Earl Lovelace «Ο δράκος δεν χορεύει», μετάφραση: Ισιδώρα Στανιμεράκη, Oposito, 2022
Συγγραφέας πρόζας και θεάτρου αλλά και δημοσιογράφος, ο Eρλ Λάβλεϊς γεννήθηκε το 1935 στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο της Καραϊβικής. Θεωρείται κορυφαίος συγγραφέας στην εμβάθυνση της πολυφυλετικής κουλτούρας και των αντιθέσεων αγροτικού και αστικού τρόπου ζωής. Η ικανότητά να μπερδεύει δημιουργικά διάφορες διαλέκτους με την επίσημη αγγλική και να γράφει πάνω σε αυτές μαζί με την εμμονή του να μην εγκαταλείψει τη χώρα του, καθιστούν τα γραφτά του εξαιρετικές λογοτεχνικές μαρτυρίες για την κοινωνική ιστορία του νησιού. Ο Λάβλεϊς εκδίδει από το 1965 και έχει βραβευθεί πολλάκις.
Το Τρινιντάντ και Τομπάγκο απέκτησε την ανεξαρτησία του απ’ τους Βρετανούς μόλις το 1962· οι οποίοι είχαν διώξει προηγουμένως τους Ισπανούς το 1797 που με τη σειρά τους είχαν διώξει τους Γάλλους και τους Ολλανδούς. Και όπως κάθε αποικιοκράτης που σέβεται τον εαυτό του, είχαν βαθύνει τις διαφορές χρώματος και τάξης. Πολλές κοινωνικό-οικονομικές ανισότητες ισχύουν ακόμη.
«Ο δράκος δεν χορεύει» εκδόθηκε το 1979 και είναι, ίσως, το σημαντικότερο μυθιστόρημα του Λάβλεϊς: βρισκόμαστε στην πρωτεύουσα Πόρτ οφ Σπέιν και πιο συγκεκριμένα στον Λόφο, μια φαβέλα στις παρυφές της πόλης. Ανοίγουμε το σπίτι του Άλντρικ Πρόσπεκτ, του οποίου μόνη έγνοια είναι το πλουμιστό κοστούμι του Δράκου που φορά στο ετήσιο Καρναβάλι. Ο ήρωας ερωτεύεται σφοδρά τη γοητευτική δεκαεπτάχρονη Σύλβια. Στη γειτονιά κουμάντο κάνει η μεσόκοπη Μις Κλεοθίλντα, η «βασίλισσα», καθότι η μοναδική μουλάτα και ως τέτοια θεωρείται ανώτερη των κατοίκων του Λόφου. Στην περιοχή κυριαρχεί ο Γουρλομάτης, μάγκας και ταραξίας, που θέλει να φέρει τα πάνω κάτω την κοινωνία με το συγκρότημα του, Γολγοθάς. Πιο πέρα ο ματσωμένος Μίστερ Γκάι που κορτάρει την Σύλβια, η μαμά της, Μις Όλιβ, ο μουσικός Φίλο που δεν τον καταδέχεται η Μις Κλεοθίλντα, ο Ινδός μικρέμπορας Πάριαγκ κ.ά. Πολλοί συμμετέχουν και χορεύουν σε μπάντες καλύψο. Υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στα γκρουπ, οι συναυλίες των οποίων καταλήγουν σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Η φτώχια, οι έντονες φυλετικές διακρίσεις και η παντελής έλλειψη προοπτικής φουντώνουν την οργή και την ανάγκη αυτοδιάθεσης. Με το πέρασμα του χρόνου τα ανήσυχα νεανικά σχήματα ενσωματώνονται στις μπίζνες της μουσικής με σπόνσορες, ο Φίλο κερδίζει χρήμα και δόξα με πιασάρικα τραγουδάκια καλύψο και ο αμετανόητος Γουρλομάτης με τη συμμορία του πείθει τον απελπισμένο Άλντρικ πως είναι η ώρα της μεγάλης εξέγερσης, εξέγερσης που εξελίσσεται σε παρωδία. «Πρέπει να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Πρέπει να σηκώσουμε κεφάλι. Πρέπει να ξεσηκωθούμε… Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε σκλάβοι.»