Δεν σας κρύβω ότι είχα πολλές αναστολές και δεύτερες σκέψεις ως προς το αν θέλω να γράψω το παρακάτω κείμενο.
Πρώτα απ’ όλα χρονικά… Εν μέσω βομβαρδισμών, νέων προσφύγων, «κανονικών» αυτή τη φορά, πόνου, φόβου και απειλής για νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Έπειτα ειδικά… Σε ποιους τα γράφω, ποιοι θα τα διαβάσουν στο συγκεκριμένο έντυπο. Μάλλον αυτοί/εσείς που ξέρουν/ξέρετε και τα νιώθουν/νιώθετε πολύ καλά.
Γράφω γνωρίζοντας ότι θα τα διαβάσουν αυτοί που χρόνια τώρα τα έχουν κάνει πράξη και τα εφαρμόζουν στη ζωή τους.
Και άλλοι; Δεν υπάρχουν άλλοι; Οι «άλλοι», ακόμη κι αν τα διαβάσουν, που πολύ αμφιβάλλω, χαμένος κόπος.
Ας είναι, όμως, πείστηκα. Με την ελπίδα ότι ανάμεσα στους αναγνώστες και τις αναγνώστριες, θα υπάρχουν κάποιοι και κάποιες που θα πουν, «δεν το είχα σκεφτεί έτσι».
Πολλές φορές κάνουμε πράγματα, ενέργειες, χωρίς να γνωρίζουμε ή να υποψιαζόμαστε τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν. Και όταν το συνειδητοποιούμε κάποιοι από εμάς, αποφασίζουν να αλλάξουν τις σκέψεις ή τις μελλοντικές πράξεις.
Για αυτούς τους τελευταίους αξίζει να διαβαστεί και το υπόλοιπο κείμενο.
Το φονικό στην Ανδραβίδα το γνωρίζουμε. Αποτρόπαιο. Καταδικαστέο. Συμπάσχω, θλίψη, οργή. Ο δράστης συνελήφθη και ομολόγησε. Τώρα αναλαμβάνει η δικαιοσύνη.
Η συμβολή μας ως κοινωνία από εδώ και πέρα, είναι να διεξαχθεί μία σωστή δίκη και να νοιαστούμε για το παιδί που επέζησε. Τέλος.
Τέλος; Μάλλον όχι.
Κι εδώ αρχίζει ο προβληματισμός μου. Θα έχετε δει, όπως κι εγώ, τα σχόλια κάτω από τα σχετικά άρθρα. Σχόλια που εκφράζουν την οδύνη για το τραγικό συμβάν, αλλά και σχόλια που γράφονται από τους «άλλους», που περιέγραψα παραπάνω, και μιλούν για την επαναφορά της θανατικής ποινής, κάτι στο οποίο έχω ταχθεί κάθετα αντίθετος και δεν το συζητώ περαιτέρω. Γράφονται επίσης και ανατριχιαστικά σχόλια για το τι θα ήθελαν να κάνουν οι συγκρατούμενοι του δράστη, όταν αυτός φτάσει στη φυλακή. Ναι, ακριβώς. Σχόλια που προτρέπουν σε εγκληματικές ενέργειες.
Ίσως κάποιοι από όσους γράφουν τέτοια προτρεπτικά σε εγκλήματα σχόλια, να μην καταλαβαίνουν τη δύναμη που έχουν στον πληθυσμό της φυλακής. Ίσως να θεωρούν ότι απλά εκτονώνουν την οργή τους στο άκουσμα ενός αποτρόπαιου εγκλήματος.
Δεν είναι όμως έτσι. Θέλω όσοι κι όσες δεν το ξέρουν ή «δεν πάει το μυαλό τους», να το γνωρίζουν: υπάρχουν κρατούμενοι έτοιμοι να εκπληρώσουν την επιθυμία της κοινωνίας. Υπάρχουν κρατούμενοι που θεωρούν ότι κατά κάποιο τρόπο εξιλεώνονται στα μάτια της κοινωνίας αν το πράξουν. Ελάχιστοι; Ναι, ελάχιστοι. Όμως υπάρχουν.
Και όπως γράφει ο Πάνος Λάμπρου σε σχετική ανάρτησή του στο facebook στις 5 Μαρτίου : «όσα γράφονται ή λέγονται στην ‘ελεύθερη κοινωνία’ πηγαίνουν με ταχύτητα φωτός στη ‘χώρα των κλουβιών’ και αποτελούν κατά κάποιο τρόπο ‘εντολή’, και σε κάθε περίπτωση ενθάρρυνση και προτροπή. Καλούνται δηλαδή από τους νοικοκυραίους να γίνουν οι κρατούμενοι, δικαστές, εισαγγελείς και εν τέλει βιαστές και εκτελεστές».
Σας μεταφέρω πραγματικό διάλογο με μαθητή μου, αμέσως μετά από βιαιοπραγία σε βάρος συγκρατούμενού του:
-
Κύριε Πέτρο, νομίζω ότι οι δικοί τους άνθρωποι θα νιώθουν ικανοποίηση όταν το μάθουν….
-
Όχι παιδί μου, δεν θα νιώθουν. Δεν θα πρέπει να νιώθουν. Ούτε εσύ πρέπει να νιώθεις ικανοποίηση γι’ αυτό που κάνατε. Κάθε άνθρωπος δικάζεται μία φορά, και αυτός που δικάζει είναι μόνο ο δικαστής εν ονόματι της κοινωνίας. Δεν μπορεί κανείς να ξαναδικάσει, βιαιοπραγώντας.
Δύο αιώνες τώρα, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ο λαός εκλέγει τους αντιπροσώπους του. Οι αντιπρόσωποι του λαού, ψηφίζουν τους νόμους και ο δικαστής δικάζει εφαρμόζοντάς τους. Ο δικαστής, λοιπόν, δικάζει εν ονόματι της κοινωνίας, με βάση τους θεσπισμένους νόμους. Αν η κοινωνία είναι αντίθετη με κάποιους από αυτούς, θα πρέπει να τους αλλάξει κι όχι να επιβάλλει ποινές δι’ αντιπροσώπων.
Τώρα ξέρεις… Όταν γράφεις ή και αναπαράγεις σχόλια, όπως το «Θα δεις τι θα πάθει στη φυλακή», συμβάλλεις αυτόματα στη διαιώνιση μιας άνομης, δεύτερης ποινής. Συμβάλλεις ενεργά στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κρατουμένων. Γίνεσαι ηθικός αυτουργός σε μία ακόμη εγκληματική πράξη. Εφαρμόζεις ποινή στην ποινή.