Εδώ και λίγες ημέρες, η ελληνική Αριστερά μπορεί να λογαριάζεται ως λιγότερο διασπασμένη και ίσως περισσότερο στοχοπροσηλωμένη. Και αυτό διότι δύο αριστερές οργανώσεις, τέκνα των πολιτικών ανακατατάξεων που έφερε η κρίση και οι πολιτικές ανατροπές του 2015, αποφάσισαν να κάνουν το κρίσιμο βήμα να δημιουργήσουν κάτι νέο στα αριστερά του πολιτικού χώρου. Το όνομα του νέου φορέα που φιλοδοξεί να αποτελέσει εξαίρεση στο κουρασμένο τοπίο της Αριστεράς είναι Αναμέτρηση – για μία Νέα Κομμουνιστική Αριστερά.
Τα ερωτήματα που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια ήταν κοινά σε πολλές πολιτικές συλλογικότητες, όπως και η πεποίθηση ότι στα καινούρια αυτά ερωτήματα πρέπει να αναζητηθούν νέες λύσεις. Έχοντας κατά νου πως ότι οι πολιτικές ιδέες οφείλουν να μην μένουν στο περιθώριο άλλα να δοκιμάζονται στην ίδια την κοινωνία, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, συναντήθηκαν αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ και την Νεολαία του, το ΝΑΡ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ΑΡΑΝ, την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, την ΛΑΕ και τον χώρο της αυτονομίας, και κατέληξαν την περασμένη εβδομάδα σε μία κοινή οργανωτική και πολιτική συστράτευση.
Από την Ανασύνθεση το 2015 και τη Συνάντηση για μία Διεθνιστική Αντικαπιταλιστική Αριστερά το 2018, αλλά και τον κοινό βηματισμό με την Αναμέτρηση–ομάδα κομμουνιστών/στριων, τώρα μία νέα πολιτική οργάνωση με πολύ κόπο και πείσμα έχει εκκινήσει μία πορεία, η οποία καταφέρνει διαρκώς να μεγαλώνει και να προσθέτει δυνάμεις και πολιτικό κεφάλαιο. Επιπλέον, οι ήττες, ενσωματώσεις, περιθωριοποιήσεις και απογοητεύσεις των τελευταίων ετών, είχαν δημιουργήσει ένα σημαντικό πολιτικό κενό κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης, το οποίο δυστυχώς κανένας χώρος της Αριστεράς, για διαφορετικούς λόγους ο κάθε ένας, δεν μπορεί εύκολα να προσεγγίσει.
Η ανηφόρα και η θέα από ψηλά
Το σήμα της Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης απεικονίζει, όχι τυχαία, ένα βουνό με μία κόκκινη σημαία στην κορυφή του. Δεν συμβολίζει τίποτα περισσότερο από την επίπονη και ανηφορική διαδρομή πολλών εκατοντάδων ανθρώπων προς την κατάκτηση της πρώτης κορυφής, την ίδια την ίδρυση ενός φορέα που ίσως για πρώτη φορά δεν ενδιαφέρεται να αναζητήσει άλλη μία μοναδική αλήθεια, αλλά να φανεί κοινωνικά χρήσιμος στις μάχες που έρχονται.
Δύο στοιχεία φάνηκαν να γεφυρώνουν τις ποικίλες τοποθετήσεις κατά τη διάρκεια της τριήμερης ιδρυτικής διαδικασίας. Το ένα ήταν ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία που, για πρώτη φορά μετά το 2015, κόσμος από κινήματα, πολιτικές οργανώσεις με διαφορετικές καταβολές, βρίσκεται, συζητά και χτίζει μία νέα συλλογικότητα από την αρχή. Το δεύτερο στοιχείο είναι η ανάγκη για ειλικρίνεια, ειδικά μετά τις πίκρες, τις συλλογικές διαψεύσεις και την αμηχανία των τελευταίων ετών. Η ανάγκη για μία Αριστερά, δηλαδή, που θα επιχειρήσει με πείσμα και ωριμότητα να βρει ξανά τρόπο να μιλήσει για συντροφικότητα, εμπιστοσύνη στα κινήματα, λαϊκή αυτενέργεια, δημιουργικότητα στον δρόμο, και φυσικά να συνδέσει το στρατηγικό όραμα με το μεταβατικό.
«Βρεθήκαμε, μιλήσαμε, διαφωνήσαμε, συνθέσαμε, σκεφτήκαμε συλλογικά και αποφασίσαμε την ίδρυση της νέας μας συλλογικότητας. Το όνομα της: Αναμέτρηση – οργάνωση για μια νέα κομμουνιστική αριστερά. Είμαστε περήφανοι και περήφανες για το δρόμο που διανύσαμε, και αδημονούμε να πάμε παρακάτω. Για τις ταξικές, οικολογικές, φεμινιστικές αναμετρήσεις που έρχονται!», αναφέρει ο νέος φορέας στην ανακοίνωσή του.
Όλα είναι καινούργια λοιπόν. Από το καταστατικό και τις πολιτικές θέσεις, μέχρι τις αναλύσεις, τις θεματικές ομάδες και τη φυσιογνωμία, όλα αποτυπώνουν μία αίσθηση κατεπείγοντος μέσα σε μία κοινωνία που δεν αντέχει να ζει άλλο με αυτό τον τρόπο.
Δεν αρκεί να τα λέμε σωστά
«Δεν αρκεί να τα λέμε σωστά, πρέπει στη νέα Αριστερά που φτιάχνουμε να μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι και χρήσιμες», ανέφερε μία τοποθέτηση κατά την διάρκεια της δεύτερης ημέρας.
Στη νέα συλλογικότητα πράγματι συμμετέχουν άνθρωποι από κοινωνικά και αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, εργατικά σωματεία, δημοτικές κινήσεις, το φοιτητικό κίνημα, πρωτοβουλίες για τον φεμινισμό, το προσφυγικό κίνημα, την οικολογία και τον αντιρατσισμό. Η προσήλωση και η εμπιστοσύνη που συλλογικά η Αναμέτρηση δείχνει να έχει σε νέες μορφές οργάνωσης, κινηματικού πειραματισμού και φρέσκων πρακτικών, είναι κάτι που ίσως εξηγεί την καινούργια αρχή. Επιπλέον, στο ιδρυτικό dna της, βρίσκεται η αφοσίωση που δείχνει στη συνεννόηση της Αριστεράς, στις συμμαχίες και τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα, στοιχείο που μάλλον σπανίζει στη σημερινή αριστερή γεωγραφία.
Η δυνατότητα
Οι δυνάμεις που συγκροτούν σήμερα την Αναμέτρηση, έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν την αντίστροφη πορεία από την πεπατημένη, ξεκινούν δηλαδή από τα κοινά ερωτήματα, προτού επιχειρήσουν να διαμορφώσουν πιθανές λύσεις. Ερωτήματα και προβληματισμούς για τον σύγχρονο καπιταλισμό, την ΕΕ, την οικονομία και τα νέα πρότυπα εργασίας, την πατριαρχία, την κλιματική κρίση και τα πολιτικά δικαιώματα, τα δημόσια αγαθά, τα κοινά και την αλληλέγγυα οικονομία, το διεθνές κίνημα. Ερωτήματα που την επόμενη περίοδο στόχο έχουν να αποχωριστούν τα διακηρυκτικά κείμενα και να μετεξελιχθούν σε πολιτικές πρωτοβουλίες.
Η Αναμέτρηση είναι η πιο φρέσκια οργάνωση στην Αριστερά, τα μέλη της όμως κουβαλούν στις πλάτες τους κοινούς αγώνες για δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα, κοινά απεργιακά ραντεβού, μοιράζονται νικηφόρες παρεμβάσεις σε πρωτοβάθμια σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους και γειτονιές. Η «δυνατότητα» την οποία περιγράφουν για την ελληνική Αριστερά, σκοπό έχει να απελευθερώσει δυνάμεις και ενέργεια και που θα εμπνέει και θα εμπνέεται από τις διεργασίες μέσα στην κοινωνία.
Γιατί Αναμέτρηση
Ίσως γιατί πρώτα απ’ όλα η οργάνωση καλείται να αναμετρηθεί με την αμηχανία της Αριστεράς και τη φοβικότητα της στην ενωτική δράση. Μπορεί στην πραγματικότητα να ευθύνεται και η ίδια λίγο για αυτά, όμως νιώθει πως πρέπει να τοποθετηθεί. Η πλειοψηφία των κειμένων και των τροπολογιών που συζητήθηκαν κατά τις τριήμερες διαδικασίες, απέπνεαν την ανάγκη για φυγή προς τα μπρος. Μία ανάγκη για μία πολιτική οργάνωση που θα εισπνέει πολιτική σκέψη και θα εκπνέει κοινωνικές ρήξεις και αλλαγές. Θα αναμετράται πρώτα με τον εαυτό της για να μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν αναμετράται με τους απέναντι.
Ο όχι και τόσο διανοούμενος Hugo Girard, είχε πει πριν χρόνια πως «το βάρος της πέτρας δεν μετράει. Αυτό που μετράει είναι το γιατί την σηκώνεις». Σήμερα μπορεί να μην λείπει άλλη μία αριστερή οργάνωση, λείπει όμως η μαζική αριστερή πολιτική που θα δημιουργήσει τους λόγους που αξίζει κάποιος να αγωνίζεται ακόμα. Ας μείνουμε σε αυτό, και τα υπόλοιπα εν καιρώ, όταν οι προθέσεις αρχίσουν να συνοδεύονται και με πράξεις.