Μια περίοδος αναταραχών και κρίσης. Μια εύπορη μονογονεϊκή οικογένεια. Ο John, ο μικρός γιος, προσπαθεί να ζωγραφίσει καθώς σε τέσσερις μέρες έχει την πρώτη του ατομική έκθεση και δεν έχει έτοιμο κάτι που να τον ικανοποιεί. Η μητέρα του, η Anna, προσπαθεί να βγει από το αδιέξοδο της κρίσης απολαμβάνοντας τις τελευταίες χαρές ενός υδρομασάζ. Η Blue, μεγάλη αδερφή του John, αναζητά τον έρωτα και τη ζεστασιά στην αγκαλιά του τάδε, ενώ τις ισορροπίες έρχεται συνεχώς και διαταράσσει ο Peter, ψυχολόγος του John και φίλος της οικογένειας, ο οποίος επιδιώκοντας να μπει μέσα στην οικογένεια, θα προκαλέσει μια αποκάλυψη που αλλάζει τους πάντες. Η λύτρωσή τους; Ένα κόκκινο γιασεμί.
Η παράσταση «Το σπίτι με τα κόκκινα γιασεμιά» σε κείμενο των Κώστα Κουτρούλη, Τάσου Λέκκα και σκηνοθεσία Κώστα Κουτρούλη, είναι η πρώτη παράσταση της Ομάδας Ε.Α.Ν. (Ελεύθεροι Αυτοσχέδιοι Ναυαγοί). Ταυτόχρονα είναι και μια έκθεση ζωγραφικής με συνδετικό ιστό μια τρυφερή και βαθιά ανθρώπινη ιστορία. Τόπος δράσης; Ο Χώρος Κ4, ένα παλιό αρχοντικό που είναι εργαστήριο ζωγραφικής και χώρος έκθεσης.
«Το σπίτι με τα Κόκκινα Γιασεμιά» είναι μια παράσταση που δημιουργήθηκε με «χειροποίητα» υλικά. Με ποιο τρόπο ο αυτοσχεδιασμός μετατρέπεται σε μια ολοκληρωμένη και πρωτότυπη δουλειά και ποια χειροποίητα «υλικά» συντέλεσαν στη δημιουργία του έργου; «Kάτι θες να πεις ή έχεις μια ιδέα κι αυτό γίνεται η βάση σου. Πάνω σ’ αυτήν την βάση αναζητάς όλες τις πιθανές παραμέτρους μέχρι που κάτι "κουμπώνει" και το κρατάς. Ακόμα κι αυτό όμως πρέπει να έχεις κατά νου ότι μπορεί να αναιρεθεί από μια επόμενη ιδέα και το δύσκολο είναι να αποφασίσεις τί κρατάς και τί όχι. Μόλις ξεκαθαρίσει τί θες να πεις ξέρεις και τί είναι αυτό που περισσεύει. Υλικό μας σ’ αυτήν τη δουλειά ήταν ο ίδιος ο χώρος, ο οποίος μας έδωσε πολλά στοιχεία για το έργο χωρίς να μας εμποδίζει στη δημιουργική διαδικασία. Τα πινέλα, οι καμβάδες, οι πίνακες, τα χρώματα έγιναν κομμάτι της δουλειάς μας και όχι αντικείμενα που απλά υπήρχαν στον χώρο», εξηγεί στην Εποχή ο Κώστας Κουτρούλης.
Τι κάνουν μερικοί νέοι και ανήσυχοι άνθρωποι όταν ξαφνικά βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε καραντίνα; Συναντιούνται, μοιράζονται την αγωνία να παραμείνουν ενεργοί, την ανάγκη να αφουγκραστούν την κοινωνία και αυτοσχεδιάζουν μέσα από την τέχνη. «Μέσα στην καραντίνα βρεθήκαμε τυχαία με τον Τάσο Λέκκα και είχαμε την ίδια ακριβώς ανάγκη: να κάνουμε θέατρο τη στιγμή που όλα ήταν κλειστά και δεν έβλεπες καν την προοπτική να ανοίξουν. Ήταν περισσότερο πείσμα πως ό,τι κι αν γίνει θα βρούμε έναν τρόπο. Δεν μας ενδιέφερε να κάνουμε παράσταση. Θέλαμε απλά να κάνουμε θέατρο. Και επειδή και οι δύο γράφαμε, σκεφτήκαμε να δούμε αν τα κείμενά μας επαληθεύονται επί σκηνής. Η σκηνοθεσία προέκυψε. Έχω πειραματιστεί άλλες δύο φορές, μία σε θέατρο και μία σε μια ταινία μικρού μήκους. Δεν είμαι σκηνοθέτης, απλώς χρειάστηκε κάποιος να αναλάβει αυτό το έργο. Γράφοντάς το, είχα μια πρώτη εικόνα του τι μπορεί να γίνει και πήρα την ευθύνη. Έχει γίνει μια παρανόηση σε σχέση με τη δουλειά στην Ελλάδα. Επειδή κάποιος κάνει μια σκηνοθεσία ή παίζει σε μια παράσταση βαφτίζεται σκηνοθέτης ή ηθοποιός. "Ό,τι δηλώσεις είσαι". Δεν είναι όμως έτσι. Αν το κάνω για καιρό, ενδεχομένως το σπουδάσω κιόλας και αποδείξω σε κοινό και εαυτόν ότι ισχύει, τότε θα μπορούσα να πάρω αυτόν τον τίτλο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το τώρα και το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως αυτήν τη διαδικασία και το ταξίδι της τα αγάπησα. Το τι θα έρθει είναι δευτερεύον. Προέχει το ότι κοιμάμαι απίστευτα κουρασμένος σωματικά, αλλά με ένα χαμόγελο στα χείλη», αναφέρει ο Κώστας Κουτρούλης.
Οι θεατές της παράστασης είναι ταυτόχρονα και οι καλεσμένοι της έκθεσης, οι οποίοι καλούνται να συμμετάσχουν παρακολουθώντας μια πραγματική έκθεση ζωγραφικής, όπου την επιμέλεια των ζωγραφικών έργων υπογράφει ο εικαστικός Γιάννης Κουτρούλης. «Αυτοσχεδιάζαμε μέσα σε έναν χώρο που έχει πίνακες και υλικά ζωγραφικής. Το βασικό είναι πως αποφασίσαμε αυτό να το κάνουμε δύναμη και όχι αδυναμία. Στη λογική μιας site – specific παράστασης ο τόπος δράσης ορίστηκε από τον ίδιο τον χώρο που δουλεύαμε. Αντί να επιβάλουμε την ιδέα στον χώρο, επικοινωνήσαμε μαζί του» εξηγεί ο Κώστας Κουτρούλης.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το όνομα της ομάδας. Όπως εξηγεί ο Κώστας Κουτρούλης: «Το ακρωνύμιό μας (Ε.Α.Ν.) είναι ταυτόχρονα και μια θεατρική τεχνική (το "εάν" ή "μαγικό εάν" που εισήγαγε ο Κ. Στανισλάφσκι) την οποία χρησιμοποιούμε για να ξεκινήσουμε τη δημιουργική διαδικασία για τη συναισθηματική γέφυρα ανάμεσα στον ηθοποιό και τον ρόλο αλλά και στον αυτοσχεδιασμό. Λες: "Τί θα γινόταν εάν..." και μπροστά έχεις ανοιχτό το πεδίο για όλες τις πιθανές συνθήκες. Αυτοσχεδιάζοντας νιώθουμε ελεύθεροι, έτσι όμως όπως ήμασταν στην καραντίνα, πιο πολύ ναυαγούς θυμίζαμε».
Η παράσταση «Το σπίτι με τα κόκκινα γιασεμιά», παρουσιάζεται από τη Δευτέρα 4 Απριλίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ, για δέκα μόνο παραστάσεις στον Χώρο Κ4 (Βεΐκου 28, Κουκάκι, πλησίον μετρό Συγγρού – Φιξ και Ακρόπολη).
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Μαρία Καβογιάννη (Anna, φωνή), Τάσος Λέκκας (John), Δημήτρης Μπούρας (Peter), Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου (Blue), Λουκία Ανάγνου (Κοπέλα – Μουσικός επί Σκηνής)