«Σκέφτομαι πως διακυβεύεται κάτι πολύ μεγαλύτερο. Κι αυτό που έχει μείνει την τελευταία τριετία στις δίκες αυτού του ‘‘χαρακτήρα’’ είναι ότι πρέπει να είσαι ‘’ανέγγιχτη’’ και θρησκευόμενη ή στρέιτ ή δεν ξέρω τί άλλο, για να έχεις δικαίωμα να πεις ότι σε βίασαν. Εκεί εστιάζουν οι δικηγόροι και στο τέλος η κοινωνία. Όσο για τη δίκη Λιγνάδη, δεν βοηθάει καθόλου και η έδρα ώστε να μην ακούγονται όλα αυτά από τον Κούγια εναντίον των θυμάτων».
Αυτό μου είπε μία έμπειρη συντάκτρια του δικαστικού ρεπορτάζ έχοντας παρακολουθήσει τις εξελίξεις της δίκης Λιγνάδη. Συμπτωματικά, λίγες μέρες μετά, κάτι ανάλογο έγραψε και ο συνήγορος Πολιτικής Αγωγής Γιάννης Βλάχος διευκρινίζοντας γιατί ο ίδιος επιμένει να μιλάει για «πιλοτική δίκη»: «για πρώτη φορά προκαλούνται οι θεσμοί, μεταξύ των οποίων και η Δικαιοσύνη, να εφαρμόσουν στην πράξη το νέο νομοθετικό πλαίσιο που ρυθμίζει την ταυτότητα φύλου και τα δικαιώματα των θυμάτων της έμφυλης βίας. Αν σε αυτή τη δίκη, με την τόση δημοσιότητα, δεν αποδείξει η Δικαιοσύνη ότι έχει ‘’ενσωματώσει’’ το νέο πνεύμα περί των σχέσεων φύλου και περί αυτοδιάθεσης του ανθρώπου, κινδυνεύουμε ο μεν νόμος να καταντήσει ένα άδειο πουκάμισο, η δε κοινωνία να βρεθεί ξανά στην σκοτεινή εποχή που τα αρσενικά ‘’παλαιάς κοπής’’ και μειωμένης αυτοπεποίθησης ξυλοκοπούσαν τις γυναίκες τους και κατέβαιναν στη Συγγρού για να κάνουν ‘’πέσιμο’’ και ‘’κράξιμο’’ στους ανθρώπους που είχαν διαφορετική αίσθηση του σώματός τους και της κοινωνικότητάς τους. Και κάτι ακόμα βασικό: στην άρνηση της υπεράσπισης του κατηγορουμένου να αποδεχτεί την ταυτότητα φύλου ενός εκ των μαρτύρων, ρωτώντας-με την ανοχή της έδρας- αν έχει υποστεί εγχείρηση φυλομετάβασης, ελλοχεύει ο κίνδυνος να υποχρεώνονται μελλοντικά να υποβάλλονται σε εγχείρηση αλλαγής φύλλου όσα πρόσωπα επιθυμούν να δηλώσουν δημόσια φύλο διαφορετικό από το βιολογικό τους. Κι αυτός είναι ένας ακραίος ρατσιστικός και φασιστικός κίνδυνος».
Αυτή είναι η σοβαρή επισήμανση που κάνουν δύο άνθρωποι οι οποίοι έχουν την εμπειρία να κοιτούν το δάσος και όχι το δέντρο. Από τους υπόλοιπους, αρκετοί είναι αυτοί που κοιτούν το δέντρο και όχι το δάσος. Άλλωστε, στο δέντρο φροντίζει να βάζει φωτιά κάθε τόσο ο συνήγορος του Δημητρη Λιγνάδη Αλέξης Κούγιας γνωρίζοντας ότι
α) στις συγκεκριμένες τηλεοπτικές εκπομπές που απασχολούνται κυρίως με τα κεφάλαια της δίκης, τα εργαλεία είναι συγκεκριμένα: το απρόβλεπτο, το σύνθημα, ο εντυπωσιασμός, η «αποκάλυψη-βόμβα» και όχι η ουσία. Κάθε φορά που εμφανίζεται σε μία τέτοια εκπομπή ο, επικοινωνιακά έμπειρος και «ανέλεγκτος και ανεξέλεγκτος» όπως υπαινίχτηκε η ΕΣΗΕΑ, συνήγορος ρίχνει μία «βόμβα» που ξέρει ότι θα γίνει σουπεράκι: «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι», «σκευωρία», «επαγγελματίας απατεώνας», «κουραστήκαμε εδώ κι ένα χρόνο να μιλάμε για λ..και αλ…». Δεν γνωρίζει ότι υπερβαίνει τα όρια εκτοξεύοντας ανυπόστατες κατηγορίες χωρίς αποδείξεις; Το γνωρίζει. Αλλά γνωρίζει επίσης ότι μία καλή τηλεοπτική φιτιλιά κάνει τη δουλειά της. Ματαίως η «άλλη πλευρά» προσπαθεί να αναλύσει, σ’ αυτό το τηλεοπτικό τερέν, το σκεπτικό της με επιχειρήματα και όρους που δεν καταφεύγουν στο πυροτέχνημα, γιατί
β) οι περισσότεροι τηλεθεατές θαμπωμένοι δεν βλέπουν το δάσος. Στο δάσος όμως εξακολουθεί να κρύβεται ο κατηγορούμενος. Είναι ο Λιγνάδης (που κατηγορείται για τρεις βιασμούς ανηλίκων και ενός ενήλικα) και όχι ο Αλι, η Τζεφ Μοντάνα, το ΣΕΗ, οι δικηγόροι ή οι δημοσιογράφοι. Αυτά φυσικά αφορούν ό,τι συμβαίνει εκτός της δικαστικής αίθουσας, Εντός, ευχόμαστε η έδρα, ακόμα κι αν επιδεικνύει όπως έγραψε ο Δημήτρης Αγγελίδης στην ΕφΣυν «εξόφθαλμη ανοχή στη χωρίς όριο προσπάθεια ευτελισμού και εκφοβισμού των μαρτύρων κατηγορίας, αντιβαίνοντας το πνεύμα, αν όχι στο γράμμα, της ελληνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας για την προστασία των θυμάτων», να μη ρέπει στον εντυπωσιασμό του μέσου τηλεθεατή.
Στο πλαίσιο αυτού του σόου, στο οποίο επιδίδεται εσκεμμένα ο Αλέξης Κούγιας, η μπάλα πήρε και την υπογράφουσα. Κατονομάστηκα εντός της αίθουσας του δικαστηρίου ως εκ των «σκευωρών», επειδή ήμουν εγώ που είχα κάνει τη συνέντευξη με τον Νίκο Σ. που, πρώτος, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Δεν θα απαντήσω εδώ στην κατηγορία. Απάντησε η ΕΣΗΕΑ με ανακοίνωσή της και θα απαντήσει και ο νόμος. Θα μείνω σ’ αυτή την θολή κατηγορία περί «σκευωρίας» εναντίον του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θέατρου που εκτοξεύεται κάθε τόσο. Κάθε τέτοια κατηγορία, πρέπει να έχει κι ένα πειστικό σκεπτικό. Γιατί τόσοι άνθρωποι θα ανάλωναν πολλή φαιά ουσία, πολύ χρόνο και πάρα πολύ χρήμα για να καταστρέψουν τον Δημήτρη Λιγνάδη; Η απάντηση του συνηγόρου του ήταν κάθε φορά διαφορετική: Ήταν το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών κι ο Σπύρος Μπιμπίλας που τον φθονεί! Ήταν κάποιοι που ήθελαν να εμποδίσουν την επένδυση στο Ελληνικό! Κανονικά σε αυτή τη δίκη δεν θα έπρεπε καθόλου να γελάμε αλλά ο κ. Κούγιας μας αναγκάζει. Ταυτόχρονα, κάνει και τη δουλειά του. Όχι αυτή που πρέπει. Αυτή που θέλει, ερεθίζοντας τα αντανακλαστικά του πιο συντηρητικού και αφημένου στην ευκολία των ready-made τηλεοπτικών τσιτάτων κοινού.
Πάντως, το πιο όψιμο εφεύρημα της «σκευωρίας» κατονομάζει ένα «παγκόσμιο κίνημα για να εδραιωθεί ένα τρίτο φύλο»! Ούτως ή άλλως, ο κ. Κούγιας κάνει ό,τι είχε κάνει και στη δίκη για τη δολοφονία του Μένη Κουμανταρέα. Ταπεινώνει, φέρεται αγοραία και υβρίζει μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, και εκτός αυτής, ανθρώπους για τη ζωή τους. Αλλά, ένας συνήγορος εκφράζει την άποψη του πελάτη του. Ο κ. Λιγνάδης που είχε δηλώσει στην ανακρίτρια «Είμαι ένας αμφιφυλόφιλος, που στη ζωή μου μέχρι τώρα είχα πολλές σχέσεις, και με το ένα και με το άλλο φύλο» πώς ταυτίζεται μ’ ένα δικηγόρο που το βασικό που καταλογίζει σε θύματα και μάρτυρες, είναι ότι είναι «λούγκρες»;