Ζούμε καθημερινά στη δίνη ενός βρώμικου πολέμου. Η απολύτως δεδομένη και υποταγμένη ελληνική κυβέρνηση δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα, επιλέγοντας τον ρόλο του πιστού απολογητή του ΝΑΤΟ. Πολλά γράφονται, πολλά λέγονται με διάφορες αποχρώσεις, αυτό όμως που πραγματικά λείπει και που ίσως να έδινε μια δημιουργική διέξοδο είναι ένα μαζικό κι ενωτικό αντιπολεμικό κίνημα. Κι αν κάνουμε μια αναδρομή, περίπου 20 χρόνια πριν στον πόλεμο του Ιράκ, θα διαπιστώσουμε πόσο πίσω έχουμε μείνει ως Αριστερά και ως Κίνημα απέναντι στις σημερινές προκλήσεις. Τότε, βέβαια, ήταν που γεννήθηκε το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, μια πολυτασική διαδικασία, μια πρωτότυπη δομή, μια πραγματικά μαζική πρωτοβουλία σε μίνιμουμ αποδεκτή βάση. Στο στοιχείο αυτό εστιάζεται η ουσιώδης διαφορά από, κατά καιρούς, άλλες πρωτοβουλίες που αποτελούν συσπειρώσεις γύρω από ένα κόμμα ή ομοειδείς συνασπισμούς οργανώσεων. Σε μια διαδρομή όπου η Πράγα διαδέχθηκε το Σιάτλ, η Γένοβα το Πόρτο Aλέγκρε, η Φλωρεντία την Σεβίλλη, δεν είχε μείνει κυριολεκτικά καμιά γωνιά του πλανήτη που να μην έχει γνωρίσει το νέο και ελπιδοφόρο αυτό κίνημα. Ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ, στην εξάπλωση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που φέρνει περισσότερη εξαθλίωση, κοινωνικό αποκλεισμό, καταστροφή του περιβάλλοντος, ένταση του ρατσισμού και των διακρίσεων για τη συντριπτική πλειονότητα του πλανήτη. Η αποδεκτή από όλους απλή κι αυτονόητη βάση αυτού του τεράστιου κινήματος, που ξέφευγε από το στενό πλαίσιο των οργανώσεων της Αριστεράς κι αγκάλιασε κι ενέπνευσε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, συνοψιζόταν σε τρία συνθήματα: «Όχι στον πόλεμο, στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία», «Αγωνιζόμαστε ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» και «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Τι παρατηρούμε να συμβαίνει σήμερα; Η κληρονομιά του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ φαίνεται να έχει μείνει στα αζήτητα. Μια Αριστερά αμήχανη που βάζει πάνω από όλα τις εσωτερικές διαχωριστικές της γραμμές και δεν αλλάζει αυτή την αδιέξοδη και μικρονοϊκή της νοοτροπία ακόμα και μπροστά στον πόλεμο. Το ΚΚΕ, όπως πάντα, οργανώνει κάποιες κινητοποιήσεις μόνο του, με φοιτητικές, μαθητικές οργανώσεις και σωματεία που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ, ακόμα και με καλλιτέχνες που βρίσκονται αποκλειστικά στο περιβάλλον του. Ο ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται σε γενικόλογες ανακοινώσεις και στη συμμετοχή της νεολαίας του σε κάποιες κινητοποιήσεις για «ξεκάρφωμα». Η πρόταση Βαρουφάκη για κοινή παρουσία και ενωτικές αντιπολεμικές δράσεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς έμεινε στα αζήτητα. Κι είναι ακόμη ζητούμενος ένας πλατύς και λειτουργικός, αντιπολεμικός συνασπισμός της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου που, προς το παρόν, περιορίζεται σε σχετικά άμαζη κοινή παρουσία με σπουδή σε διακριτές ανακοινώσεις.
Ίσως την παραπάνω εικόνα να την διασκεδάζει μια σημαντική κινητοποίηση που έγινε στην Λάρισα, με συμμετοχή και των γειτονικών πόλεων της Θεσσαλίας, την οποία κάλεσαν αριστερές και αναρχικές συλλογικότητες. Τα παρακάτω συνθήματα, που σταχυολογήθηκαν από τον πλούτο των πανό της διαδήλωσης, δίνουν κάποιες ελπίδες για ένα ενωτικό, ισχυρό κι αποτελεσματικό αντιπολεμικό κίνημα:
«Η μόνη σημαία που θα υψώσουμε είναι της αλληλεγγύης», «Οι λαοί δεν θα διαλέξουν εκμεταλλευτή», «Ούτε με Ρωσία ούτε με ΝΑΤΟ – Ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο», «ΟΧΙ στον πόλεμο – Οι λαοί δεν είναι υποχείρια συμφερόντων», «Μπλόκο στις μηχανές του πολέμου και στους ολιγάρχες του πλούτου», «Μαζικό Αντιπολεμικό Κίνημα ΤΩΡΑ», «Η ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη να γίνει άμμος στα γρανάζια των πολεμικών μηχανών», «Κλειστές βάσεις – Ανοιχτά σύνορα», «Την λύση να δώσουν οι λαοί κι όχι τα κράτη κι οι στρατοί», «Ενάντια σε όλους τους πολέμους εκτός από τον ταξικό», «Αλληλεγγύη στους Ουκρανούς, στους Ρωσόφωνους και στους Ρώσους αντιφασίστες», «Ούτε με τον Πούτιν ούτε με το ΝΑΤΟ», «Όλες οι εξεγέρσεις, όλες οι αντιστάσεις, όλες οι τέχνες – Ενάντια στον πόλεμο», «Κανένας πόλεμος μεταξύ των λαών – Καμιά ειρήνη μεταξύ των τάξεων», «Σε πόλεμο και ειρήνη χαμένοι είμαστε εμείς», «Ο εχθρός βρίσκεται εντός των συνόρων».