Η παρέα της ομάδας «Εποχής» Θεσσαλονίκης είχε μόλις φτάσει στο άλσος της Νέας Σμύρνης όπου γινόταν παραδοσιακά η γιορτή της «Εποχής». Κουβαλώντας τα όργανα για το δικό μας γλεντάκι, αντισυμβατικό και μετά το τέλος του επίσημου προγράμματος, πέσαμε πάνω στην πρώτη έκπληξη: ο Ορέστης Κολοζώφ, μέλος του πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ, καθόταν κουτσοπίνοντας σε ένα τραπεζάκι μαζί με τον δικό μας Γιάννη Μπανιά, τον αρχιτέκτονα των προσπαθειών για την ανασύνθεση και την κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς. Αν συναντήσουμε και την Παπαρήγα τότε τα πράγματα έχουν προχωρήσει και δεν το πήραμε χαμπάρι, είπε κάποιος από την παρέα. Τίποτα βέβαια ουσιαστικό δεν συνέβη, με το ΚΚΕ το οποίο παραμένει σήμερα πιο ανάδελφο και σεχταριστικό από ποτέ. Ο σύντροφος Γιάννης, όμως, είχε ήδη καταφέρει το ακατόρθωτο: είχε καταστεί φερέγγυος κι επιθυμητός συνομιλητής σε όλο το φάσμα της Αριστεράς, με άοκνη κι υπομονετική προσπάθεια έστησε γέφυρες κι ενέπνευσε ανθρώπους και συλλογικότητες στην κατεύθυνση της ενότητας και της ανασύνθεσης του αριστερού και κινηματικού χώρου. Χωρίς την συμβολή του Γιάννη δεν θα υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ για τον οποίο πάντα τόνιζε ότι έπρεπε να έχει αντικαπιταλιστική στρατηγική.
Λίγο αργότερα κι ενώ βοηθούσαμε σε ένα από τα μπαρ του φεστιβάλ, πλησίασε ένας ωραίος τύπος, ψηλός κι ευθυτενής, με αντιπολεμικό μπλουζάκι και ζήτησε μια βότκα. Πιάσαμε την κουβέντα, του είπα ότι ήρθαμε από την Θεσσαλονίκη για το φεστιβάλ, του άρεσε η χαλαρή εκδρομική μας διάθεση κι επέμεινε να μας κεράσει. Το αποτέλεσμα ήταν να πίνουμε ως το χάραμα, να φτιάξουμε ένα αυτοσχέδιο λαϊκό γλεντάκι που έγινε πόλος έλξης για πολύ κόσμο κι ο ενθουσιασμένος νέος φίλος μας να δηλώνει ότι θα εγγραφεί μέλος της οργάνωσης της ΑΚΟΑ Θεσσαλονίκης. Το νέο μέλος της παρέας και της οργάνωσης ήταν ο Περικλής Κοροβέσης.
Έτσι ξεκίνησε μια ουσιαστική φιλία με τον Περικλή. Δεν ήταν απλά η σχέση δύο συντρόφων που κινούνται στους ίδιους πολιτικούς και κινηματικούς χώρους. Ήταν μια βαθύτερη ανθρώπινη επαφή που σφυρηλατήθηκε από μαραθώνιες συζητήσεις, αναρίθμητες ταβέρνες και υπέροχες βραδιές σε μπουζουκτσίδικα. Πάντα ο Περικλής ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντος. Ευφυής κι επιδραστικός συζητητής, με μυαλό που γεννούσε ιδέες, με εντυπωσιακή μνήμη και πολλά διαβάσματα που τα αξιοποιούσε με ευφάνταστο και δημιουργικό τρόπο. Δημιουργούσε επαφές από το πουθενά, άνοιγε συζητήσεις, τον γνώριζαν οι πάντες κι είχε πάντα ένα διαολεμένο κέφι για τραγούδι και χορό. Ένας άνθρωπος που αν ήσουν κοντά του σε σφράγιζε με την ανοιχτή και βαθιά του σκέψη, την αντισυμβατικότητά του και την ανεξάντλητη χαρά και διάθεση για ζωή.
Πλησιάζουν δυο χρόνια που έφυγε από κοντά μας ο Περικλής κι η φτώχεια της πολιτικής και κοινωνικής ζωής κάνουν συχνές κι επίκαιρες τις επισκέψεις του. Στην δίνη του βρώμικου πολέμου που ζούμε στις μέρες μας, θυμήθηκα που μου είχε αναφέρει κάποια στιγμή για την μάχη του Δνείπερου, του ποταμού που διασχίζει ολόκληρη την Ουκρανία. Έψαξα στα βιβλία του και βρήκα αυτό που έψαχνα σε μια συλλογή μικρών κειμένων, στις «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες» από τις «Εκδόσεις των συναδέλφων». Ας το μοιραστούμε αναλογιζόμενοι ότι το κενό που έχει αφήσει ο Περικλής φαντάζει ακόμα πιο δυσαναπλήρωτο τέτοιες μέρες:
«Σοβιετικοί νεκροί. Για να νικηθεί ο ναζισμός του Χίτλερ, χρειάστηκε πολύ αίμα. Βασικός αιμοδότης ήταν η Σοβιετική Ένωση και κανείς πια σήμερα δεν το θυμάται. Ούτε ο Πούτιν. Είχαν τους μισούς νεκρούς από όλους τους συμμάχους μαζί. Και δυο φορές παραπάνω από τους αντιπάλους. Να μη μιλήσουμε για τα εκατομμύρια των νεκρών αμάχων στο Λένινγκραντ, Στάλινγκραντ, Μόσχα και αλλού. Να θυμίσουμε μόνο μια μικρή λεπτομέρεια: την μάχη του Δνείπερου. Εκεί έπεσαν εκατό φορές παραπάνω στρατιώτες από ό,τι στην απόβαση της Νορμανδίας. Η μάχη στον Δνείπερο έμεινε εντελώς στην αφάνεια. Το Χόλυγουντ ποτέ δεν ήταν εικονολήπτης των Σοβιετικών».