη με όποιο τρόπο και αν εκλεγεί η ΚΕ έχουν λόγω της αναγνωρισιμότητας προβάδισμα. Είμαστε κόμμα πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας, οπότε αυτονόητα υπάρχουν ρεύματα ιδεών. Δεν είμαστε μπλέντερ ομογενοποίησης απόψεων. Είμαστε χώρος διαλόγου, αντιπαράθεσης με επιχειρήματα και τελικά σύνθεσης. Τα συστημικά ΜΜΕ κάθε άλλο παρά φιλικά είναι προς το ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ και τα στελέχη μας εν γένει. Οι προσωπικές επιθέσεις δεν μας τιμούν και σε κάθε περίπτωση αντιστρατεύονται το πολιτικό μας σχέδιο για ανατροπή της κυβέρνησης και νίκη στις εκλογές. Η πρόβλεψη Επιτροπής Δεοντολογίας θα συμβάλει στον περιορισμό τέτοιων καταστάσεων.
Ο Δημήτρης Κλαράκης είναι δικηγόρος και συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ.
Κώστας Αμπατζάς: «Πρέπει να πολιτικοποιήσουμε
βαθιά τη λειτουργία μας
σε επίπεδο διαλόγου και δράσης»
1. Αναμφίβολα το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία αναδιατάσσει πλήρως το πολιτικό σκηνικό διεθνώς, πανευρωπαϊκά και σίγουρα και στην Ελλάδα. Η παράνομη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, την οποία από την πρώτη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ καταδίκασε απερίφραστα, πέρα από τις αναγκαίες γεωστρατηγικές και ιστορικές αναλύσεις που οφείλουμε να κάνουμε, έχει ως πρώτο τραγικό επακόλουθο τις ανθρώπινες απώλειες, την ανθρωπιστική κρίση και τη δημιουργία ενός νέου μαζικού προσφυγικού ρεύματος. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι παγκοίνως αποδεκτό, αλλά και αναγκαίο, να προχωρήσουμε στη δημιουργία ενός πλατιού αντιπολεμικού–φιλειρηνικού κινήματος, που να αγκαλιάζει το σύνολο των λαών της Ευρώπης. Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ οφείλει να πάρει εκείνες τις ενωτικές πρωτοβουλίες που θα συμβάλλουν στη δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος, σε σύμπραξη με άλλες φιλειρηνικές πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και συνολικότερα του προοδευτικού χώρου. Είμαι βέβαιος ότι η αναγκαιότητα δράσης σε αντιπολεμική κατεύθυνση μάς καθιστά και πολιτικά, αλλά και οργανωτικά έτοιμους να προχωρήσουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, συνεχίζω να πιστεύω ότι η σύμπτυξη ενός πλατιού, μαζικού και δυναμικού αντιπολεμικού κινήματος είναι πρωτίστως ζήτημα της ίδιας της κοινωνίας, των εργαζομένων, της νεολαίας, της εκπαιδευτικής κοινότητας, των οποίων οι φιλειρηνικές – αντιπολεμικές πρωτοβουλίες οφείλουν να τύχουν την αμέριστη στήριξη των οργανώσεων του κόμματος μας.
2. Το 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αναμφίβολα το κορυφαίο πολιτικό γεγονός για το σύνολο των μελών του κόμματος, αλλά και ένα σπουδαίο σταθμό για την πολιτική ζωή του τόπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει για ένα πολύ σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ο πολιτικός εκείνος χώρος στον οποίο ακουμπάει τις βάσιμες ελπίδες του για πολιτική αλλαγή και ταυτόχρονα για την απαλλαγή του από την πιο καταστροφική, ανάλγητη και σκληρά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Η λαϊκή δυσαρέσκεια κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη φουσκώνει ραγδαία, οι ανισότητες οξύνονται και τα αδιέξοδα της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα μεγαλώνουν. Σε αυτή τη συγκυρία, το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να αποτελέσει εργαλείο που θα ενισχύσει τις προγραμματικές του επεξεργασίες και θέσεις, να σφυρηλατήσει τη νέα του φυσιογνωμία προς ένα σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς, μαζικό, δυναμικό με αναβαθμισμένη την πολιτική του λειτουργία, χρήσιμο για την ελληνική κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα, και με τα μέχρι τώρα δεδομένα, πράγματι οι συνελεύσεις δίνουν τη δυνατότητα για ουσιαστικό διάλογο πάνω στα επίδικα της συγκυρίας, αλλά και σε αυτά του εγγύς μέλλοντος. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις ο διάλογος και ο προβληματισμός που αναπτύσσεται είναι πλούσιος, η συμμετοχή είναι χαμηλή. Όχι όμως και μη αναμενόμενη. Η έλλειψη συμμετοχής είναι, κατά τη γνώμη μου, πολυπαραγοντική και σχετίζεται τόσο με εξωγενείς παράγοντες (πανδημία, κατάχρηση διαδικτυακών διαδικασιών, αλλαγή μοντέλου διαβίωσης και εργασίας), όσο ασφαλώς και με παράγοντες που αφορούν στον πυρήνα της κομματικής μας λειτουργίας, η οποία φαίνεται να εξαντλεί τα όρια της. Η παραδοχή του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα για τη συλλογική απόπειρα επίλυσής του. Στο Συνέδριο οφείλουμε να πάρουμε γενναίες αποφάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Αναγκαία, κατά τη γνώμη μου, μέριμνά μας οφείλει να είναι η βαθιά πολιτικοποίηση της λειτουργίας μας τόσο σε επίπεδο διαλόγου, όσο κυρίως και σε επίπεδο δράσης στο πεδίο, που θα μας επιτρέψει να αναβαθμίσουμε ουσιαστικά την ισχνή μας παρέμβαση στους κοινωνικούς χώρους (αυτοδιοίκηση, συνδικάτα, συλλόγους, επιμελητήρια κλπ).
3. Καταρχάς δεν με προβληματίζει καθόλου η υποδοχή των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ και του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα από τα συστημικά ΜΜΕ. Είτε αυτή είναι «θερμή», είτε «ψυχρή». Ο ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ δεν υπήρξε και δεν θα είναι και στο μέλλον υποχείριο εξωγενών συστημικών παραγόντων. Το κόμμα μας είναι σάρκα από τη σάρκα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που θέλει κυρίαρχα να εκφράζει και να υπηρετεί. Από την άλλη, οφείλω ξεκάθαρα να σημειώσω ότι το δικαίωμα στη διαφωνία, στην άλλη άποψη, στον ανοικτό εσωκομματικό διάλογο είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ. Καθορίζει την πολιτική μας κουλτούρα και αντίληψη και είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του κάθε μέλους μας. Κάθε κριτική, λοιπόν, όσο αυστηρή και αν είναι, είναι θεμιτή, κατοχυρωμένη και προσωπικά για μένα είναι και στοιχείο πολιτικού πλούτου. Οι προσωπικές επιθέσεις και η ανθρωποφαγία είναι έξω από τον αξιακό κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ και έξω οφείλουν να παραμείνουν ακόμα και με λήψη μέτρων. Ως προς την ουσία της πρότασης του προέδρου θεωρώ πως δεν έχουμε κανένα λόγο να φοβόμαστε την ουσιαστικότερη συμμετοχή των μελών μας. Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα κινείται στην κατεύθυνση της αναβάθμισης της πολιτικής λειτουργίας του κόμματος, στην οποία όλοι ομνύουμε, χωρίς ασφαλώς να λύνει ως δια μαγείας όλα τα εγγενή μας προβλήματα και χωρίς να σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να ληφθούν επιπρόσθετα πρόνοιες που θα εξασφαλίζουν π.χ. εκπροσώπηση περιφερειακών στελεχών στην ΚΕ και θα θεσμοθετούν βαθύτερο δημοκρατικό έλεγχο. Άλλωστε, η ουσιαστική ενεργοποίηση των μελών μας, η βαθύτερη εμπλοκή τους στην κομματική ζωή και λειτουργία και η αποτροπή μετατροπής τους σε μέλη μίας ή δύο χρήσεων είναι διαρκές ζητούμενο που κρίνεται στο χρόνο και είναι στο χέρι όλων μας να το μετατρέψουμε από ζητούμενο σε συλλογική κατάκτηση.
Ο Κώστας Αμπατζάς είναι συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής Α’ Θεσσαλονίκης ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ.
Νίκος Κούτσης: «Ο σοσιαλισμός
με ελευθερία και δημοκρατία
είναι πάντα επίκαιρος»
1. Σε κάθε σχετική ερώτηση η απάντησή μας είναι όχι στον πόλεμο, όχι στους εξοπλισμούς, τους εθνικισμούς και τη στρατικοποίηση της Ευρώπης. Η σωστή πλευρά είναι η ειρήνη, το διεθνές δίκαιο και η αλληλεγγύη σε όλους τους πρόσφυγες, ανεξαρτήτως εθνικότητας και χώρας προέλευσης. Η χώρα μας οφείλει –και λόγω της γεωγραφικής της θέσης– να είναι γέφυρα ειρήνης και διπλωματικών λύσεων. Αυτή μας η στάση δεν είναι «ουδέτερη», όπως κάποιοι μας κατηγορούν, αλλά αντιθέτως σαφής και πάγια θέση. Την επομένη της εισβολής, οι δυνάμεις του κόμματος και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ διαδηλώσαμε έξω από τη ρωσική πρεσβεία, μαζί με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, καταδικάζοντας χωρίς «ναι μεν αλλά» τον πόλεμο, τον τρόμο και τον θάνατο, χωρίς να ξεχνάμε βεβαίως και τις εξόφθαλμες ευθύνες της Δύσης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Σχεδιάζουμε πρωτοβουλίες σε κάθε γειτονιά και πόλη για τη συγκρότηση ενός αντιπολεμικού, φιλειρηνικού κινήματος, που θα ενώσει τη φωνή του με τις φωνές των Ρώσων, των Ουκρανών, με τις φωνές όλων όσοι αγωνίζονται ενάντια στις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις.
2. Πράγματι η συμμετοχή στις προσυνεδριακές συνελεύσεις δεν είναι αυτή που προσδοκούμε και που, κυρίως, έχουμε ανάγκη. Ιδιαίτερα σήμερα, που επείγοντα κοινωνικά αιτήματα έρχονται στην επιφάνεια με εκρηκτικό τρόπο, που ο πόλεμος απειλεί ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες χρειαζόμαστε ένα ισχυρό και ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς, που τα μέλη του θα συμμετέχουν ενεργά και ουσιαστικά, θα συνδιαμορφώνουν τις θέσεις και τις αποφάσεις και δεν θα περιορίζονται στο εκλεκτορικό τους «καθήκον». Ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνική κίνηση, το ταλέντο, τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των μελών. Η υπαρκτή αδυναμία πρέπει να μας προβληματίσει και να μας οδηγήσει σε αναστοχασμό για τα λάθη, για επιλογές που κόστισαν, που περιόρισαν την έμπνευση και την ορμή. Όσον αφορά την πρόβλεψη στο νέο καταστατικό για λίστες φίλων του κόμματος, θεωρώ προβληματικό το να έχουν μόνο δικαιώματα και μάλιστα ίδια με τα μέλη, ενώ τα μέλη έχουν και σαφείς υποχρεώσεις. Με το σκεπτικό της βελτίωσης της λειτουργίας, η Νομαρχιακή Επιτροπή Α’ Αθήνας έχει προχωρήσει σε κάποιες πρωτοβουλίες. Συντάξαμε εγχειρίδιο λειτουργίας των Οργανώσεων Μελών. Καταθέσαμε συγκεκριμένες θέσεις για το δικαίωμα στη στέγαση. Διοργανώσαμε διαδραστικές εκδηλώσεις με ερωτηματολόγιο. Παράλληλα, έχουμε προτείνει στις ΟΜ την εκπόνηση τοπικού προγράμματος, προκειμένου οι ανάγκες της κοινωνίας να μετουσιωθούν σε θέσεις του κόμματος.
3. Δεν θεωρώ δόκιμο τον όρο «δικλείδες ασφαλείας». Σκοπός της συζήτησης που διεξάγεται για την οργανωτική διάρθρωση, δεν είναι να προστατεύσουμε το κόμμα από κάποια «απειλή». Αντιθέτως, στόχος πρέπει να είναι να υπερβούμε υφιστάμενες παθογένειες και ολιγωρίες, να σταθούμε στο ύψος τον περιστάσεων. Θα χρειαστεί να ξανασυστηθούμε, να παρουσιάσουμε συγκεκριμένες και ρεαλιστικές λύσεις για τα διογκούμενα προβλήματα των ανθρώπων, αλλά και το όραμά μας για μια άλλη απελευθερωτική, χειραφετημένη κοινωνία. Ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία είναι πάντα επίκαιρος. Οφείλουμε να συνεχίσουμε να κουβεντιάζουμε και ταυτόχρονα να είμαστε στον δρόμο, μέσα στα κινήματα, στα συνδικάτα, στη γειτονιά, στους χώρους που ζει και δρα η νεολαία. Και υπό αυτό το πρίσμα να αντιστρέψουμε την «πυραμίδα» λειτουργίας για μια βάση ενεργή σε ένα κόμμα χρήσιμο για την κοινωνία. Το 3ο Συνέδριό μας πρέπει να διεξαχθεί εν κινήσει, ασφαλώς συζητώντας ζωηρά, αλλά όχι διχαστικά. Υπό αυτή την έννοια, δεν βοηθούν –το αντίθετο θα έλεγα– το κυνήγι μαγισσών, η ανθρωποφαγία, η δολοφονία χαρακτήρων, ο νεο-αυριανισμός, που δεν μας τιμά και κυρίως δεν βοηθά τον αναγκαίο διάλογο, δεδομένου ότι δεν στοχοποιείται απλώς η αντίθετη γνώμη, αλλά εν γένει η γνώμη. Το τοξικό κλίμα δίνει, επίσης, τροφή στα συστημικά ΜΜΕ, που δεν χάνουν ευκαιρία να στοχοποιήσουν ανθρώπους μας με πλούσια αγωνιστική πορεία, στοχοποιώντας στην πραγματικότητα τις ιδέες της Αριστεράς, το βαθιά ουμανιστικό της μήνυμα. Ουσιαστικά ζητούν την υποταγή μας στο δικό τους πολιτικό σχέδιο, επιδιώκουν να μας βάλουν στο κάδρο, να γίνουμε μέρος του συστήματος. Αλλά υποτιμούν τον… ξενοδόχο. Υποτιμούν τη ζωντανή ιστορία της Αριστεράς, τους χιλιάδες συντρόφους μας, γυναίκες και άντρες, που παραμένουν σταθερά στο μετερίζι της κοινωνικής και καθολικής απελευθέρωσης. Αυτός ο κόσμος δεν έχει καμία διάθεση να τους μοιάσει, να γίνει εικόνα τους στον καθρέπτη, να μετεξελιχθεί σε Κέντρο, γιατί ως γνωστόν δεν υπάρχουν κεντρώες λύσεις. Θα είμαστε πάντα απέναντι στην αδικία, στις ανισότητες, στον αυταρχισμό, στο νεοφιλελεύθερο σχέδιό τους. Και θα κουβεντιάζουμε όπως εμείς ξέρουμε: ανοιχτά, συντροφικά και ενωτικά. Είναι νομίζω γνωστή στους αναγνώστες της «Εποχής» η άποψή μου για τον τρόπο εκλογής του προέδρου και των μελών της Κεντρικής Επιτροπής: Από το Συνέδριο. Όχι από κάποια εμμονή στον τρόπο που έχουμε μάθει, αλλά γιατί η δημοκρατία προϋποθέτει διαβούλευση, συμμετοχή στις συνελεύσεις, συζήτηση, λογοδοσία. Προϋποθέτει ισότιμη πληροφόρηση, γνώση των προσώπων και των απόψεών τους. Και στην τελική, ποιος πιστεύει αλήθεια ότι άμεση δημοκρατία είναι απλώς η κάλπη, μία φορά στα δύο χρόνια; Μα αν ήταν έτσι, ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης και ο Παπανδρέου θα ήταν πρωτοπόροι. Ασφαλώς δεν είναι… Η τελευταία δε πρόταση για εκλογή των μελών της ΚΕ με κάλπη ανά περιφέρεια, ομοσπονδοποιεί το κόμμα, οδηγεί στην απώλεια του καθοδηγητικού της ρόλου, με τα εκλεγμένα μέλη της να μη λογοδοτούν στο σώμα του Συνεδρίου, αλλά στα μέλη που τα εξέλεξαν, με τη λογική του κοινοβουλίου, όπου κάθε βουλευτής εκπροσωπεί τους ψηφοφόρους του.
Ο Νίκος Κούτσης είναι συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής Α’ Αθήνας ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ.